Όταν ο Βολταίρος έπιασε τη μπάλα

Την ερχόμενη Κυριακή, ο Άρης γράφει ιστορία. Αυτό, γιατί στις 17 Μαΐου οι εκλογές που προκήρυξε η Λέσχη Φίλων Άρη για την ανάδειξη της επόμενης διοίκησης της ΠΑΕ θα γίνουν οι πρώτες του είδους τους στην ελληνική ποδοσφαιρική ιστορία. Για πρώτη φορά δύο ξεχωριστά ψηφοδέλτια στέκονται ενώπιον του λαού μιας ποδοσφαιρικής ομάδας και ζητούν την εμπιστοσύνη του, με τη μορφή της ψήφου, για να διοικήσουν για τα επόμενα δύο χρόνια. Για πρώτη φορά ο λαός μιας ελληνικής ομάδας θα προσέλθει στις κάλπες και θα ρίξει την ψήφο του για να εκλέξει την, κατά τη γνώμη του, καλύτερη διοίκηση για την ομάδα της καρδιάς του.
Πριν από μερικά χρόνια διαβάζαμε για κάποιες ομάδες πως είναι “κοινωνικά φαινόμενα”, από ανθρώπους που επιχειρούσαν μανιωδώς να επωφεληθούν από περιρρέουσες ατμόσφαιρες που ευνοούσαν το λαϊκισμό. “Κοινωνικό φαινόμενο” έγραφαν, χωρίς, ωστόσο, ουδόλως να δικαιολογούν στα κείμενά τους την την επιλογή της φράσης.
“Κοινωνικό φαινόμενο”, αγαπητοί, είναι ένα φαινόμενο που επιφέρει κοινωνικές αλλαγές, κοινωνικά γεγονότα, κοινωνική κινητοποίηση. Ίσως αποτελέσει είδηση για κάποιους, που επί χρόνια προσπαθούν να πείσουν τις αθηναϊκές διόδους ενημέρωσης ότι το αποκλειστικό προνόμιο της αγάπης προς οποιοδήποτε άθλημα στη Θεσσαλονίκη κινείται στα σοκάκια συγκεκριμένων γειτονιών, αλλά το να πηγαίνει κανείς στο γήπεδο δεν αποτελεί κοινωνική κινητοποίηση. Ούτε και κοινωνική αλλαγή, μιας και τα γήπεδα της “νύφης του Θερμαϊκού” - όλα τα γήπεδα, πληροφοριακά – γεμίζουν από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα. Και σίγουρα όχι κοινωνικό γεγονός.
Ωστόσο, η πλήρης εκδημοκράτηση του ποδοσφαίρου, του “βασιλιά των σπορ”, σε μια χώρα όπου οι μεγαλομέτοχοι κάνουν κουμάντο όχι μόνο στις ομάδες τους, αλλά σε πολλές περιπτώσεις και στο σύνολο του ελληνικού ποδοσφαιρικού χώρου, εμπίπτει και στις τρεις κατηγορίες: Κοινωνική αλλαγή, κοινωνικό γεγονός, αλλά και κοινωνική κινητοποίηση.
Αυτό συμβαίνει στον Άρη, η πλήρης εκδημοκράτηση. Για πρώτη φορά στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου ο λαός έχει τον πρώτο λόγο για το ποιος θα λαμβάνει τις αποφάσεις στην αγαπημένη του ομάδα. Ο λαός θα αποφασίσει ποιος θα διαχειρίζεται τα έσοδα της ΠΑΕ, και ο λαός θα αποφασίσει ποιος θα τον εκπροσωπεί στα επίσημα όργανα του ποδοσφαίρου. Για πρώτη φορά, ο λαός αποκτά φωνή, και καταρρίπτεται εκείνο που έλεγαν οι παλιοί ότι, για όλα μπορείς να έχεις άποψη και να φωνάζεις, όμως στο ποδόσφαιρο κλείνεις το στόμα και απλά ακολουθείς, γιατί άλλοι αποφασίζουν. Και για πρώτη φορά ο λαός αποκτά το δικαίωμα να αποφασίζει για το μέλλον της ομάδας και να συμμετέχει σε αρχαιρεσίες, ενώ χάνουν το δικαίωμα οι “φίλαθλοι του καναπέ”, οι “φίλαθλοι εξ αποστάσεως” (εννοώντας φυσικά όσους δεν συμμετέχουν στις διαδικασίες, και όχι όσους κάνουν δεκάδες και εκατοντάδες χιλιόμετρα για να δουν την αγαπημένη τους ομάδα, όπως το χθεσινοβραδινό παλικάρι, που κουβαλήθηκε στη Γενική Συνέλευση από το Σουφλί) να γκρινιάζουν και να αφορίζουν προπονητές και αποφάσεις: Αν δεν ψηφίζεις, δεν έχεις πια το δικαίωμα να μιλάς.
“Κοινωνικό φαινόμενο”, λοιπόν, είναι ο Άρης. Ωστόσο, φαντάζομαι ότι, όποιον Αρειανό και αν ρωτήσουμε, θα μας πει “κρατήστε τις ταμπέλες για τα μαγαζιά σας. Εμείς εδώ κάνουμε δουλειά, δεν είμαστε περίπτερο”.

Χθες το βράδυ, όποιος Αρειανός βρέθηκε στο Βελλίδειο Συνεδριακό Κέντρο θα έχει να το λέει για πολλά χρόνια. Κι αυτό γιατί… κανείς δεν τον έδειρε μπαίνοντας, κανείς δεν τον έδειρε βγαίνοντας, κανείς δεν τον προπηλάκισε εντός της αίθουσας, κανείς από τους υποψηφίους δεν έφτασε με κλούβα, κανείς δεν εμποδίστηκε από το να πει τη γνώμη του. Οι δυσοίωνες προβλέψεις των Θεσσαλονικιώτικων ερτζιανών, λοιπόν, διαψεύστηκαν. Τα μόνα που έλαμψαν κατά τη διάρκεια της διαδικασίας της Γενικής Συνέλευσης ήταν - δυστυχώς για τα ΜΜΕ, που αναζητούσαν την παραμικρή ρανίδα βίας για να γεμίσουν τις σελίδες τους με “αίμα”, που πουλάει- ο διάλογος, η διαφωνία, η παρουσίαση διαφορετικών απόψεων, η αγάπη για μια ομάδα, η προεκλογική κουβέντα και η υπόσχεση, από όλες τις πλευρές, της συνεργασίας και του σεβασμού της λαϊκής ετυμηγορίας, ανεξάρτητα με το εκλογικό αποτέλεσμα. Αυτά, κ.κ. δημοσιογράφοι, είναι, δυστυχώς για εσάς, ευτυχώς για το μέλλον του θεσμού, τα συστατικά της εποικοδομητικής αντιπαράθεσης στο πλαίσιο μιας δημοκρατικής διαδικασίας.
Οι Αρειανοί για περισσότερες από έξι ώρες κατέθεταν τις απόψεις τους, τα προγράμματά τους, την αγάπη τους για την ομάδα τους, ψήφιζαν προεδρεία και εκλογικές διαδικασίες, ακολουθούσαν, από τους περισσότερο μέχρι τους λιγότερο μορφωμένους με απόλυτη πειθαρχεία και θετική διάθεση τις τυπικές διαδικασίες που απαιτούνται στο πλαίσιο μιας Γενικής Συνέλευσης. Και όταν άρχισε η αντιπαράθεση των δύο ψηφοδελτίων, οι Αρειανοί παρακολούθησαν με ενδιαφέρον, με πάθος, με δυναμικότητα, με ματιά στο μέλλον τις δύο πλευρές να διαφωνούν. Και, αν υπάρχει μετά θάνατον ζωή, από κάποια γωνιά ο Γάλλος διανοητής, Βολταίρος, παρακολουθούσε τη μετεξέλιξη και την ενσωμάτωσή της στα νέα – για εκείνον – δεδομένα της σύγχρονης κοινωνίας μιας από τις πιο διάσημες φράσεις του: “Μπορεί να μην συμφωνώ ούτε με μια λέξη από όσα λες, θα υπερασπίζομαι, όμως, με όλες μου τις δυνάμεις το δικαίωμά σου ελεύθερα να λες όσα πρεσβεύεις”.