Βασικά… καλησπέρα σας! Αυτά τα ολίγα και περιεκτικά ως πρώτο κείμενο ενός blog το οποίο ξεκινάει σήμερα χωρίς να έχει κάποια ιδιαίτερη φιλοδοξία εκτός από το να ανταλλάσσονται απόψεις σχετικά με καθετί που έχει να κάνει με τον αθλητισμό. Και πάμε στο κυρίως πιάτο:
«Όσο κοινότυπο κι αν ακούγεται, η σημερινή νίκη οφείλεται στο βάρος της φανέλας του Άρη» δήλωσε μετά το παιχνίδι με το Μαρούσι ο Δημήτρης Τσαλδάρης. Και όσο κι αν συμπαθώ και σέβομαι τον ένα εκ των αρχηγών της φετινής ομάδας του Άρη, στη συγκεκριμένη περίπτωση αισθάνομαι πως πρέπει να του σφυρίξω φάουλ.
Το παιχνίδι δεν το κέρδισε η φανέλα του Άρη. Το παιχνίδι το κέρδισε η λογική και η σύνεση στο παιχνίδι των κιτρινόμαυρων. Η ίδια λογική και σύνεση που υπήρχε κατά τη διάρκεια του πρώτου γύρου και που επέτρεπε σε μια ομάδα με πολλές και χτυπητές αδυναμίες να κάνει μια εντυπωσιακή, σε σχέση με το ρόστερ της, πορεία. Η ίδια λογική και σύνεση που δεν υπήρχε στα παιχνίδια με το Αιγάλεω, με τον Πανελλήνιο (και για το ελληνικό πρωτάθλημα και για το Eurocup), με τον Ολυμπιακό, με τα Τρίκαλα (άσχετα αν ο Άρης κέρδισε στο συγκεκριμένο ματς) και με την Μπνέι Χασαρόν.
Σε όλα αυτά τα παιχνίδια ο Άρης για έναν εντελώς ανεξήγητο λόγο επέμενε στο να σουτάρει ακατάπαυστα από την περιφέρεια. Αν δείτε τα στατιστικά, θα διαπιστώσετε πως σε αυτά τα παιχνίδια ο Άρης σούταρε ίσως περισσότερες φορές για τρεις πόντους παρά για 2 πόντους. Και η μπάλα δεν περνούσε σχεδόν ποτέ κοντά στο καλάθι. Ίσως σε αυτό να συνέβαλε και η κάκιστη κατάσταση στην οποία βρίσκεται εδώ και καιρό ο Blagoda Sekulic, αλλά και ο Spencer Nelson. Θυμηθείτε το παιχνίδι με τον Ολυμπιακό στο Αλεξάνδρειο (μετά το οποίο ο πρόεδρος του Άρη Θανάσης Τζεβελέκης δήλωνε περήφανα πως «αυτός είναι ο Άρης που θέλουμε να βλέπουμε»): Ο Άρης κρατήθηκε μέσα στο παιχνίδι χάρη στα τραβηγμένα τις περισσότερες φορές τρίποντα του Sean Marshall.
Αντίθετα, στο παιχνίδι με το Μαρούσι, ο Άρης ναι μεν ξεκίνησε σουτάροντας και πάλι 3-4 σχεδόν συνεχόμενα τρίποντα, ωστόσο από εκείνο το σημείο και μετά επεδίωξε να βάλει τη μπάλα κοντά στο καλάθι, είτε με προσπάθειες του Betts, είτε με διεισδύσεις του Nelson (ο οποίος δείχνει να είναι πολύ πιο αποτελεσματικός αγωνιζόμενος ως small forward, παρά ως power forward). Και για να απαντήσω στον κ. Τζεβελέκη, αυτός είναι ο Άρης που θέλουν να βλέπουν οι οπαδοί του. Ο Άρης που παίζει μπάσκετ πρώτα με το μυαλό.
Και όλα αυτά θα έπρεπε μάλλον να τα ξέρει ο Δημήτρης Τσαλδάρης, ο οποίος άλλωστε είναι και το πιο χτυπητό παράδειγμα καλαθοσφαιριστή που παίζοντας μυαλωμένα, με πάθος και πολύ απλά μη σταματώντας να προσπαθεί, κατάφερε να ξεπεράσει τον εαυτό του και από την αφάνεια όπου βρισκόταν να έχει καθιερωθεί ως ένας από τους καλύτερους έλληνες περιφερειακούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου