Σκόρπιες σκέψεις...

Τώρα που έχει περάσει σχεδόν ένα εικοσιτετράωρο από τη χειρότερη και πιο ντροπιαστική εμφάνιση της ομάδας μπάσκετ του Άρη εδώ και πολλά χρόνια και έναν από τους μεγαλύτερους διασυρμούς στην ιστορία της, μπορούμε πλέον να δούμε τα πράγματα με μια -κάπως- πιο ήρεμη ματιά.
Η αλήθεια είναι πως το βράδυ της Τρίτης και έπειτα από το πρώτο παιχνίδι εναντίον του Αμαρουσίου, είχαμε σηκώσει σε αυτό το blog ένα κείμενο το οποίο αργότερα κατεβάσαμε με το σκεπτικό ότι, όσοι κι αν είναι αυτοί που θα τα διαβάσουν, δεν υπήρχε κανένας λόγος να συμβάλουμε στη δημιουργία ενός άσχημου κλίματος.
Έπειτα βέβαια από το τραγικό θέαμα του χθεσινοβραδινού παιχνιδιού, ό,τι και να γράψουμε είναι λίγο. Άλλωστε, το θέμα πλέον δεν είναι το τι έγινε το βραδυ της Παρασκευής, αλλά το τι θα γίνει από εδώ και πέρα.
Οποιοσδήποτε προπονητής στη θέση του Αντρέα Ματσόν θα είχε ήδη παραιτηθεί. Αυτό είναι το λιγότερο που θα μπορούσε να κάνει ο Ιταλός. Ακόμη κι αν ο ίδιος πιστεύει ότι μπορεί να αντιστρέψει το κλίμα και να διορθώσει ό,τι μπορεί από το χάλι που είδαμε, είναι εξαιρετικά αμφίβολο εάν οι παίκτες της ομάδας θα τον ακολουθήσουν σε μια τέτοια προσπάθεια.
Ο Ιταλός έχει να διαχειριστεί ένα από τα καλύτερα ρόστερ που είχε ο Άρης την τελευταία δεκαετία. Και αντί να εκμεταλλευτεί τις δυνατότητες των παικτών που αποκτήθηκαν, αυτός κατάφερε να τους κάνει ρεζίλι. Και μαζί τους και την ομάδα του Άρη.
Οι πρώτες φήμες περί αποχώρησής του από την ομάδα κυκλοφόρησαν ήδη από το βράδυ της Παρασκευής. Ο ίδιος ωστόσο δεν έδειξε κάποια τέτοια διάθεση στη συνέντευξη μετά τον αγώνα. Αρκέστηκε στο να ζητήσει συγνώμη από όλους και αυτό ήταν.
Ήδη ακούστηκε το όνομα του Φώτη Κατσικάρη. Ειλικρινά δεν ξέρω αν υπάρχει η οικονομική δυνατότητα για να γίνει πράξη αυτή η συνεργασία ωστόσο η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Ο Κατσικάρης είναι ένας από τους πιο ταλαντούχους Έλληνες προπονητές, ξέρει καλά και τον Ντικούδη (τόσο από την ΑΕΚ όσο και από τη Βαλένθια), αλλά και τους Κακιούζη και Μπετς (από την ΑΕΚ) και το κυριότερο, σε όποια ομάδα και αν έχει εργαστεί έως τώρα, έχει παρουσιάσει σύνολα τα οποία βασίζονται στην ομαδική δουλειά και όχι στις ατομικές εμπνεύσεις του κάθε παίκτη.
Φήμες άρχισαν επίσης να ακούγονται και για διάφορους παίκτες της ομάδας. Ήδη η καμπάνα φαίνεται πως χτυπάει για τον Ρίτσαρντσον και για τον Μπέλσερ. Προσωπικά θεωρώ πως ο Μπέλσερ είναι ένας πολύ περιορισμένων δυνατοτήτων παίκτης ο οποίος δεν είχε θέση στην ομάδα ούτως ή άλλως. Όσο για τον Ρίτσαρντσον νομίζω πως πρέπει να το δοθεί χρόνος για να δείξει τις δυνατότητές του. Και πολλά θα εξαρτηθούν από το ποιος θα είναι ο προπονητής. Αν -χτύπα ξύλο- μείνει ο Ιταλός, ο Ρίτσαρντσον πολύ δύσκολα θα παίξει μπάσκετ της προκοπής.
Αυτά ως πρώτες -πολύ σκόρπιες είναι οι αλήθεια- σκέψεις.