Το ταλέντο που φτύνουμε

Φτάσαμε λοιπόν και στα μισά του Ευρωμπάσκετ. Μιας διοργάνωσης, στην οποία, πρέπει να ομολογήσουμε ότι άλλα πράγματα περιμέναμε να δούμε –κυρίως από την Εθνική μας ομάδα με την οποία θα ασχοληθούμε στις επόμενες γραμμές- και άλλα βλέπουμε. Και για να μην παρεξηγηθούμε, η έκπληξή μας δεν είναι αρνητική. Το αντίθετο.

Αυτή η εθνική ομάδα, αν και ακόμη δεν έχει ολοκληρώσει την προσπάθειά της στην Πολωνία, έχει ήδη καταφέρει να αποδείξει και να μας υπενθυμίσει κάτι το οποίο ενδεχομένως ξεχνάμε, παρότι καταβάλλουν σημαντικές προσπάθειες για να μας το θυμίσουν και οι υπόλοιπες «μικρές» εθνικές μας ομάδες σχεδόν κάθε καλοκαίρι: Οι Έλληνες, έχουμε ταλέντο στο μπάσκετ. Και όχι, αν κατά λάθος η ομάδα μας, παίξει χάλια από εδώ και στο εξής και δεν καταφέρει εν τέλει κάτι σημαντικό σε αυτή τη διοργάνωση, δεν πρόκειται να αλλάξω άποψη περί αυτού.

Όταν ξεκίνησε η προετοιμασία της ομάδας, κανείς δεν ήξερε τι να περιμένει από αυτή. Πολλοί μάλιστα είχαν βιαστεί να φέρουν την καταστροφή, επειδή η ομάδα θα κατέβαινε ανανεωμένη και χωρίς παίκτες όπως ο Διαμαντίδης, ο Παπαλουκάς, ο Βασιλόπουλος, ο Χατζηβρέττας, ο Τσαρτσαρής, ο Ντικούδης.

Κανείς δεν φαινόταν να πιστεύει ιδιαίτερα στους υπόλοιπους παίκτες της ομάδας, τόσο τους παλιούς όπως ο Φώτσης, ο Σπανούλης, ο Ζήσης και ο Σχορτσανίτης. Πόσο μάλλον στους νεοφερμένους Καλάθη και Κουφό ή στον Καλαμπόκη (ο οποίος εξελίσσεται σε παίκτη-κλειδί για αυτή την ομάδα).

Ναι, όλοι είχαν να πουν τα καλύτερα λόγια για το ταλέντο του Καλάθη και του Κουφού. Όλοι είχαν να πουν τα καλύτερα για την προσπάθεια που έχει καταβάλει συνολικά στην καριέρα του ο Καλαμπόκης, ο οποίος έχει καταφέρει να ξεπεράσει και τις πιο αισιόδοξες προσδοκίες που υπήρχαν για αυτόν όταν ξεκινούσε πριν από πολλά χρόνια. Το ίδιο ισχύει και για τον Τσαλδάρη που κόπηκε την τελευταία στιγμή από την ομάδα. Και όμως. Όλοι αυτοί οι «ξεγραμμένοι» έχουν καταφέρει να κάνουν το κενό του Παπαλουκά, του Διαμαντίδη και όλων των υπολοίπων να μην φαίνεται.

Και ταυτόχρονα, λειτουργώντας ενδεχομένως συμπληρωματικά στις τεράστιες επιτυχίες που σημείωσαν νωρίτερα το καλοκαίρι οι εθνικές ομάδες των εφήβων και των νέων ανδρών, να στείλουν ένα μήνυμα βεβαιότητας –και όχι ελπίδας- ότι το ελληνικό μπάσκετ είναι πολύ δυνατό για να το κλονίσει η απουσία ενός Παπαλουκά ή ενός Διαμαντίδη. Εδώ θα μου πείτε, το ελληνικό μπάσκετ βρήκε το μέλλον του μετά την αποχώρηση του τεράστιου Νίκου Γκάλη. Τον Παπαλουκά δεν θα μπορέσουμε να αντικαταστήσουμε;

Όλα αυτά βέβαια, ακούγονται πολύ όμορφα, ταυτόχρονα όμως δημιουργούν και ένα αίσθημα απογοήτευσης, αν όχι απελπισίας. Γιατί ως Έλληνες, φαίνεται πως δυστυχώς οφείλουμε στον εαυτό μας να σνομπάρουμε τα πράγματα στα οποία είμαστε πραγματικά καλοί και να προσπαθούμε να μπλεχτούμε με άλλα στα οποία τυχαίνει που και που να είμαστε… κωλόφαρδοι. Αλλιώς δεν εξηγείται το «φτύσιμο» που δέχεται από τους έλληνες φιλάθλους το μπάσκετ, υπέρ του ποδοσφαίρου, το οποίο στη χώρα μας σε ελάχιστα πράγματα θυμίζει το πραγματικό ποδόσφαιρο, αλλά μοιάζει περισσότερο με κλωτσοσκούφι.