Η ουσία της απεργίας
Είναι αστείο, ΑΣΤΕΙΟ, εν έτει 2010, άνθρωποι που εργάζονται σε επαγγελματικό πρωτάθλημα να μην έχουν τα αυτονόητα: ασφαλιστική και ιατροφαρμακευτική κάλυψη, ταμείο αλληλοβοήθειας, το δικαίωμα να αλλάζουν ομάδα – ήτοι χώρο εργασίας – μεσούσης της αγωνιστικής περιόδου εντός της χώρας στην οποία εργάζονται, μια ισχύουσα συλλογική σύμβαση εργασίας, σε γενικές γραμμές μια υποτυπώδη διασφάλιση ότι ο χώρος στον οποίο κινούνται επαγγελματικά δεν θα στηρίζει την απόλυτη επαγγελματική εκμετάλλευσή τους, χωρίς να τους διασφαλίζει έστω και τα ελάχιστα. Ας αναλογιστούμε όλοι τους αγώνες που έχουν γίνει για να κατοχυρωθούν τα βασικά εργασιακά δικαιώματα. Τόσοι αγώνες που η απαρχή τους είναι πλέον κατοχυρωμένη ετήσια απεργία (και όχι αργία).
Θα μου πείτε, τι κάνουν; Μπάσκετ παίζουν, δεν σκάβουν ολημερίς κι ολονυχτίς! Δεν σώζουν ζωές, δεν χτίζουν σπίτια, δεν καθαρίζουν σκάλες. Κάνουν μια δουλειά την οποία οι υπόλοιποι κάνουμε για να ξεκουραστούμε από τις δουλειές μας.
Δεν διαφωνεί κανείς. Αυτή είναι όμως η δουλειά τους, και, όπως και να το κάνουμε, κάποιοι κάνουν αυτό, κάποιοι κάνουν κάτι άλλο, και σε κανέναν δεν αρέσει η δουλειά του, αντιθέτως οι περισσότεροι γλυκοκοιτάζουμε τις δουλειές των φίλων μας. «Πωπω, μεγάλε, αν εγώ καθόμουν και ζωγράφιζα σπιτάκια όλη μέρα σε ένα χαρτί θα την περνούσα ζάχαρη» λέμε για τους αρχιτέκτονες, που σχεδιάζουν τη στέγη που βάζουμε πάνω από το κεφάλι των παιδιών μας, και «α καλά, αυτός γιατρός είναι, όλη μέρα καθισιό και φακελάκια» για τους ανθρώπους που περνούν όλη τους τη ζωή περιτριγυρισμένοι από τον θάνατο, και τις περισσότερες φορές μας βοηθούν να τον νικάμε.
Ένα επάγγελμα είναι και του καλαθοσφαιριστή, αναγνωρισμένο ως επάγγελμα για τις δύο υψηλότερες κατηγορίες από την πολιτεία, η οποία, όμως, δεν τους αναγνωρίζει τα βασικά εργασιακά δικαιώματα, που αναγνωρίζει στους υπολοίπους.
Μην γελιέστε. Δεν μιλάμε για τις βολεμένες καλοπληρωμένες βεντέτες των μεγάλων ομάδων της Α1. Μιλάμε για εκατοντάδες ανθρώπους που παίρνουν μισθούς ίδιους με τους δικούς μας και δεν έχουν τη δυνατότητα, λόγω διπλών προπονήσεων, να κάνουν παράλληλη δουλειά, δεν έχουν σαββατοκύριακα, υποχρεώνονται να κάνουν ιδιωτικές ασφαλίσεις σε εταιρείες, δεν απολαμβάνουν καμία εργασιακή ασφάλεια, μιας και ανά πάσα στιγμή η ομάδα τους μπορεί να αποφασίσει να μην τους ανανεώσει το συμβόλαιο, ή να τους πουλήσει σε κάποια άλλη ομάδα και να βρεθούν ξαφνικά να ανήκουν στην ομάδα μπάσκετ ενός χωριού στην Ουκρανία, ενώ ανά πάσα στιγμή η καριέρα τους μπορεί να λήξει λόγω ενός τραυματισμού.
Αυτοί οι άνθρωποι μάχονται για τα δικαιώματά τους. Και δεν έχουν μόνο την ατυχία να παραμυθιάστηκαν μικροί («γίνει παιδί μου αθλητής να λύσεις το πρόβλημά σου») και να μπήκαν σε έναν χώρο που δεν τους εξασφαλίζει. Είχαν και την ατυχία να έχουν συναδέλφους ανθρώπους που δεν τους στηρίζουν ούτε στο ελάχιστο, αφού υποκύπτουν στις εργοδοτικές απειλές και προδίδουν τις αξίες της συναδελφικότητας και της αλληλεγγύης, αλλά είχαν και την ατυχία να ανήκουν σε ένα συνδικαλιστικό όργανο που, με επιεικείς όρους, στη συνδικαλιστική δράση τα έκανε σαλάτα.
Ο ΠΣΑΚ και η... χωριάτικη
Ο αγώνας του ΠΣΑΚ, σε πρώτη φάση, είναι καθ’ όλα δίκαιος. Βέβαια, ο ίδιος ο ΠΣΑΚ έχει σοβαρότατα προβλήματα, τα οποία αν δεν επιλυθούν, δύσκολα η κοινή γνώμη θα τον πάρει στα σοβαρά. Ποια είναι αυτά; Δεν είναι εύκολο να πειστεί κάποιος για την ειλικρίνεια των προθέσεων ενός οργάνου, τα μέλη του οποίου το προδίδουν.
Ας δούμε ποιοι αποτελούν τον Πανελλήνιο Σύνδεσμο Αμειβομένων Καλαθοσφαιριστών:
Λάζαρος Παπαδόπουλος: Καλαθοσφαιριστής του Πάοκ (μέχρι πριν λίγες ώρες, τουλάχιστον, αλλά την ώρα της ψηφοφορίας και των αποφάσεων ήταν κανονικότατα καλαθοσφαιριστής της Α1).
Γιάννης Μπουρούσης: Καλαθοσφαιριστής του Ολυμπιακού
Δήμος Ντικούδης: Συνεχίζει να υφίσταται το συμβόλαιό του με τον Άρη, στον οποίο, όμως, δεν παίζει και από τον οποίο του ζητήθηκε να βρει ομάδα. Η ομάδα δεν βρέθηκε, οπότε, κατ’ ουσίαν, άνεργος. Μη αμειβόμενος καλαθοσφαιριστής, τουτέστιν.
Νίκος Ζήσης: Καλαθοσφαιριστής της Σιένα (αν δεν κάνω λάθος, τα τελευταία χρόνια η Σιένα είναι στην Ιταλία. Τι σχέση έχει αυτό, θα μου πείτε. Καμία, εφόσον ο Ζήσης ασχολείται και ενημερώνεται για τα τεκταινόμενα στον χώρο. Δύσκολο, μιας και η Σιένα πηγαίνει αρκετά καλά σε Ιταλία και Ευρωλίγκα, αλλά ο Ζήσης έχει δείξει και στο παρελθόν ότι μπορεί να κάνει περισσότερα από τον κοινό άνθρωπο. Μένει να το αποδείξει και σε αυτόν τον τομέα. Πάντως, προς τιμήν του, αρνήθηκε να συμμετάσχει στο προεδρείο και είναι απλώς μέλος του Δ.Σ. Προσπαθώ να θυμηθώ πού έπαιζε ο «Λάζος» όταν έγινε πρόεδρος του Π.Σ.Α.Κ. αλλά δεν μου έρχεται…)
Γεώργιος Παυλίδης: Παλαίμαχος καλαθοσφαιριστής (άρα μη αμειβόμενος καλαθοσφαιριστής)
Φοίβος Γυμνόπουλος: καλαθοσφαιριστής του Αίαντα Ευόσμου (που αγωνίζεται στη Β’ Εθνική, άρα μη επαγγελματική, άρα μη αμειβόμενος καλαθοσφαιριστής, με βάση τη νομοθεσία)
Γεώργιος Μασλαρινός: Παλαίμαχος καλαθοσφαιριστής (άρα μη αμειβόμενος καλαθοσφαιριστής)
Δημήτρης Διαμαντίδης: καλαθοσφαιριστής του Παναθηναϊκού
Δημήτρης Μαρμαρινός: Άνεργος (άρα μη αμειβόμενος καλαθοσφαιριστής)
Γεώργιος Τσιάρας: καλαθοσφαιριστής του Πανιωνίου
Αθανάσιος Τοπούζης: καλαθοσφαιριστής του Ικάρου
Έχουμε και λέμε λοιπόν: πέντε εκ των μελών του δ.σ. του Πανελληνίου Συνδέσμου Αμειβομένων Καλαθοσφαιριστών είναι μη αμειβόμενοι – είτε έχουν αποσυρθεί είτε όχι. Δεν αμφισβητούμε από αυτόν εδώ τον χώρο ότι πιθανότατα έχουν στο μυαλό τους αποκλειστικά και μόνο το συμφέρον των συναδέλφων τους. Κάποιες φορές, όμως, το συλλογικό καλό προέχει του προσωπικού και κάποιοι άνθρωποι, όταν βρίσκονται σε κατάσταση η οποία αναιρεί την αξιοπιστία τους, ίσως θα έπρεπε να κάνουν πίσω και να μην εκλέγονται σε οργανικές θέσεις.
Μιλώντας για την αξιοπιστία τους, θυμόμαστε τις εκπληκτικές δηλώσεις του προέδρου “Λάζου” πριν από μερικές ημέρες, στην εφημερίδα “Το Βήμα”. Με περισσό θράσος και... αμνησία, ο πρόεδρος του ΠΣΑΚ καταφέρθηκε εναντίον του πρώην υφυπουργού Αθλητισμού, Γιάννη Ιωαννίδη, υποστηρίζοντας ότι “ο κ. Ιωαννίδης το μόνο που έκανε ήταν να εκμεταλλευτεί το μπάσκετ για να φτιάξει την πολιτική καριέρα του. Τι να περιμένω όμως από έναν άνθρωπο ο οποίος έφερε τη διαφθορά με τις παράνομες ελληνοποιήσεις στο άθλημα; Ήταν ο πρώτος που έφερε ξένους παίκτες και τους έκανε Έλληνες με πλαστογραφίες”. Αν αναρωτιέστε πού είναι οι αποδείξεις του και γιατί δεν τις έχει καταθέσει ακόμη στον εισαγγελέα, θα σας πούμε ότι το ίδιο αναρωτιόμαστε κι εμείς, και άλλοι πολλοί. Μιλώντας για τον Γιάννη Ιωαννίδη με τον τρόπο αυτό, ο Λάζαρος Παπαδόπουλος έριξε ατεκμηρίωτη λάσπη σε έναν άνθρωπο που έβαλε το άθλημα, από το οποίο ο πρόεδρος του ΠΣΑΚ τρέφει την οικογένειά του, στα σαλόνια και τις καρδιές όλων των Ελλήνων, και έβαλε την Ελλάδα στο χάρτη του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Ξέρετε... Στην Ιταλία... Τη Γαλλία... Την Ισπανία... Τη Γερμανία... Ακόμη και τη Ρωσία. Όπου παρεμπιπτόντως γεννήθηκε ο Λάζαρος Παπαδόπουλος, ο οποίος λίγο αργότερα από το 1980, όταν γεννήθηκε, πήρε την ελληνική υπηκοότητα.
Υπό αυτές τις συνθήκες, αυτό το δ.σ. ζήτησε από τα μέλη του Συνδέσμου να απεργήσουν. Εδώ θα πρέπει να πούμε κάτι. Εγώ όταν απεργώ, δεν πληρώνομαι, η εφημερίδα στην οποία δουλεύω για μια μέρα δεν βγαίνει, ο εργοδότης μου χάνει λεφτά, η επιχείρηση ζημιώνεται, άρα η θέση μου γίνεται πιο επισφαλής, και αυτή την κατάσταση δεν τη θέλω ούτε εγώ, αλλά ούτε και ο εργοδότης μου. Όταν απεργούν οι καλαθοσφαιριστές, τα συμβόλαιά τους (μικρά, μεγάλα, με ή χωρίς ασφάλιση) είναι εγγυημένα, η αγωνιστική θα γίνει μια άλλη μέρα και ο μόνος που χάνει είναι ο φίλαθλος - την υπομονή του.
Θα έλεγε κάποιος “αυτό μπορούν, αυτό κάνουν”. Δεν είναι απόλυτα ακριβές αυτό. Όπως είπε ένας συνδικαλιστής του κλάδου μας, μέλος της ΕΣΗΕΜ-Θ και ιδιαίτερα μαχητικός στις διεκδικήσεις του χώρου, η απεργία είναι το τελευταίο όπλο ενός οργάνου, για τον απλούστατο λόγο ότι, μετά από αυτή, δεν έχει τη δυνατότητα να πιέσει με κανέναν άλλον τρόπο. Η συζήτηση, τα εξώδικα, οι διαμαρτυρίες, η ενημέρωση της κοινής γνώμης, οι προτάσεις για τους τρόπους με τους οποίους πιστεύουν οι συνδικαλιστές ότι τα αιτήματά τους μπορούν να ικανοποιηθούν θα πρέπει να προηγηθούν. Ο ΠΣΑΚ αποφάσισε πέρσι να ξεκινήσει με απεργία τη χρονιά, και το αυτό έπραξε και φέτος.
Αν τα πράγματα φτάσουν στην απεργία, πρέπει να είναι το συνδικαλιστικό όργανο σίγουρο ότι θα φτάσει τη μάχη του μέχρι το τέλος. Τίποτα λιγότερο. Και, κυρίως, θα πρέπει να είναι σίγουρο ότι τα μέλη του αυτό επιθυμούν.
Και φάνηκε ότι τα μέλη επιθυμούσαν να έχουν την ηρεμία τους πάνω από όλα.
Παίκτες χωρίς συναδέλφους
Ένα από τα πρώτα μαθήματα που λαμβάνει κανείς, εισερχόμενος στον επαγγελματικό στίβο, είναι η σημασία της συναδελφικότητας. Κανείς δεν γνωρίζει πού θα βρίσκεται αύριο, και σε ποια θέση. Από μόνο του αυτό το γεγονός, και βγάζοντας εκτός της εξίσωσης τον παράγοντα “φιλότιμο” και “καλές ανθρώπινες σχέσεις”, υπαγορεύει την ανάγκη να φέρεσαι στον συνάδελφό σου ως ισότιμο, να αγωνίζεσαι στο πλάι του για τα δίκαια αιτήματά του, ακόμη και όταν εσύ εργάζεσαι σε συνθήκες εργασιακού παραδείσου και, πάνω από όλα, να συμμορφώνεσαι με τις αποφάσεις του συνδικαλιστικού σου οργάνου.
Στην περίπτωση του ΠΣΑΚ φαίνεται ότι η ενότητα είχε διαρραγεί από καιρό, και αυτό ακριβώς ήταν που εκμεταλλεύτηκαν οι διοικήσεις των ομάδων για να διαλύσουν την απεργία εκ των έσω. Την οδό των απειλών δοκίμασαν αρκετοί διοικούντες, όπως - σύμφωνα με την ανακοίνωση του Παπαδόπουλου - η διοίκηση του Πάοκ, που απείλησε τους παίκτες ότι θα τους ακυρώσει τα συμβόλαια σε περίπτωση που δεν παίξουν. Οι “δικέφαλοι” δεν “μάσησαν”, και μάλιστα τώρα φήμες τους θέλουν να σκέφτονται να αποχωρήσουν ούτως ή άλλως. Αυτοί που “μάσησαν” είναι εκείνοι που παίρνουν τα πολλά. Εκείνοι που, αν ήθελαν, θα μπορούσαν, με τα λεφτά που παίρνουν, να ασφαλίσουν τους συναδέλφους τους και να μην τους φανεί καν στη φορολογική τους δήλωση. Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός κατέβηκαν με πλήρεις ομάδες για να αντιμετωπίσουν τους ξένους και τους... μικρούς του Άρη και του Πάοκ αντίστοιχα. Παπαλουκάς, Σπανούλης, Μαυροκεφαλίδης, Φώτσης, Περπέρογλου, Τσαρτσαρής, Καϊμακόγλου και λοιποί, δεν ντράπηκαν να αγνοήσουν το συμφέρον του κλάδου τους και των συναδέλφων τους και να υπερασπιστούν, αντί για τους δικούς τους ανθρώπους, τα συμφέροντα των ιδιοκτητών των ομάδων τους. Οι δηλώσεις, αργότερα, του Θοδωρή Παπαλουκά, απαντώντας στην αντίδραση των οπαδών του Άρη, “δηλαδή τι θα έλεγαν οι οπαδοί αν ο Άρης έπαιζε με τον Πάοκ; Δεν θα ήθελαν να παίξουν οι παίκτες τους” χαρακτηρίζονται επιεικώς ως ασόβαρες. Από την άλλη, ο Βασίλης Σπανούλης δήλωσε το απολύτως αστείο “αν χάναμε σήμερα ποιος θα μας έδινε πίσω τους βαθμούς τον Ιούνιο;”. Αν οι παίκτες αποφάσιζαν να απεργήσουν, η αγωνιστική δεν θα γινόταν. Οι πλούσιοι παίκτες ίσως πλήρωναν ένα πρόστιμο, αλλά ειλικρινά πιστεύει κανείς ότι ο Αγγελόπουλος θα κρατούσε τους Έλληνες εκτός πρωταθλήματος σε περίπτωση που ο Παναθηναϊκός έκανε μια νίκη επιπλέον; Αστείο ακόμη και να το σκεφτόμαστε.
Χωρίς αμφιβολία, όμως, το πιο σοκαριστικό είναι η απόφαση των Μπουρούση και Διαμαντίδη να γυρίσουν την πλάτη τους στο σωματείο τους, όντες μέλη του δ.σ. Αντιπρόεδρος ο μεν, μέλος ο δε, και έχοντας δηλώσει τη στήριξή τους στην απεργία, πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις έπιασαν τη σπυριάρα στα χέρια και πανηγύρισαν τις νίκες τους. Αργότερα, ο Γιάννης Μπουρούσης δήλωσε ενοχλημένος με τη “συμπεριφορά” των οπαδών του Άρη, που, παρεμπιπτόντως, φώναζαν “Μπουρούση, Σπανούλη, Παπαλουκά, σκλάβοι των χρημάτων χωρίς ιδανικά”. Όχι πείτε μου, είχαν άδικο;
Πολλά ήταν τα συμπεράσματα που βγήκαν από αυτό το σαββατοκύριακο. Η μεγαλύτερη συνέπεια της καταπάτησης της απεργίας εκ μέρους των καλαθοσφαιριστών, όμως, ήταν η ταφόπλακα που όλοι σκάλισαν, υπέγραψαν και τοποθέτησαν επάνω στο μνήμα του καλαθοσφαιρικού συνδικαλισμού. Ζωή σε λόγου μας.
