Προς πάσα… ερυθρόλευκη κατεύθυνση, που σήμερα, την επαύριον της πανωλεθρίας, έχει τα… κότσια να σταθεί απέναντί μας και να μας ζητήσει και το λόγο.
Ναι, όταν παίζουν Άρης, Πάοκ, ή άλλοι στο UEFA, δεν θεωρείται «UEFAκι», για έναν και μόνο λόγο: γιατί δεν το αντιμετωπίζουν έτσι εκείνες οι ομάδες.
Όταν η ομάδα σου έχει βγει και έχει αντιμετωπίσει με σεβασμό το θεσμό, τότε ο θεσμός είναι άξιος σεβασμού. Από όλους.
Όταν, όμως, η ομάδα σου έχει βγει και παιανίσει ότι «παίζει στο Champions League», διαλαλώντας ότι για το λόγο αυτό είναι «ανώτερη» από τους άλλους, ωστόσο αποκλείεται από τον πρώτο γύρο (από μια ομάδα που, κατά την κλήρωση, θεώρησε «υποδεέστερη»), όταν η ομάδα σου έχει βγει και έχει ζητήσει «σκορ πρόκρισης» από το πρώτο παιχνίδι της σειράς, όχι απλά χωρίς να δείξει σεβασμό, αλλά μειώνοντας, υποτιμώντας και γελοιοποιώντας τον αντίπαλο (για να πετύχει τελικά «σκορ πρόκριση», αλλά για τους άλλους, ξέρεις, εκείνους που στη χώρα τους πέφτουν!), όταν πατάει επί πτωμάτων για να διατηρήσει την πρωτιά της – και ιδιαίτερα όταν το πτώμα αυτό είναι το ελληνικό ποδόσφαιρο, που υποτίθεται ότι όλοι αγαπούν και υπηρετούν – τότε να με συμπαθάς, αλλά δεν έχεις κανένα δικαίωμα να στέκεσαι απέναντί μου και να μου λες να «ασχολούμαι με την ομαδούλα μου – τα τσικό». Γιατί, πρώτον, «ομαδούλα» δεν έχω. Μπορεί να είμαι Ολυμπιακός, μπορεί να είμαι ΑΕΚ, μπορεί να είμαι Πανιώνιος, μπορεί να είμαι Άρης. Το σίγουρο είναι ότι είμαι ένας άνθρωπος που αγαπάει τον αθλητισμό. Και το ποδόσφαιρο, και το μπάσκετ, και το βόλεϊ. Και αυτό είναι πολύ περισσότερο από ό,τι μπορείς να πεις εσύ για τον εαυτό σου.
Και, όπως είπαν και οι τρισμέγιστοι Red Hot Chili Peppers: “Hey, now, every time I lose, attitude!”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου