Πολιτική - Μπάσκετ 1-0

Φυσικά, αυτό που όλοι περίμεναν έγινε. Μαζεμένοι και ενωμένοι, οι Σκοπιανοί “φίλαθλοι” γιούχαραν και αποδοκίμαζαν κατά την ανάκρουση του ελληνικού εθνικού ύμνου, στο πλαίσιο του Ευρωμπάσκετ, που διοργανώνεται στην Πολωνία. Εξάλλου, πανό είχαν αναρτηθεί στο γήπεδο (όχι και ιδιαίτερα φιλικά προς τη χώρα ή το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα) ενώ το Πόζναν είχε γεμίσει από νωρίς από Σκοπιανούς, οι οποίοι φορούσαν υβριστικά μπλουζάκια, και τραγουδούσαν εν χορώ υβριστικά συνθήματα για την Ελλάδα.
Απόλυτα εναρμονισμένοι προς το αθλητικό πνεύμα, όπως αντιλαμβάνεστε.
Εγείρεται, λοιπόν, εδώ το “αιώνιο” ερώτημα: θα πρέπει να μπλέκονται ο αθλητισμός με την πολιτική;
Πρέπει δεν πρέπει, μπλέκονται. Αναπόφευκτα, όπου υπάρχουν άνθρωποι, υπάρχουν και οι αδυναμίες τους. Και ο φανατισμός και η υπέρβαση των ορίων είναι μια από τις ανθρώπινες αδυναμίες που αντιμετωπίζουμε συχνότερα. Εξάλλου, ίσως μόνο στην αρχαία Ελλάδα είχε καταστεί εφικτός ο διαχωρισμός του αθλητισμού από την πολιτική. Τότε σταματούσαν οι πόλεμοι, έπαυαν τα πάθη και όσοι δεν συμμετείχαν στους αγώνες – εντάξει, πλην των γυναικών – μαζεύονταν στις κερκίδες και θαύμαζαν τους αθλητές.
Γιατί έτσι πρέπει να είναι.
Αργότερα τα πράγματα άλλαξαν. Ποιος θα ξεχάσει τη Σφαγή του Μονάχου, όταν το 1972 μέλη του Μαύρου Σεπτέμβρη επιτέθηκαν στην ισραηλινή αποστολή στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μονάχου; Αλλά και άλλες περιπτώσεις, όχι τόσο αιματηρές, όπως το αίτημα που διατύπωσε πριν από μερικά χρόνια η Βρετανία να μείνει εκτός των διεθνών διοργανώσεων κρίκετ η Ζιμπάμπουε λόγω της πολιτικής του προέδρου της, Ρόμπερτ Μουγκάμπε. Η άρνηση των ΗΠΑ θα “σχετιστεί” αθλητικά με την Κούβα, ή η πολυετής απουσία της Νοτίου Αφρικής από τις αθλητικές διοργανώσεις λόγω του απαρτχάιντ.
Σε αυτή τη μακρά λίστα των περιπτώσεων συγκαταλέγεται και η δική μας: η ελληνοσκοπιανή κόντρα μεταφέρθηκε, από τα τραπέζια των διπλωματικών διαπραγματεύσεων και τα υπουργεία Εξωτερικών εντός των τεσσάρων γραμμών ενός γηπέδου μπάσκετ.
Θα έπρεπε, όμως, να συμβαίνει αυτό.
Η απάντηση είναι μία: όχι.
Μπορεί να μην συμφωνούμε με πολιτικές και πρακτικές κάποιων κρατών. Μπορεί κάποιες καταστάσεις να είναι απαράδεκτες, κατάπτυστες, καταδικαστέες. Ωστόσο, η πολιτική δεν έχει καμία θέση μέσα στο γήπεδο. Εκεί, δέκα παίκτες (ή δώδεκα, ή 22, ανάλογα με το άθλημα) έχουν το καθήκον να παίξουν έναν αγώνα, να δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό, για να προωθήσουν τη χώρα τους, το άθλημά τους και τα αθλητικά ιδεώδη. Τα εθνικά ζητήματα λύνονται από τους καθ’ ύλην αρμόδιους, τουτέστιν τους υπουργούς Εξωτερικών, τους διαμεσολαβητές του ΟΗΕ και τους παρατρεχάμενους αυτών. Αν μπορούσε ένας αγώνας μπάσκετ να καθορίσει το μέλλον της ονομασίας μιας χώρας, ή τα σύνορα μιας άλλης, ή τις εθνικές πολιτικές μίας τρίτης, τότε τα πράγματα θα ήταν αλλιώς. Και ίσως ήταν και ευκολότερη η ζωή μας, ποιος ξέρει;
Ίσως, πάντως, θα έπρεπε και η διοργανώτρια χώρα να έχει προνοήσει και να έχει προστατεύσει την ελληνική αποστολή από τέτοιου είδους εκδηλώσεις. Όχι, δηλαδή, μόνο την ελληνική αποστολή, αλλά γενικότερα τη διοργάνωση, από παρατράγουδα αυτού του είδους. Γιατί δεν αξίζει στην εικόνα που χαρίζει το μπάσκετ, να χαλάει από κάτι τέτοιες εθνικιστικές “φιοριτούρες”.