Είναι αστείο, ΑΣΤΕΙΟ, εν έτει 2010, άνθρωποι που εργάζονται σε επαγγελματικό πρωτάθλημα να μην έχουν τα αυτονόητα: ασφαλιστική και ιατροφαρμακευτική κάλυψη, ταμείο αλληλοβοήθειας, το δικαίωμα να αλλάζουν ομάδα – ήτοι χώρο εργασίας – μεσούσης της αγωνιστικής περιόδου εντός της χώρας στην οποία εργάζονται, μια ισχύουσα συλλογική σύμβαση εργασίας, σε γενικές γραμμές μια υποτυπώδη διασφάλιση ότι ο χώρος στον οποίο κινούνται επαγγελματικά δεν θα στηρίζει την απόλυτη επαγγελματική εκμετάλλευσή τους, χωρίς να τους διασφαλίζει έστω και τα ελάχιστα. Ας αναλογιστούμε όλοι τους αγώνες που έχουν γίνει για να κατοχυρωθούν τα βασικά εργασιακά δικαιώματα. Τόσοι αγώνες που η απαρχή τους είναι πλέον κατοχυρωμένη ετήσια απεργία (και όχι αργία).
Θα μου πείτε, τι κάνουν; Μπάσκετ παίζουν, δεν σκάβουν ολημερίς κι ολονυχτίς! Δεν σώζουν ζωές, δεν χτίζουν σπίτια, δεν καθαρίζουν σκάλες. Κάνουν μια δουλειά την οποία οι υπόλοιποι κάνουμε για να ξεκουραστούμε από τις δουλειές μας.
Δεν διαφωνεί κανείς. Αυτή είναι όμως η δουλειά τους, και, όπως και να το κάνουμε, κάποιοι κάνουν αυτό, κάποιοι κάνουν κάτι άλλο, και σε κανέναν δεν αρέσει η δουλειά του, αντιθέτως οι περισσότεροι γλυκοκοιτάζουμε τις δουλειές των φίλων μας. «Πωπω, μεγάλε, αν εγώ καθόμουν και ζωγράφιζα σπιτάκια όλη μέρα σε ένα χαρτί θα την περνούσα ζάχαρη» λέμε για τους αρχιτέκτονες, που σχεδιάζουν τη στέγη που βάζουμε πάνω από το κεφάλι των παιδιών μας, και «α καλά, αυτός γιατρός είναι, όλη μέρα καθισιό και φακελάκια» για τους ανθρώπους που περνούν όλη τους τη ζωή περιτριγυρισμένοι από τον θάνατο, και τις περισσότερες φορές μας βοηθούν να τον νικάμε.
Ένα επάγγελμα είναι και του καλαθοσφαιριστή, αναγνωρισμένο ως επάγγελμα για τις δύο υψηλότερες κατηγορίες από την πολιτεία, η οποία, όμως, δεν τους αναγνωρίζει τα βασικά εργασιακά δικαιώματα, που αναγνωρίζει στους υπολοίπους.
Μην γελιέστε. Δεν μιλάμε για τις βολεμένες καλοπληρωμένες βεντέτες των μεγάλων ομάδων της Α1. Μιλάμε για εκατοντάδες ανθρώπους που παίρνουν μισθούς ίδιους με τους δικούς μας και δεν έχουν τη δυνατότητα, λόγω διπλών προπονήσεων, να κάνουν παράλληλη δουλειά, δεν έχουν σαββατοκύριακα, υποχρεώνονται να κάνουν ιδιωτικές ασφαλίσεις σε εταιρείες, δεν απολαμβάνουν καμία εργασιακή ασφάλεια, μιας και ανά πάσα στιγμή η ομάδα τους μπορεί να αποφασίσει να μην τους ανανεώσει το συμβόλαιο, ή να τους πουλήσει σε κάποια άλλη ομάδα και να βρεθούν ξαφνικά να ανήκουν στην ομάδα μπάσκετ ενός χωριού στην Ουκρανία, ενώ ανά πάσα στιγμή η καριέρα τους μπορεί να λήξει λόγω ενός τραυματισμού.
Αυτοί οι άνθρωποι μάχονται για τα δικαιώματά τους. Και δεν έχουν μόνο την ατυχία να παραμυθιάστηκαν μικροί («γίνει παιδί μου αθλητής να λύσεις το πρόβλημά σου») και να μπήκαν σε έναν χώρο που δεν τους εξασφαλίζει. Είχαν και την ατυχία να έχουν συναδέλφους ανθρώπους που δεν τους στηρίζουν ούτε στο ελάχιστο, αφού υποκύπτουν στις εργοδοτικές απειλές και προδίδουν τις αξίες της συναδελφικότητας και της αλληλεγγύης, αλλά είχαν και την ατυχία να ανήκουν σε ένα συνδικαλιστικό όργανο που, με επιεικείς όρους, στη συνδικαλιστική δράση τα έκανε σαλάτα.
Ο ΠΣΑΚ και η... χωριάτικη
Ο αγώνας του ΠΣΑΚ, σε πρώτη φάση, είναι καθ’ όλα δίκαιος. Βέβαια, ο ίδιος ο ΠΣΑΚ έχει σοβαρότατα προβλήματα, τα οποία αν δεν επιλυθούν, δύσκολα η κοινή γνώμη θα τον πάρει στα σοβαρά. Ποια είναι αυτά; Δεν είναι εύκολο να πειστεί κάποιος για την ειλικρίνεια των προθέσεων ενός οργάνου, τα μέλη του οποίου το προδίδουν.
Ας δούμε ποιοι αποτελούν τον Πανελλήνιο Σύνδεσμο Αμειβομένων Καλαθοσφαιριστών:
Λάζαρος Παπαδόπουλος: Καλαθοσφαιριστής του Πάοκ (μέχρι πριν λίγες ώρες, τουλάχιστον, αλλά την ώρα της ψηφοφορίας και των αποφάσεων ήταν κανονικότατα καλαθοσφαιριστής της Α1).
Γιάννης Μπουρούσης: Καλαθοσφαιριστής του Ολυμπιακού
Δήμος Ντικούδης: Συνεχίζει να υφίσταται το συμβόλαιό του με τον Άρη, στον οποίο, όμως, δεν παίζει και από τον οποίο του ζητήθηκε να βρει ομάδα. Η ομάδα δεν βρέθηκε, οπότε, κατ’ ουσίαν, άνεργος. Μη αμειβόμενος καλαθοσφαιριστής, τουτέστιν.
Νίκος Ζήσης: Καλαθοσφαιριστής της Σιένα (αν δεν κάνω λάθος, τα τελευταία χρόνια η Σιένα είναι στην Ιταλία. Τι σχέση έχει αυτό, θα μου πείτε. Καμία, εφόσον ο Ζήσης ασχολείται και ενημερώνεται για τα τεκταινόμενα στον χώρο. Δύσκολο, μιας και η Σιένα πηγαίνει αρκετά καλά σε Ιταλία και Ευρωλίγκα, αλλά ο Ζήσης έχει δείξει και στο παρελθόν ότι μπορεί να κάνει περισσότερα από τον κοινό άνθρωπο. Μένει να το αποδείξει και σε αυτόν τον τομέα. Πάντως, προς τιμήν του, αρνήθηκε να συμμετάσχει στο προεδρείο και είναι απλώς μέλος του Δ.Σ. Προσπαθώ να θυμηθώ πού έπαιζε ο «Λάζος» όταν έγινε πρόεδρος του Π.Σ.Α.Κ. αλλά δεν μου έρχεται…)
Γεώργιος Παυλίδης: Παλαίμαχος καλαθοσφαιριστής (άρα μη αμειβόμενος καλαθοσφαιριστής)
Φοίβος Γυμνόπουλος: καλαθοσφαιριστής του Αίαντα Ευόσμου (που αγωνίζεται στη Β’ Εθνική, άρα μη επαγγελματική, άρα μη αμειβόμενος καλαθοσφαιριστής, με βάση τη νομοθεσία)
Γεώργιος Μασλαρινός: Παλαίμαχος καλαθοσφαιριστής (άρα μη αμειβόμενος καλαθοσφαιριστής)
Δημήτρης Διαμαντίδης: καλαθοσφαιριστής του Παναθηναϊκού
Δημήτρης Μαρμαρινός: Άνεργος (άρα μη αμειβόμενος καλαθοσφαιριστής)
Γεώργιος Τσιάρας: καλαθοσφαιριστής του Πανιωνίου
Αθανάσιος Τοπούζης: καλαθοσφαιριστής του Ικάρου
Έχουμε και λέμε λοιπόν: πέντε εκ των μελών του δ.σ. του Πανελληνίου Συνδέσμου Αμειβομένων Καλαθοσφαιριστών είναι μη αμειβόμενοι – είτε έχουν αποσυρθεί είτε όχι. Δεν αμφισβητούμε από αυτόν εδώ τον χώρο ότι πιθανότατα έχουν στο μυαλό τους αποκλειστικά και μόνο το συμφέρον των συναδέλφων τους. Κάποιες φορές, όμως, το συλλογικό καλό προέχει του προσωπικού και κάποιοι άνθρωποι, όταν βρίσκονται σε κατάσταση η οποία αναιρεί την αξιοπιστία τους, ίσως θα έπρεπε να κάνουν πίσω και να μην εκλέγονται σε οργανικές θέσεις.
Μιλώντας για την αξιοπιστία τους, θυμόμαστε τις εκπληκτικές δηλώσεις του προέδρου “Λάζου” πριν από μερικές ημέρες, στην εφημερίδα “Το Βήμα”. Με περισσό θράσος και... αμνησία, ο πρόεδρος του ΠΣΑΚ καταφέρθηκε εναντίον του πρώην υφυπουργού Αθλητισμού, Γιάννη Ιωαννίδη, υποστηρίζοντας ότι “ο κ. Ιωαννίδης το μόνο που έκανε ήταν να εκμεταλλευτεί το μπάσκετ για να φτιάξει την πολιτική καριέρα του. Τι να περιμένω όμως από έναν άνθρωπο ο οποίος έφερε τη διαφθορά με τις παράνομες ελληνοποιήσεις στο άθλημα; Ήταν ο πρώτος που έφερε ξένους παίκτες και τους έκανε Έλληνες με πλαστογραφίες”. Αν αναρωτιέστε πού είναι οι αποδείξεις του και γιατί δεν τις έχει καταθέσει ακόμη στον εισαγγελέα, θα σας πούμε ότι το ίδιο αναρωτιόμαστε κι εμείς, και άλλοι πολλοί. Μιλώντας για τον Γιάννη Ιωαννίδη με τον τρόπο αυτό, ο Λάζαρος Παπαδόπουλος έριξε ατεκμηρίωτη λάσπη σε έναν άνθρωπο που έβαλε το άθλημα, από το οποίο ο πρόεδρος του ΠΣΑΚ τρέφει την οικογένειά του, στα σαλόνια και τις καρδιές όλων των Ελλήνων, και έβαλε την Ελλάδα στο χάρτη του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Ξέρετε... Στην Ιταλία... Τη Γαλλία... Την Ισπανία... Τη Γερμανία... Ακόμη και τη Ρωσία. Όπου παρεμπιπτόντως γεννήθηκε ο Λάζαρος Παπαδόπουλος, ο οποίος λίγο αργότερα από το 1980, όταν γεννήθηκε, πήρε την ελληνική υπηκοότητα.
Υπό αυτές τις συνθήκες, αυτό το δ.σ. ζήτησε από τα μέλη του Συνδέσμου να απεργήσουν. Εδώ θα πρέπει να πούμε κάτι. Εγώ όταν απεργώ, δεν πληρώνομαι, η εφημερίδα στην οποία δουλεύω για μια μέρα δεν βγαίνει, ο εργοδότης μου χάνει λεφτά, η επιχείρηση ζημιώνεται, άρα η θέση μου γίνεται πιο επισφαλής, και αυτή την κατάσταση δεν τη θέλω ούτε εγώ, αλλά ούτε και ο εργοδότης μου. Όταν απεργούν οι καλαθοσφαιριστές, τα συμβόλαιά τους (μικρά, μεγάλα, με ή χωρίς ασφάλιση) είναι εγγυημένα, η αγωνιστική θα γίνει μια άλλη μέρα και ο μόνος που χάνει είναι ο φίλαθλος - την υπομονή του.
Θα έλεγε κάποιος “αυτό μπορούν, αυτό κάνουν”. Δεν είναι απόλυτα ακριβές αυτό. Όπως είπε ένας συνδικαλιστής του κλάδου μας, μέλος της ΕΣΗΕΜ-Θ και ιδιαίτερα μαχητικός στις διεκδικήσεις του χώρου, η απεργία είναι το τελευταίο όπλο ενός οργάνου, για τον απλούστατο λόγο ότι, μετά από αυτή, δεν έχει τη δυνατότητα να πιέσει με κανέναν άλλον τρόπο. Η συζήτηση, τα εξώδικα, οι διαμαρτυρίες, η ενημέρωση της κοινής γνώμης, οι προτάσεις για τους τρόπους με τους οποίους πιστεύουν οι συνδικαλιστές ότι τα αιτήματά τους μπορούν να ικανοποιηθούν θα πρέπει να προηγηθούν. Ο ΠΣΑΚ αποφάσισε πέρσι να ξεκινήσει με απεργία τη χρονιά, και το αυτό έπραξε και φέτος.
Αν τα πράγματα φτάσουν στην απεργία, πρέπει να είναι το συνδικαλιστικό όργανο σίγουρο ότι θα φτάσει τη μάχη του μέχρι το τέλος. Τίποτα λιγότερο. Και, κυρίως, θα πρέπει να είναι σίγουρο ότι τα μέλη του αυτό επιθυμούν.
Και φάνηκε ότι τα μέλη επιθυμούσαν να έχουν την ηρεμία τους πάνω από όλα.
Παίκτες χωρίς συναδέλφους
Ένα από τα πρώτα μαθήματα που λαμβάνει κανείς, εισερχόμενος στον επαγγελματικό στίβο, είναι η σημασία της συναδελφικότητας. Κανείς δεν γνωρίζει πού θα βρίσκεται αύριο, και σε ποια θέση. Από μόνο του αυτό το γεγονός, και βγάζοντας εκτός της εξίσωσης τον παράγοντα “φιλότιμο” και “καλές ανθρώπινες σχέσεις”, υπαγορεύει την ανάγκη να φέρεσαι στον συνάδελφό σου ως ισότιμο, να αγωνίζεσαι στο πλάι του για τα δίκαια αιτήματά του, ακόμη και όταν εσύ εργάζεσαι σε συνθήκες εργασιακού παραδείσου και, πάνω από όλα, να συμμορφώνεσαι με τις αποφάσεις του συνδικαλιστικού σου οργάνου.
Στην περίπτωση του ΠΣΑΚ φαίνεται ότι η ενότητα είχε διαρραγεί από καιρό, και αυτό ακριβώς ήταν που εκμεταλλεύτηκαν οι διοικήσεις των ομάδων για να διαλύσουν την απεργία εκ των έσω. Την οδό των απειλών δοκίμασαν αρκετοί διοικούντες, όπως - σύμφωνα με την ανακοίνωση του Παπαδόπουλου - η διοίκηση του Πάοκ, που απείλησε τους παίκτες ότι θα τους ακυρώσει τα συμβόλαια σε περίπτωση που δεν παίξουν. Οι “δικέφαλοι” δεν “μάσησαν”, και μάλιστα τώρα φήμες τους θέλουν να σκέφτονται να αποχωρήσουν ούτως ή άλλως. Αυτοί που “μάσησαν” είναι εκείνοι που παίρνουν τα πολλά. Εκείνοι που, αν ήθελαν, θα μπορούσαν, με τα λεφτά που παίρνουν, να ασφαλίσουν τους συναδέλφους τους και να μην τους φανεί καν στη φορολογική τους δήλωση. Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός κατέβηκαν με πλήρεις ομάδες για να αντιμετωπίσουν τους ξένους και τους... μικρούς του Άρη και του Πάοκ αντίστοιχα. Παπαλουκάς, Σπανούλης, Μαυροκεφαλίδης, Φώτσης, Περπέρογλου, Τσαρτσαρής, Καϊμακόγλου και λοιποί, δεν ντράπηκαν να αγνοήσουν το συμφέρον του κλάδου τους και των συναδέλφων τους και να υπερασπιστούν, αντί για τους δικούς τους ανθρώπους, τα συμφέροντα των ιδιοκτητών των ομάδων τους. Οι δηλώσεις, αργότερα, του Θοδωρή Παπαλουκά, απαντώντας στην αντίδραση των οπαδών του Άρη, “δηλαδή τι θα έλεγαν οι οπαδοί αν ο Άρης έπαιζε με τον Πάοκ; Δεν θα ήθελαν να παίξουν οι παίκτες τους” χαρακτηρίζονται επιεικώς ως ασόβαρες. Από την άλλη, ο Βασίλης Σπανούλης δήλωσε το απολύτως αστείο “αν χάναμε σήμερα ποιος θα μας έδινε πίσω τους βαθμούς τον Ιούνιο;”. Αν οι παίκτες αποφάσιζαν να απεργήσουν, η αγωνιστική δεν θα γινόταν. Οι πλούσιοι παίκτες ίσως πλήρωναν ένα πρόστιμο, αλλά ειλικρινά πιστεύει κανείς ότι ο Αγγελόπουλος θα κρατούσε τους Έλληνες εκτός πρωταθλήματος σε περίπτωση που ο Παναθηναϊκός έκανε μια νίκη επιπλέον; Αστείο ακόμη και να το σκεφτόμαστε.
Χωρίς αμφιβολία, όμως, το πιο σοκαριστικό είναι η απόφαση των Μπουρούση και Διαμαντίδη να γυρίσουν την πλάτη τους στο σωματείο τους, όντες μέλη του δ.σ. Αντιπρόεδρος ο μεν, μέλος ο δε, και έχοντας δηλώσει τη στήριξή τους στην απεργία, πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις έπιασαν τη σπυριάρα στα χέρια και πανηγύρισαν τις νίκες τους. Αργότερα, ο Γιάννης Μπουρούσης δήλωσε ενοχλημένος με τη “συμπεριφορά” των οπαδών του Άρη, που, παρεμπιπτόντως, φώναζαν “Μπουρούση, Σπανούλη, Παπαλουκά, σκλάβοι των χρημάτων χωρίς ιδανικά”. Όχι πείτε μου, είχαν άδικο;
Πολλά ήταν τα συμπεράσματα που βγήκαν από αυτό το σαββατοκύριακο. Η μεγαλύτερη συνέπεια της καταπάτησης της απεργίας εκ μέρους των καλαθοσφαιριστών, όμως, ήταν η ταφόπλακα που όλοι σκάλισαν, υπέγραψαν και τοποθέτησαν επάνω στο μνήμα του καλαθοσφαιρικού συνδικαλισμού. Ζωή σε λόγου μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου