Από τα βάθη της ψυχής μας

Γνωρίζουμε ότι έχουμε αρκετό καιρό να γράψουμε κάτι σε αυτό το blog. Ούτως ή άλλως, τα νέα των αθλητικών τα μαθαίνετε μια χαρά – και τον τελευταίο καιρό ακόμη καλύτερα – από τις εφημερίδες και τα ραδιόφωνα που κυκλοφορούν και εκπέμπουν. Ωστόσο, κάποια πράγματα θα θέλαμε να τα εκφράσουμε κι εμείς μέσα από αυτό το χώρο, εφόσον, μέσω του Διαδικτύου, εσχάτως αποκτήσαμε κι εμείς φωνή.
Με οδύνη πληροφορηθήκαμε την περασμένη εβδομάδα για το θάνατο του τερματοφύλακα του Ανόβερου και της Εθνικής Γερμανίας, Ρόμπερτ Ένκε. Ενός νέου ανθρώπου, πολλά υποσχόμενου, με ένα λαμπρό μέλλον μπροστά του, τόσο προσωπικό, όσο και οικογενειακό. Ένας άνθρωπος με ευαισθησίες, που επί χρόνια έκρυβε το πρόβλημα που τον ταλάνιζε από τον πολύ κόσμο. Που τελικά έχασε τη μάχη με την ασθένειά του, την κατάθλιψη, – γιατί περί ασθένειας πρόκειται – και με πολύ τραγικό τρόπο έδωσε ο ίδιος τέλος στη ζωή του και τα όνειρά του.
Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι βρέθηκαν στο γήπεδο, όπου πραγματοποιήθηκε η κηδεία του, και εκατομμύρια άλλοι θρήνησαν ταυτόχρονα, όχι την απώλεια ενός ποδοσφαιριστή, αλλά την απώλεια ενός νέου ανθρώπου, που ίσως θα μπορούσε να έχει σωθεί.
Και πριν προλάβουμε να στεγνώσουμε τα δάκρυά μας για τον Ένκε, τη σύζυγό του και την υιοθετημένη κορούλα του, μια άλλη ανείπωτη τραγωδία ήρθε και μας συντάραξε εκ νέου: ο Αντόνιο ντε Νίγκρις, παίκτης της ΑΕΛ, έπεσε για ύπνο και δεν ξύπνησε ποτέ. Ένας επίσης νέος άνθρωπος, επαγγελματίας αθλητής, χωρίς προηγούμενα προβλήματα υγείας, έσβησε στον ύπνο του από παθολογικά αίτια.
Το πένθος είναι βαρύ, τόσο για τη Λάρισα, όσο και για ολόκληρο τον ελληνικό ποδοσφαιρικό κόσμο. Όπου και όποτε χάνονται νέοι άνθρωποι, συντελείται μια τραγωδία που ελπίζουμε κανείς να μην τη ζήσει ξανά ποτέ.
Θα θέλαμε να εκφράσουμε τα ειλικρινέστατα συλλυπητήριά μας στην οικογένεια του άτυχου παίκτη, στους φίλους και κοντινούς του ανθρώπους, στην ομάδα, στην οποία έπαιζε, στους φιλάθλους αυτής και κατ’ επέκταση σε όλους όσους συγκλονίστηκαν από την είδηση.
Ας μην το ζήσουμε ξανά ποτέ.
Υ.Γ. Για όσους πάσχουν από κατάθλιψη ή πιστεύουν ότι μπορεί να πάσχουν από κατάθλιψη και επιθυμούν, είτε να λάβουν βοήθεια, είτε να ενημερωθούν ώστε να βοηθηθούν μόνοι τους, μπορείτε να επισκεφθείτε την ιστοσελίδα www.katathlipsi.gr, όπου θα βρείτε χρήσιμες πληροφορίες τόσο για την ασθένεια, όσο και για τους τρόπους αντιμετώπισής της και βοήθειας.
Σημαντικό είναι το έργο και της διεθνούς οργάνωσης To Write Love On Her Arms, www.twloha.com, όπου επίσης μπορείτε να ενημερωθείτε για δράσεις, τρόπους αντιμετώπισης, αλλά και να βοηθήσετε, εφόσον επιθυμείτε. Η κατάθλιψη είναι ασθένεια και αντιμετωπίζεται. Δεν είναι μίασμα και λόγος ντροπής.

Αντί για το σημερινό....

Κυριακή, στις 2 η ώρα το μεσημέρι η ομάδα μπάσκετ του Άρη έδινε φιλικό παιχνίδι με την Ολύμπια Λάρισας στο Αλεξάνδρειο Μέλαθρο. Στο εν λόγω φιλικό οι κιτρινόμαυροι επικράτησαν με το διόλου ευκαταφρόνητο και αρκετά εντυπωσιακό 92 - 49.
Φυσικά και δεν μπορέσαμε να βρεθούμε εκεί γιατί τα τελευταία παιχνίδια της ομάδας του Άρη πραγματοποιούνται, όχι απλά κεκλεισμένων των θυρών, όχι απλά κλειστά και για δημοσιογράφους, αλλά τόσο φυλασσόμενα που, αν τολμήσει και τρυπώσει κανείς μέσα, στην κυριολεξία... ξαμολάνε τα σκυλιά!
Επειδή, όμως, είμαστε δαιμόνιοι (εν μέρει, μιας και σήμερα δεν καταφέραμε να τρυπώσουμε), καταφέραμε και "μπάσαμε" στο προηγούμενο παιχνίδι ανταποκριτή. Κι επειδή, όχι εκείνος, αλλά εμείς, καθυστερήσαμε να δακτυλογραφήσουμε τις εντυπώσεις του από το παιχνίδι, θεωρούμε ότι κάλλιο αργά παρά ποτέ, και παραθέτουμε τις απόψεις του.
Σημειώνεται ότι στο κείμενο υπήρξε κριτική και για το Ντέι, ωστόσο, με βάση το ότι υπέγραψε ο Μάιλς, τα δεδομένα για τον Ντέι αλλάζουν. Οπότε το αφήνουμε και βλέπουμε.

Η άποψη του κατασκόπου
Η Ρώμη δεν χτίστηκε σε μια μέρα, ούτε βέβαια και η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Η αναβίωση της κίτρινης αρειανής αυτοκρατορίας – που είναι ο πόθος χιλιάδων φιλάθλων – είναι ακόμη σε πρώιμο στάδιο. Η αλλαγή του αρχιτέκτονα από το Ματσόν στον ίσως καλύτερο Έλληνα προπονητή σήμερα, το Φώτη Κατσικάρη, ήταν ένα πολύ σημαντικό βήμα της διοίκησης προς τη βελτίωση της εικόνας και φυσικά της αγωνιστικής πορείας της ομάδας. Ο νέος προπονητής είχε στη διάθεσή του μόλις πέντε ημέρες για να μελετήσει και να κρίνει το έμψυχο υλικό, να προσπαθήσει να εμφυσήσει τη φιλοσοφία του σε άμυνα και επίθεση και να στήσει την ομάδα στο πρώτο του φιλικό παιχνίδι. Οι συνεργάτες του, Αντώνης Πρίφτης και Στέφανος Δέδας, είχαν ακόμη λιγότερες επαφές με τους παίκτες και τα αγωνιστικά τους χαρακτηριστικά. Επιπλέον, ο Άρης αντιμετωπίζει τις απουσίες των τραυματιών Ντικούδη, Αργυρόπουλου και Κακιούζη. Η ομάδα παρατάχτηκε απέναντι στην Ξάνθη με τους Μπετς, Μπάρλο, Ρίτσαρντσον, Χατζηβρέττα και Κλαρκ. Η διαφορά δυναμικότητας των δύο ομάδων είναι δεδομένη, αλλά η μαχητική διάθεση των παικτών της Ξάνθης δεν επέτρεψε στους γηπεδούχους να περάσουν ένα εύκολο απόγευμα. Σκληρά μαρκαρίσματα, παλικαρίσια ριμπάουντ και καλάθια ανάγκαζαν τους κίτρινους να παραμένουν συγκεντρωμένοι στο παιχνίδι τους, παρόλο που δεν κρατήθηκε σκορ. Ο Φώτης Κατσικάρης σίγουρα προβληματίστηκε από την απόδοση της ομάδας και στις δύο ρακέτες, όπου συνεχίστηκαν τα γνωστά προβλήματα συνοχής που παρατηρήθηκαν και στις αναμετρήσεις με το Μαρούσι. Στον αντίποδα είδαμε την ομάδα να προσπαθεί να εφαρμόσει συστήματα για καλύτερη κυκλοφορία της μπάλας στην επίθεση κυρίως με σκριν, ώστε να βρεθεί ελεύθερος παίκτης για σουτ ή διείσδυση, αλλά και μεγαλύτερη προσπάθεια αλληλοκάλυψης στην άμυνα. Δεν έγιναν ιδιαίτερες προσπάθειες εκδήλωσης επίθεσης από το low post προφανώς λόγω της μεγάλης διαφοράς ύψους του Μπετς από τους αντιπάλους του, που δεν θα προσέφερε τίποτα στην ομάδα εάν έπαιζε 1-1.
Ο Έλληνας τεχνικός πειραματίστηκε αρκετά στην προσπάθειά του να διερευνήσει τις ικανότητες κάποιων, κυρίως Αμερικανών, παικτών, ώστε να εισηγηθεί την παραμονή ή αντικατάστασή τους. Στα guards εναλλάχθηκαν οι Κλαρκ, Ντέι, Χατζηβρέττας, και Μούρτος, forwards οι Ρίτσαρτσον, Μπέλσερ, Χατζηβρέττας, power forwards οι Μπάρλος, Μπέλσερ, Χρυσικόπουλος και center ο Μπετς μοιράστηκε το χρόνο συμμετοχής με το Σκορδίλη.

Κριτική παικτών:

Κλαρκ: Έχει ξεπεράσει τον τραυματισμό του στον ώμο. Οργτάνωσε και εκτέλεσε επιτυχώς το παιχνίδι, ενώ στην΄αμυνα ήταν πιο φιλότιμος από τις απογοητευτικές του εμφανίσεις με το Μαρούσι. Το ερώτημα παραμένει, εάν μπορεί να προσφέρει από τη θέση του πλεί μέικερ ή είναι ακόμη ένας καθαρόαιμος shooting guard Που καλείται να παίξει στον Άρη αυτόν τον ρόλο ελλείψει οργανωτή – πασέρ. Ανάλογα με τις όποιες προσθήκες και αλλαγές στο ρόστερ της ομάδας, θα φανεί και ο ρόλος που θα του αναθέσει το προπονητικό τιμ. Ας μην ξεχνάμε ότι πρόκειται για έναν παίκτη που έχει χριστεί πρώτος σκόρερ στην Α1, καταλαμβάνει θέση κοινοτικού και αμείβεται με υψηλές για το μπάτζετ της ομάδας αποδοχές, άρα υπάρχουν και οι αντίστοιχες απαιτήσεις για την απόδοσή του.

Μούρτος: Τεράστια προσόντα διαθέτει ο ψιλόλιγνος play maker που πήρε χρόνο συμμετοχής. Στην άμυνα αντιμετώπισε ψηλότερους παίκτες και στην επίθεση ήταν θετικός και ομαδικός, χωρίς, όμως, να αποφύγει κάποια λάθη. Ο Φ. Κατσικάρης είναι γνωστό ότι δίνει ευκαιρίες σε νεαρούς παίκτες επομένως είναι στο χέρι του να καταφέρει μέσα στη χρονιά να βελτιωθεί και να κερδίσει αυξημένο χρόνο συμμετοχής.

Χρυσικόπουλος: Ό,τι αναφέρθηκε παραπάνω ισχύει εις διπλούν για το νεαρό φέρελπι από την Κέρκυρα που έδειξε ότι δεν διστάζει να πάρει προσπάθειες και ότι πιθανόν θα αποτελέσει από φέτος μια αξιόπιστη εναλλακτική επιλογή στο ρόστερ, τόσο ως small όσο και ως power forward.

Σκορδίλης: Φιλότιμος αλλά απογοητευτικός ο δυναμικός νεαρός σέντερ έχανε μάχες μέσα και στις δύο ρακέτες από κοντύτερούς του παίκτες που αγωνίζονται στο πρωτάθλημα της Α2! Θετική παρουσία έχει μόνο σε κάποια παλικαρίσια επιθετικά ριμπάουντ και δυνατά σκριν. Θα πρέπει να δουλέψει πολύ με το προπονητικό team ώστε να βελτιώσει τις εμφανείς αδυναμίες του.

Ρίτσαρντσον: Ο λεπτοκαμωμένος small forward έδωσε πιθανότατα το κρίσιμο τεστ για την παραμονή του. Ήταν εμφανώς επηρεασμένος ψυχολογικά με έκδηλη αμερικάνικη νοοτροπία και τεχνική στο παιχνίδι του (έκανε 2-3 φορές βήματα), αδύναμος αλλά ταχύς στην άμυνα, αλλά σίγουρα επικίνδυνος σουτέρ από μέση και μακρινή απόσταση (4 τρίποντα). Εάν το τεχνικό τιμ σκοπεύει να αναπτύξει συστήματα για αυτόν, θα μπορέσει να προσφέρει μόνο ως σουτέρ.

Μπάρλος: Ο γνωστός παθιασμένος μαχητής σε όλα τα μήκη και πλάτη του γηπέδου.

Χατζηβρέττας: Ο πολυδιάστατος ηγέτης σε άμυνα και επίθεση δεν διστάζει με προσωπικές ενέργειες να πάρει πρωτοβουλίες και να τελειώσει φάσεις. Θα αναδειχθεί σίγουρα περισσότερο μέσω της συνοχής και ομαδικότητας των συμπαικτών του.

Μπέλσερ: Η ευχάριστη έκπληξη! Παρόλο που έχει λήξει το συμβόλαιό του ο Αμερικανός συνεχίζει να προπονείται με την ομάδα και μάλιστα ήταν από τους καλύτερούς της παίκτες. Σαφώς δυνατότερος από τους αντιπάλους του, κέρδισε μάχες και ριμπάουντ στις δύο ρακέτες και σκόραρε από το low post αλλά και με τρίποντα. Η αξία του «μονοκόμματου» (!!!) forward είναι γνωστή και πιθανή παραμονή του θα έχει σχέση μόνο με το (μειωμένο) αγωνιστικό budget.

Μπετς: Δεν κρίνεται απέναντι σε αρκετά κατώτερούς του αντιπάλους. Στην άμυνα έδειξε διάθεση, και προσπαθούσε στην αλληλοκάλυψη.

Τεχνικό τιμ: Πειραματίστηκε αρκετά σε «ορθόδοξα», όμως, σχήματα, θέλοντας να δώσει ευκαιρία σε όλους τους παίκτες. Απαιτητικός ο Φώτης Κατσικάρης, δεν σταμάτησε να δίνει οδηγίες από τον πάγκο, καθοδηγώντας τους παίκτες που ήταν στο παρκέ, ενώ ταυτόχρονα αναφερόταν και στους αναπληρωματικούς. Δύο φορές μάλιστα έχασε την ψυχραιμία του, λόγω της κακής αμυντικής λειτουργίας της ομάδας. Στην πρώτη, όταν δέχθηκε αμαρκάριστο σουτ τριών πόντων και αναφώνησε ορισμένα «γαλλικά» για την κακή αλληλοκάλυψη. Στη δεύτερη περίπτωση όταν, μετά από επαναφορά, ο Άρης δέχθηκε καλάθι από αμαρκάριστο κοντό παίκτη στο low post, πήρε αμέσως τάιμ άουτ και ρώτησε «why was he alone? Who has number 6? Why did this happen?». Στη συνέχεια ρώτησε πώς θα μπορούσε να έχει αποφευχθεί το εύκολο αυτό παθητικό.
Γενικότερα είναι πιθανό να έμειναν ευχαριστημένοι από τη μαχητική διάθεση της ομάδας, η οποία δεν αντιμετώπισε το φιλικό αυτό παιχνίδι με μια ομάδα της Α2 ως αγγαρεία, αλλά ως ευκαιρία ατομικής διάκρισης και ομαδικής συνοχής. Το επόμενο βήμα μετά την αλλαγή της τεχνικής ηγεσίας είναι η τελική κατάρτιση του ρόστερ, σύμφωνα με το μπάτζετ της διοίκησης, αλλά και το όραμα του αγωνιστικού προφίλ ητς ομάδας του Φώτη Κατσικάρη. Ανάλογα, λοιπόν, με το τελικό υλικό που θα έχει στη διάθεσή του το τεχνικό τιμ, θα προσπαθήσει να το μοντάρει σε ένα μαχητικό σύνολο, αντάξιο της φανέλας και της ιστορίας του Άρη. Στις πρόσφατες αναμετρήσεις με το Μαρούσι φάνηκε περίτρανα ότι ούτε η φανέλα ούτε η δυναμική των φιλάθλων και της έδρας, ούτε το βαρύ όνομα του προπονητή, ούτε καν των ακριβοπληρωμένων παικτών δεν συνθέτουν αναγκαστικά μια πετυχημένη ομάδα. Κανείς δεν υποσχέθηκε φαντάζομαι στον Κατσικάρη μπάτζετ 10 εκατομμυρίων, ή 10 διεθνείς πρωταγωνιστές παίκτες. Οι απαιτήσεις, όμως, των φιλάθλων του Άρη, της πιο μπασκετικής ομάδας στην Ελλάδα – τη μόνη που κατάφερε κάποτε να ενώσει όλη την Ελλάδα σε ένα σωματείο – της πάλαι ποτέ αυτοκρατορίας του Γκάλη και του Γιαννάκη, είναι δικαίως υψηλές. Και επειδή όπου υπάρχει μπασκετική παιδεία, υπάρχει και γνώση του αθλήματος και υπομονή, κανείς δεν ζητάει θαύματα και άμεσα αποτελέσματα από την ομάδα. Οι φίλαθλοι που τόσο πικράθηκαν αρχικά από την πώληση του Κώστα Παπανικολάου, και μάλιστα στον Ολυμπιακό (μία κίνηση που χαρακτηρίζει τη διοίκηση ως καιροσκόπους χωρίς όραμα και την παραλληλίζει με διοικούντες των μικρότερων ομάδων της πόλης που λειτουργούν χρόνια τώρα ως φυτώρια των δύο μεγάλων του κέντρου) όσο και από την άνευ όρων παράδοση της πρόκρισης στην επόμενη φάση της Ευρωλίγκας στην ΟΜΑΔΑ του Αμαρουσίου, είναι έτοιμοι να στηρίξουν αυτή την προσπάθεια. Μια προσπάθεια που θεωρούν ότι δεν γίνεται απλώς για να καλυφθούν τα λάθη του προέδρου, ο οποίος επιχειρεί για άλλη μια φορά να ρίξει στάχτη στα μάτια του κόσμου, αλλά είναι μια κίνηση ουσίας.
Η πρόσληψη στο τιμόνι ενός νεαρού και ταυτόχρονα καταξιωμένου Έλληνα τεχνικού αποτελεί θεμέλιο λίθο για τη δημιουργία όχι μόνο ενός αξιόμαχου συνόλου που φέτος θα τερματίσει τρίτο στην Α1 και θα πραγματοποιήσει μια καλή πορεία στο ελληνικό και ευρωπαϊκό κύπελλο (χωρίς να αποκλείεται η κατάκτησή τους) αλλά μιας ΟΜΑΔΑΣ με κορμό, διάρκεια και δυναμική προοπτική για το μέλλον.
Αυτός είναι αναμφισβήτητα ο μακροπρόθεσμος στόχος του Άρη. Προς την επίτευξή του πρέπει να κινηθούν από κοινού η διοίκηση και το τεχνικό τιμ σε όλα τα τμήματα, συμπεριλαμβανομένων των τμημάτων υποδομής και σκάουτινγκ. Σίγουρα χρειάζεται οργάνωση, σκληρή δουλειά, πίστη και υπομονή. Αλλά είπαμε, η Ρώμη δεν χτίστηκε σε μία μέρα, ούτε βέβαια και η αυτοκρατορία της.

Ντροπή

Επειδή έχουμε βαρεθεί να ακούμε και να διαβάζουμε καφρίλες που μας χτυπάνε σαν σφαλιάρες από δεξιά και από αριστερά, και δεν μπορούμε να σταματήσουμε το βουητό που μας έχουν προκαλέσει στο κεφάλι, πρέπει να πούμε δύο πράγματα:
Θεωρούμε ότι είναι ντροπή, ΝΤΡΟΠΗ, για οποιονδήποτε, οποιουδήποτε χρώματος, να επιτίθεται με οποιονδήποτε τρόπο, σε οποιονδήποτε άνθρωπο, οποιασδήποτε απόχρωσης, κιτρινόμαυρης, ασπρόμαυρης, ερυθρόλευκης, πράσινης, γκρενά, ροζ, και δεν συμμαζεύεται.
Θεωρούμε ότι είναι ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΟ οι επιθέσεις αυτές να γίνονται οργανωμένα, προσχεδιασμένα, και με σκοπό να ΣΚΟΤΩΣΟΥΝ, όπως έγινε στην περίπτωση της επίθεσης στη Σουρωτή. Αυτά τα άτομα ανήκουν στη φυλακή, και όχι στους δρόμους ή στα γήπεδα. Ίσως και για πάντα.
Θεωρούμε ότι ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ ανήκουν όλοι εκείνοι που αυτούς τους ανθρώπους που είναι έτοιμοι να σκοτώσουν τους συγκεντρώνουν, τους εξοπλίζουν, τους «κουρντίζουν» και τους στέλνουν τυφλά εναντίον άλλων ανθρώπων.
Θεωρούμε ότι, όσο ήπια και αν είναι μια επίθεση, συνεχίζει να είναι επίθεση και επίσης καταδικαστέα.
Ωστόσο στο δικό μας τετράδιο, την τελευταία θέση της τροφικής αλυσίδας κατέχουν εκείνοι που εκμεταλλεύονται τις περιόδους τέτοιας κρίσης και όξυνσης των πνευμάτων για να εξυπηρετήσουν τους σκοπούς τους.
Γιατί το λέμε αυτό:
Από την αρχή αυτή η «υπόθεση Αλεξανδρίδη» δεν μας καθότανε. Όταν υπάρχει από το Super 3 μια κεντρική εντολή να μην υπάρξουν αντίποινα γιατί δεν βολεύει κανέναν το να ενταθεί η κατάσταση, μας φάνηκε περίεργο το να επιτεθούν ξαφνικά σε κάποιον. Πόσο, μάλιστα, όταν αυτός ο κάποιος δεν ήταν κάποιος εν ενεργεία παίκτης της ομάδας, κάποιος γνωστός – άγνωστος, κάποιος από εκείνους που συμμετείχαν στην επίθεση στη Σουρωτή (ναι ναι, όλοι ξέρουν ποιοι ήταν), κάποιος από τη διοίκηση, κάποιος από τους παίκτες του μπάσκετ, κάποιος από τη διοίκηση της ΚΑΕ (τελικά υπάρχουν πολλοί στόχοι, έτσι δεν είναι?), αλλά ένας παλαίμαχος παίκτης του ΠΑΟΚ, που έχει φορέσει και τη φανέλα του Άρη, και σήμερα προπονεί την τεράστια ομάδα του… Βαλτεσιακού.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Η επίθεση έγινε την Κυριακή. Μέχρι και τη Δευτέρα, ο κ. Αλεξανδρίδης δεν είχε πει τίποτα. Μετά βγήκε και είπε ότι δέχθηκε φραστική επίθεση. Μετά βγήκε και είπε ότι δέχθηκε επίθεση ο γιος του, στο αυτοκίνητό τους, από 40-50 νεαρούς. Μετά βγήκε και είπε ότι δέχθηκαν επίθεση, ο ίδιος και ο γιος του, από 40-50 νεαρούς. Μετά βγήκε και είπε ότι τους έσπασαν και το αυτοκίνητο. Μετά κατέθεσε μήνυση, λέγοντας ότι ήταν 4-5 οι νεαροί (συνηθισμένο λάθος). Μετά βγήκε και είπε ότι έτρεχαν στο δρόμο και τους κυνηγούσαν. Μετά έβγαλε και ανακοίνωση, στην οποία είπε ότι μένει εκεί κοντά και ότι δεν έχει αντιμετωπίσει στο παρελθόν κανένα πρόβλημα με το σύνδεσμο, αλλά ξαφνικά εκείνη την ημέρα, φανταζόμαστε ότι οι Σουπεράδες είδαν το διάβολο μέσα του και άρχισαν να τον κυνηγούν. Ή τον έψαξαν στο Google και είδαν ότι υπήρξε παίκτης του ΠΑΟΚ. Με την καταπληκτική μηχανή του Google για ταυτοποίηση προσώπων. Επίσης, είπε ότι κάποιοι από το σύνδεσμο έλεγαν σε όλους όσους τον κυνηγούσαν (τους 4-5, 40-50, ή όσοι ήταν) να σταματήσουν, ωστόσο ευχαριστεί την αστυνομία, η οποία ήρθε σε 5 λεπτά (θα αναλύσουμε τους χρόνους αντίδρασης της αστυνομίας άλλη φορά, γιατί κι εγώ στη γειτονιά μένω και ξέρω, και μια φορά ήρθαν και βαρούσαν τα κουδούνια μια μέρα αργότερα και μας ρωτούσαν τι πρόβλημα έχουμε).
Για να ξεκαθαρίσουμε στο μυαλό μας μια και καλή το τι έγινε με τον κύριο Αλεξανδρίδη και την «επίθεση» που δέχθηκε φτάσαμε να ρωτήσουμε διάφορους «γνώστες» και «εσωομαδικούς», και «στήσαμε αυτί» στις καταπληκτικές εφημερίδες της πόλης που ξετρύπωσαν το θέμα. Αυτά είναι τα συμπεράσματα στα οποία φτάσαμε, με βάση τα όσα μας είπαν φίλοι που βρίσκονται κοντά και σε αυτούς που ήταν μπροστά αλλά και σε αυτούς που έλαβαν την είδηση και τη χρησιμοποίησαν όπως τη χρησιμοποίησαν:
Λέγεται, λοιπόν, ότι, πράγματι, το επεισόδιο έγινε. Την Κυριακή το βράδυ ο Κυριάκος Αλεξανδρίδης και ο γιος του περνούσαν έξω από κάποιο παράρτημα του Σούπερ 3. Και πράγματι, για άγνωστο λόγο και παρότι μέχρι τώρα οι δύο «οικογένειες» συμβίωναν στην ίδια γειτονιά χωρίς κανένα πρόβλημα, την Κυριακή ανταλλάχθηκαν κουβέντες. Απαράδεκτο, αν ρωτήσετε εμάς. Ο καθένας έχει το δικαίωμα να ανήκει όπου θέλει. Όπου θέλει! Άρης, ΠΑΟΚ, Ηρακλής, Εργοτέλης, Πανιώνιος, θεωρούμε ότι είναι απαράδεκτο να πιστεύεις τον εαυτό σου τόσο υπεράνω όλων που να επιχειρείς να επιβάλλεις τη δική σου άποψη σε όλους. Ωριμάστε, επιτέλους, για όνομα.
Τέλος πάντων, φαίνεται πως ήταν τόσο αμελητέο το περιστατικό, που πέρασε η Κυριακή και η μισή Δευτέρα χωρίς ο Αλεξανδρίδης να θελήσει να καταθέσει μηνύσεις ή και να το πει και στον οποιονδήποτε, τόσο πολύ δεν του έκανε ιδιαίτερη εντύπωση. Κάποια στιγμή, όμως, το ανέφερε σε δημοσιογράφο της πόλης. Εκείνος το πήρε, το φούσκωσε, το διόγκωσε, και το ανέφερε ως «αποκλειστικό». Από εκεί και πέρα, το θέμα πήρε δική του υπόσταση, και, με κάποιες «βιταμίνες» ήρθε και μεγάλωσε.
Αυτά, και τίποτα παραπάνω.
Αυτό που αυθεντικά μας ενοχλεί είναι ότι γεγονός ότι με τα δολοφονικά επεισόδια στη Σουρωτή ασχοληθήκαμε δύο μέρες, ενώ με ένα ανύπαρκτο γεγονός, ένα δημοσιοκαφρικό κατασκεύασμα, ασχολούμαστε εδώ και τέσσερις μέρες, και συνεχίζουμε. Και αυτό γιατί τροφοδοτείται καθημερινά, μεθοδικά, με «νέες» πληροφορίες. Μια δήλωση, μια μήνυση, μια ανακοίνωση, σαν σταγόνες που σιγά σιγά γεμίζουν έναν κουβά, για να κρατιέται κάτι στην επιφάνεια.
Ντροπή.

Αίνιγμα

Ποια η σχέση της ΑΣΠΙΣ με τα επεισόδια στη Σουρωτή;

Η σωστή απάντηση κερδίζει ένα διαρκείας για τη θύρα 4α.

Εκεί στη μπανανία, όπου ο βλάκας είναι μάγκας…

“Η αστυνομία διεξάγει έρευνες για τον εντοπισμό των δραστών”. Με τον τρόπο αυτό έκλεισε το ρεπορτάζ μεγάλου τηλεοπτικού καναλιού που αναφερόταν στα επεισόδια που πραγματοποιήθηκαν στο ημίχρονο του αγώνα των… νέων του Άρη και του Πάοκ και… τίμησαν για άλλη μια φορά τον αθλητικό χώρο της πόλης της Θεσσαλονίκης.
Η αστυνομία αναζητά τους δράστες. Δεν γνωρίζει ποιοι είναι. Δεν γνωρίζει ούτε ποιοι είναι οι δράστες, ούτε ποιοι τους υποκινούν, ούτε ποιοι τους προστατεύουν. Ούτε ποιοι είναι αυτοί που θα επιτρέψουν σε αυτούς τους αλήτες να καθίσουν αύριο το μεσημέρι στο οικογενειακό τραπέζι και να ανακοινώσουν με καμάρι στα μικρά αδέρφια τους, με σιγανή φωνή “για να μην ακούσει η μαμά” (γιατί είναι τόσο μάγκες): “Χθες σκότωσα τρία ερπετά!”.
Τα συγχαρητήριά μας, λοιπόν, μικρό και γελοίο υποκείμενο. Αλλά σου έχουμε νέα: δεν σκότωσες δύο “ερπετά”. Σκότωσες τον αθλητισμό. Και μαζί με τον αθλητισμό σκότωσες και τις ελπίδες της ομάδας σου να βγει κάποια στιγμή από τη μιζέρια στην οποία έχουν περιέλθει οι οπαδοί του και πιστεύουν ότι με τη βία, με μαχαίρια, σιδηρολοστούς και καδρόνια με καρφιά κερδίζονται οι μάχες.
Σκότωσες και οποιαδήποτε ελπίδα είχες εσύ ο ίδιος να μπορείς κάποτε να λέγεσαι “άνθρωπος”. Όχι “Άνθρωπος”. Απλά “άνθρωπος”. Και οποιοδήποτε δικαίωμα έχεις για να φέρεις αυτόν τον τίτλο.
Από την επίθεση νοσηλεύονται τρεις άνθρωποι (ναι, αυτοί έχουν ακόμη το δικαίωμα να λέγονται έτσι), και ένας ολόκληρος κλάδος: αυτός του ποδοσφαίρου.
Αν, βρε ηλίθιε (ναι, μας έδωσες το δικαίωμα να σε λέμε έτσι) επιτίθεσαι σε παιδιά, σε παράγοντες, αλλά και σε παππούδες που προσπαθούν να σώσουν τα μωρά – εγγόνια τους από την οργή σου (την οποία ένας Θεός ξέρει από πού κληρονόμησες, γιατί τόση οργή εναντίον ανθρώπων που δεν σε έχουν βλάψει είναι, όχι μόνο αδικαιολόγητη, αλλά και ασυγχώρητη και απορίας άξια), ποιος θα σεβαστεί αύριο, όχι μόνο εσένα, αλλά και την ομάδα, τα χρώματα της οποίας “λατρεύεις” και “υπηρετείς”;
Και, εδώ αξίζει να σημειώσουμε και μια μεγάλη απορία μας: σύμφωνα με, εξαιρετικά αξιόπιστες έως ατράνταχτα βάσιμες, πληροφορίες, οι κρανιοφόροι ψευτόμαγκες έφτασαν στο γήπεδο της Σουρωτής με – κρατηθείτε – μισθωμένο τουριστικό λεωφορείο. Μα τόση αδιαφορία, πια, για το αν θα τους ανακαλύψουν; Τόση σιγουριά; Τόση ασυλία;
Και η αστυνομία “διεξάγει έρευνες για τον εντοπισμό των δραστών”… Τα συμπεράσματα δικά σας.

Προπονητής του Άρη ο Κατσικάρης

Προπονητής της ομάδας μπάσκετ του Άρη είναι και επίσημα από σήμερα ο Φώτης Κατσικάρης. Ο Έλληνας τεχνικός αναμένεται το μεσημέρι στη Θεσσαλονίκη και είναι πολύ πιθανό να προπονήσει την ομάδα για πρώτη φορά το απόγευμα. 

Αναλυτικά η ανακοίνωση της ΚΑΕ:

Η Κ.Α.Ε. Άρης ανακοινώνει την συμφωνία με τον Φώτη Κατσικάρη, ο οποίος θα είναι ο νέος προπονητής της ομάδας. Ο 42χρονος τεχνικός υπέγραψε διετές συμβόλαιο, με διάρκεια μέχρι το τέλος της αγωνιστικής περιόδου 2010-11. Ο κ. Κατσικάρης θα έχει ως συνεργάτη τον Δημήτρη Πρίφτη, με τον οποίο είχε δουλέψει και σε προηγούμενες ομάδες του.

Γεννημένος στις 16 Μαΐου 1967 στον Κορυδαλλό, ο Φώτης Κατσικάρης διετέλεσε παίκτης του Ιωνικού, του Σπόρτιγκ, της ΑΕΚ και του Ηρακλείου. Μετά την αποχώρησή του, το 1998, ανέλαβε θέση βοηθού προπονητή στην ΑΕΚ και έπειτα από πέντε χρόνια στο συγκεκριμένο πόστο προωθήθηκε σε πρώτο προπονητή της ομάδας, όπου παρέμεινε δύο σεζόν (2003-04, 2004-05).

Στην συνέχεια, ο κ. Κατσικάρης εργάστηκε στη ρωσική Ντιναμό Αγίας Πετρούπολης, στην οποία παρέμεινε για ενάμιση χρόνο, ενώ τον Οκτώβριο του 2006 ανέλαβε την τεχνική ηγεσία της ισπανικής Παμέσα Βαλένθια, όπου δούλεψε για δύο χρόνια, μέχρι το Νοέμβριο του 2008.

Οι κυριότερες διακρίσεις του Φώτη Κατσικάρη στους πάγκους:

Ως βοηθός προπονητή:

2000: Κατάκτηση Κυπέλλου Ελλάδας (ΑΕΚ)

2000: Κατάκτηση Κυπέλλου Σαπόρτα (ΑΕΚ)

2001: Κατάκτηση Κυπέλλου Ελλάδας (ΑΕΚ)

2002: Κατάκτηση Πρωταθλήματος Ελλάδας (ΑΕΚ)

2003: Φιναλίστ Κυπέλλου Ελλάδας (ΑΕΚ)

Ως πρώτος προπονητής:

2005: Συμμετοχή στο «Τοπ 16» της Ευρωλίγκα (ΑΕΚ)

2005: Φιναλίστ Πρωταθλήματος Ελλάδας (ΑΕΚ)

2006: Συμμετοχή στους ημιτελικούς του FIBA Cup (Ντιναμό Αγ. Πετρούπολης)

2006: 3η θέση στο Πρωτάθλημα Ρωσίας (Ντιναμό Αγ. Πετρούπολης)

2008: Συμμετοχή στο «Φάιναλ 8» του ULEB Cup (Παμέσα Βαλένθια)

Τελος ο Ματσόν

Παρελθόν αποτελεί εδώ και λίγη ώρα από την τεχνική ηγεσία του Άρη ο Αντρέα Ματσόν. Μαζί του φεύγουν και οι δύο βοηθοί του Ματσόν, δηλαδή ο Νίκος Βετούλας και ο Χάρης Μαρκόπουλος (ο οποίος ούτως ή άλλως ασχολούνταν πολύ λίγες ώρες με την ομάδα, γιατί εδώ και λίγο καιρό είναι φαντάρος).
Το προπονητικό τιμ του Άρη θεωρήθηκε -και δίκαια- υπεύθυνο για την ντροπιαστική εικόνα της ομάδας του Άρη στους δύο πολύ κρίσιμους αγώνες με το Μαρούσι.
Σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες, φαβορί για την ανάληψη της τεχνικής ηγεσίας του Άρη, είναι ο Φώτης Κατσικάρης. Αν επαληθευθεί το σενάριο αυτό, θα είναι η πρώτη φορά εδώ και αρκετά χρόνια που ο Άρης θα έχει έναν προπονητή της προκοπής. Πολλά βέβαια θα εξαρτηθούν και από το ποιοί θα είναι οι βοηθοί του Κατσικάρη.
Ταυτόχρονα, λογικά θα αποτελέσει παρελθόν και ο Κόρεϊ Μπέλσερ, ενώ φήμες θέλουν τον Άρη να αναζητά κοινοτικό play maker καθώς ο Αργυρόπουλος θα μείνει εκτός αγωνιστικών χώρων για περίπου ένα μήνα. Μέσα σε όλα αυτά, πληροφορίες αναφέρουν ότι είναι πολύ πιθανό να τεθεί και θέμα Κίκι Κλαρκ, δεδομένου ότι ο Αμερικανός με Βουλγάρικο διαβατήριο ήταν επίσης απογοητευτικός, ενώ ταυτόχρονα έχει και το (κρατηθείτε) πιο ακριβό συμβόλαιο στην ομάδα!
Όπως και να 'χει το θέμα, η αποπομπή του Ματσόν είναι μια πολύ καλή αρχή. Άποψη μας είναι πως πολλά ακόμα πρέπει να αλλάξουν στον Άρη. Άλλωστε, από το κεφάλι βρωμάει το ψάρι...

Σκόρπιες σκέψεις...

Τώρα που έχει περάσει σχεδόν ένα εικοσιτετράωρο από τη χειρότερη και πιο ντροπιαστική εμφάνιση της ομάδας μπάσκετ του Άρη εδώ και πολλά χρόνια και έναν από τους μεγαλύτερους διασυρμούς στην ιστορία της, μπορούμε πλέον να δούμε τα πράγματα με μια -κάπως- πιο ήρεμη ματιά.
Η αλήθεια είναι πως το βράδυ της Τρίτης και έπειτα από το πρώτο παιχνίδι εναντίον του Αμαρουσίου, είχαμε σηκώσει σε αυτό το blog ένα κείμενο το οποίο αργότερα κατεβάσαμε με το σκεπτικό ότι, όσοι κι αν είναι αυτοί που θα τα διαβάσουν, δεν υπήρχε κανένας λόγος να συμβάλουμε στη δημιουργία ενός άσχημου κλίματος.
Έπειτα βέβαια από το τραγικό θέαμα του χθεσινοβραδινού παιχνιδιού, ό,τι και να γράψουμε είναι λίγο. Άλλωστε, το θέμα πλέον δεν είναι το τι έγινε το βραδυ της Παρασκευής, αλλά το τι θα γίνει από εδώ και πέρα.
Οποιοσδήποτε προπονητής στη θέση του Αντρέα Ματσόν θα είχε ήδη παραιτηθεί. Αυτό είναι το λιγότερο που θα μπορούσε να κάνει ο Ιταλός. Ακόμη κι αν ο ίδιος πιστεύει ότι μπορεί να αντιστρέψει το κλίμα και να διορθώσει ό,τι μπορεί από το χάλι που είδαμε, είναι εξαιρετικά αμφίβολο εάν οι παίκτες της ομάδας θα τον ακολουθήσουν σε μια τέτοια προσπάθεια.
Ο Ιταλός έχει να διαχειριστεί ένα από τα καλύτερα ρόστερ που είχε ο Άρης την τελευταία δεκαετία. Και αντί να εκμεταλλευτεί τις δυνατότητες των παικτών που αποκτήθηκαν, αυτός κατάφερε να τους κάνει ρεζίλι. Και μαζί τους και την ομάδα του Άρη.
Οι πρώτες φήμες περί αποχώρησής του από την ομάδα κυκλοφόρησαν ήδη από το βράδυ της Παρασκευής. Ο ίδιος ωστόσο δεν έδειξε κάποια τέτοια διάθεση στη συνέντευξη μετά τον αγώνα. Αρκέστηκε στο να ζητήσει συγνώμη από όλους και αυτό ήταν.
Ήδη ακούστηκε το όνομα του Φώτη Κατσικάρη. Ειλικρινά δεν ξέρω αν υπάρχει η οικονομική δυνατότητα για να γίνει πράξη αυτή η συνεργασία ωστόσο η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Ο Κατσικάρης είναι ένας από τους πιο ταλαντούχους Έλληνες προπονητές, ξέρει καλά και τον Ντικούδη (τόσο από την ΑΕΚ όσο και από τη Βαλένθια), αλλά και τους Κακιούζη και Μπετς (από την ΑΕΚ) και το κυριότερο, σε όποια ομάδα και αν έχει εργαστεί έως τώρα, έχει παρουσιάσει σύνολα τα οποία βασίζονται στην ομαδική δουλειά και όχι στις ατομικές εμπνεύσεις του κάθε παίκτη.
Φήμες άρχισαν επίσης να ακούγονται και για διάφορους παίκτες της ομάδας. Ήδη η καμπάνα φαίνεται πως χτυπάει για τον Ρίτσαρντσον και για τον Μπέλσερ. Προσωπικά θεωρώ πως ο Μπέλσερ είναι ένας πολύ περιορισμένων δυνατοτήτων παίκτης ο οποίος δεν είχε θέση στην ομάδα ούτως ή άλλως. Όσο για τον Ρίτσαρντσον νομίζω πως πρέπει να το δοθεί χρόνος για να δείξει τις δυνατότητές του. Και πολλά θα εξαρτηθούν από το ποιος θα είναι ο προπονητής. Αν -χτύπα ξύλο- μείνει ο Ιταλός, ο Ρίτσαρντσον πολύ δύσκολα θα παίξει μπάσκετ της προκοπής.
Αυτά ως πρώτες -πολύ σκόρπιες είναι οι αλήθεια- σκέψεις.

Της κακομοίρας…

Επειδή σε αυτό το blog λέμε τα σύκα – σύκα και τη σκάφη – σκάφη, οφείλουμε να παραδεχτούμε ένα πράγμα: στο παιχνίδι με την Άρσεναλ, ο Αντώνης Νικοπολίδης “έσκισε”.
Ευτυχώς για τον Ολυμπιακό, που ακόμη θα μετρούσε τα γκολ που θα είχε δεχθεί σε αντίθετη περίπτωση, ο Έλληνας πορτιέρο βρέθηκε σε καταπληκτική μέρα και απέκρουε σουτ… δεξιά και αριστερά! Και, παρότι στον αγωνιστικό χώρο η διαφορά των δύο ομάδων έμοιαζε… χαώδης, όταν η Άρσεναλ έφτανε μπροστά στον “Έλληνα Τζορτζ Κλούνεϊ” (ο Θεός να τον κάνει!), εκεί τα πράγματα δυσκόλευαν πραγματικά.
Μέχρι το 78’.
Ε, πόσο να αντέξει ο άνθρωπος; 38 χρονών είναι, δεν είναι παιδαρέλι. Άσε που έπαιζε μόνος του με την Άρσεναλ. Κάποια στιγμή, θα “έπεφτε”.
Έλα, πού πήγε ο νους σας! Εμείς, πάντως, τιμής ένεκεν, αυτή τη φορά δεν θα κάνουμε καμία νύξη στον κήπο μας. Έτσι, γιατί του αξίζει.
Τι; Μόλις κάναμε;
Δίκιο έχετε…
Το αντιπαρέρχομαι, και συνεχίζω.
Πήρε θάρρος, λοιπόν, ο Ζίκο (μεγάλη ποδοσφαιρική προσωπικότητα, του οποίου το ειδικό βάρος δεν αμφισβητεί κανείς, ούτε καν σε αυτό το blog, όπου αμφισβητούνται τα πάντα), σου λεει “την είχα την Άρσεναλ, γαμώτο… Για 12 λεπτάκια ακόμη…” και έκανε δηλώσεις για… διαιτησία.
“Ξέραμε καλά ότι η Άρσεναλ είναι μια εξαιρετική ομάδα και ιδιαίτερα περίπλοκη στην αντιμετώπισή της”, είπε, λοιπόν, μετά από το παιχνίδι. Πάλι καλά, θα πούμε, γιατί μετά συνέχισε ως εξής: “Αντέξαμε στην πίεση μέχρι το 78ο λεπτό καθώς μετά κουραστήκαμε και δώσαμε την ευκαιρία στην Άρσεναλ να πετύχει το γκολ με τον Φαν Πέρσι”. Δηλαδή η Άρσεναλ πέτυχε γκολ μόνο επειδή κουράστηκαν οι παίκτες του Ολυμπιακού.
ΟΚ… Ας το χωνέψω… Με λίγη σόδα, βέβαια, αλλά ας το χωνέψω. Πάμε παρακάτω: “Ο Γάλλος διαιτητής δεν έδειξε ιδιαίτερη ευαισθησία καθώς παίζαμε κόντρα σε ομάδα με Γάλλο προπονητή και 4 Γάλλους παίκτες. Πολλές φορές άφηνε το σκληρό παιχνίδι των αντιπάλων ενώ το δεύτερο γκολ της Άρσεναλ ήταν αντικανονικό”.
…
Δεν με βλέπετε, αλλά η απορία είναι ζωγραφισμένη στο πρόσωπό μου, ακόμη και αφού έχουν περάσει μερικές μέρες από την πρώτη φορά που διάβασα αυτή τη δήλωση.
Δηλαδή ο Ολυμπιακός αδικήθηκε από το διαιτητή, και γι’ αυτό έχασε από την Άρσεναλ;
Δηλαδή, αν δεν μετρούσε το δεύτερο γκολ θα άλλαζε κάτι;
Δηλαδή, “σφαγή του Ολυμπιακού στο Λονδίνο”;
Δηλαδή, επειδή η Άρσεναλ έχει μερικούς Γάλλους, ο Γάλλος διαιτητής την ευνόησε;
Κύριε Ζίκο μου, με όλο το σεβασμό προς το πρόσωπό σας, χάπια παίρνετε;
Κάποιος εκεί, δικός του, κοντινός, ας του βάλει κανένα DVD να δει, κάποιο βράδυ, όταν δεν θα έχει κάτι καλύτερο να κάνει. Μήπως καταλάβει τι ακριβώς σημαίνει “διαιτητικά λάθη”.
Θα προτείνουμε μια ωραία ταινία, περσινή, ψιλοθρίλερ, με πρωταγωνιστή τον Οσκαρικό Ναθαναήλ Χαραλαμπίδη.

Στήθος με στήθος και στη ρεβάνς

Σαν να μην τελείωσαν ποτέ τα περσινά play off. Άρης και Μαρούσι βρέθηκαν και πάλι αντιμέτωποι και η αναμέτρηση θύμιζε εντονότατα την περσινή συγκλονιστική σειρά που κρίθηκε με την κατάρρευση του Άρη και την απρόσμενη πρόκριση του Αμαρουσίου στην Ευρωλίγκα. Το μόνο που ήταν διαφορετικό ήταν τα πρόσωπα.
Αυτή η αλλαγή βέβαια είναι και το σημείο κλειδί. Ας μη κρυβόμαστε. Το ρόστερ του Άρη δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να συγκριθεί με το αντίστοιχο του Αμαρουσίου ούτε σε ταλέντο, ούτε και σε ποιότητα. Το Μαρούσι αποδείχθηκε σκληρό καρύδι και λύγισε στο τέλος χάρη στο εκπληκτικό τρίποντο του Νίκου Χατζηβρέττα, ωστόσο βασικός υπεύθυνος γι’ αυτό ήταν ο Άρης και μόνο. Η ομάδα παρουσιάστηκε ανέτοιμη. Με όλη τη σημασία της λέξης. Και σε αυτό ευθύνεται σε μεγάλο –αν και όχι απόλυτο – βαθμό ο Ματσόν, ο οποίος μοιάζει προς το παρόν “λίγος” για να διαχειριστεί την ποιότητα του ρόστερ της ομάδας. Από την άλλη πλευρά το Μαρούσι έδειξε πολύ πιο έτοιμο και πολύ περισσότερο ομάδα. Και με αυτό τον τρόπο κατάφερε να διεκδικεί μέχρι το τέλος τη νίκη. Σε πολλά σημεία του αγώνα βέβαια, με την απόδοσή του και τις αψεγάδιαστες συνεργασίες μεταξύ των παικτών του –πράγμα πραγματικά πολύ περίεργο για τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο – μας έκανε να… ζηλέψουμε το μπάσκετ που βλέπαμε. Αυτό νομίζω πως οφείλουμε να το παραδεχτούμε όλοι μας.
Το γεγονός όμως παραμένει ένα. Ο Άρης έχει πολύ περισσότερο ταλέντο, πολλή περισσότερη ποιότητα, πολλές περισσότερες εμπειρίες και πολύ μεγαλύτερο ειδικό βάρος ως ομάδα από το Μαρούσι. Και αυτό είναι κάτι που μένει να το δείξει και στο γήπεδο την Παρασκευή.
Ελπίζουμε μόνο κάποιος να συνετίσει τον Κλαρκ (που πολλές φορές μοιάζει να είναι καταστροφικός για την ομάδα με τις αμυντικές του αδυναμίες και τις τραβηγμένες επιλογές του στην επίθεση) και κυρίως η ομάδα να λειτουργήσει πολύ περισσότερο ομαδικά προσπαθώντας να βγάλει συνεργασίες και όχι να παίζει ο καθένας μόνος του. Και με τον τρόπο αυτό είναι βέβαιο πως θα δείξει το ταλέντο του και ο Ρίτσαρντσον που έμοιαζε εκτός τόπου και χρόνου στο πρώτο παιχνίδι…

Καλαθοσφαιρικές σταχομαζώχτρες!

Αποκλειστική πληροφορία, που σας προσφέρει μόνο το Sports Alley.

Η οικονομική κρίση φαίνεται ότι έχει χτυπήσει... κατακούτελα πάλαι ποτέ κραταιά ομάδα της Α1. Δεν φτάνει που οι παίκτες της ο ένας μετά τον άλλο, στα μέσα του πρωταθλήματος, την κάνουν, εδώ και μερικά χρόνια, τοίχο- τοίχο (ευτυχώς για εκείνη που οι Έλληνες παίκτες έχουν απωλέσει τη βραχυπρόθεσμη μνήμη τους, ή ελπίζουν ότι θα πάρουν τα λεφτά τους στο μέλλον μέσω δικαστηρίων, και οι ξένοι παίκτες νομίζουν ότι έρχονται να παίξουν σε εκείνη την παλιά ομάδα της δεκαετίας του '80, και καταφέρνουν, κάθε Αύγουστο, να κλείσουν μερικές καλές συμφωνίες. Αλλιώς θα είχε ακολουθήσει εδώ και χρόνια τη μοίρα άλλων, λιγότερο... "τυχερών"). Δεν φτάνει που οι ίδιοι οι οπαδοί της λένε τα τελευταία χρόνια (για να μην είμαστε άδικοι) "έλα μωρέ, με το μπασκετάκι θα ασχολούμαστε τώρα?" και έχουν φτάσει να χαρίζουν τα διαρκείας τους με 20 λίτρα βενζίνης στα βενζινάδικα (βέβαια, αυτό δεν τους σταματάει από το να λένε στο τέλος της χρονιάς "είχαμε ΤΟΣΟ μέσο όρο εισιτηρίων!"). Δεν φτάνει που οι παράγοντές της την κοροϊδεύουν ψιλό γαζί, και, τουλάχιστον μέχρι πρότινος, έμπαιναν... έβγαιναν... έμπαιναν... έβγαιναν... έμπαιναν... έβγαιναν... έμπαιναν.... έβγαιναν.... έμπαιναν.... έβγαιναν... (από τα διοικητικά εννοούμε, σβήστε το τσιγάρο και μείνετε μαζί μου!)... Ήρθε τώρα και η παγκόσμια οικονομική κρίση και τους αποτελείωσε τους παντέρμους. Φαίνεται ότι ούτε μπάλες δεν έχουν για να κάνουν προπόνηση!
Γιατί το λέμε αυτό;
Χθες (Δευτέρα) πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα η κλήρωση του πρωταθλήματος της Α1 για τη σεζόν 2009-2010. Για το γεγονός συγκεντρώθηκαν σε γνωστό ξενοδοχείο της Αττικής εκπρόσωποι και παράγοντες από όλες τις ομάδες της κατηγορίας. Σε αυτούς μεγάλη εταιρεία αθλητικών ειδών (εντάξει, η Molten, γιατί να το κρύψουμε?) μοίρασε μπάλες του μπάσκετ, ως ενθύμιο - και διαφημιστικό. Όταν ολοκληρώθηκε η κλήρωση, οι περισσότεροι παράγοντες τις άφησαν πίσω, μιας και δεν ήταν και τίποτα μπάλες... πολυτελείας, ήταν μάλλον της πλάκας. Μόνο κανα - δυο εξ αυτών, που έχουν μικρά παιδιά, έκαναν να τις πάρουν, αλλά και από αυτούς οι πιο πολλοί τις άφησαν πίσω, γιατί, εδώ που τα λέμε, τα παιδιά αυτών των ανθρώπων έχουν πιο όμορφα παιχνίδια για να απασχολούνται.
Βέβαια, αν άλλαζαν γνώμη και γύριζαν πίσω για να τις πάρουν, θα βρίσκονταν μπροστά σε μια δυσάρεστη έκπληξη: εκπρόσωποι μιας ομάδας της Α1 - ονόματα δεν θα πούμε, υπολήψεις δεν θα θίξουμε, αλλά θα πούμε ότι κάποτε πρωταγωνιστούσε στις πρώτες θέσεις και διεκδικούσε πρωταθλήματα, και τώρα... φυτοζωεί - τις είχαν μαζέψει όλες. Σύμφωνα με τον κατάσκοπό μας στην κλήρωση, στο ταξίδι τους για το Βορά οι αποσκευές τους ήταν βαρύτερες κατά 2-3 μπάλες για τον καθένα.
Άντε, τη γλίτωσαν τη χρεοκοπία και φέτος. Αφού μάζεψαν τις μπάλες από την κλήρωση, ένα έξοδο μείον. Και μην το κοροϊδεύετε, γιατί φασούλι το φασούλι γεμίζει το σακούλι!

Patera's Anatomy

"Τουλάχιστον σταμάτησαν τα χειρουργεία" απάντησε ο Νίκος Πατέρας, όταν ρωτήθηκε για τη διαιτησία στο ελληνικό πρωτάθλημα του ποδοσφαίρου. Πιο συγκεκριμένα, τόνισε ότι "εχω δει λίγα παιχνίδια, όμως είναι καλύτερα φέτος τα πράγματα στη Σούπερ Λίγκα. Τα χειρουργία και οι σφαγές των τελευταίων χρόνων έχουν σταματήσει. Αν υπάρχει κάποιος διαιτητής βλάκας που θέλει να κάνει τα ίδια, υπάρχει σωστή διοίκηση στην ΕΠΟ και η ΚΕΔ για να πάει σπίτι του".
Ναι, είναι αλήθεια, λίγα παιχνίδια είδατε, κύριε Πατέρα. Ή και κανένα, μπορεί και κανένα. Α, και πληροφοριακά: "χειρουργείο" δεν είναι μόνο όταν ευνοούν τον Ολυμπιακό και δεν ευνοούν τον Παναθηναϊκό. "Χειρουργείο" είναι όταν ευνοείται οποιαδήποτε ομάδα. Ακόμη και η δική σας!
Έτσι, γιατί μάλλον μπερδευτήκατε με τους όρους.

Τι ανακάλυψε ο άνθρωπος!

Τον είδαμε στην τηλεόραση και μας γύρισε τα μυαλά. Μετά βλέπαμε όλοι τις φωτογραφίες, τις βλέπαμε, τις ξαναβλέπαμε, και κάτι μας θύμιζε. Σπάζαμε το κεφάλι μας αλλά η απάντηση δεν μας ερχόταν.
Και ήρθε ο καλός άνθρωπος, ο Paparazzi του Contra και μας έλυσε την απορία.
Και πάνω στην ώρα, δηλαδή, γιατί ήμαστε ένα βήμα από την ψυχανάλυση!

Αν αναρωτιόσασταν, λοιπόν, κι εσείς ποιον σας θυμίζει το παρακάτω καλόπαιδο:

Η απάντηση είναι μία, και είναι τόσο εμφανής που δεν καταλαβαίνω πώς δεν το είχαμε "δει"!
Θυμάστε όλοι τον...
...Τ-Bag του Prison Break???
Ο χαμένος του αδερφός!

Το συμπέρασμα της αγωνιστικής

Ό,τι και να κάνεις, κύριε διαιτητά, μην αδικήσεις τον ΠΑΟΚ!
Ο Ντάκος "σιωπηρή τιμωρία", για να μην γίνει και ρεζίλι το παιδί!
Ο Νταλούκας τίποτα! Σάματις, τι έκανε?
Ο Κυρκος... ποιος είδε το Θεό και δεν τον φοβήθηκε!
Όχι μόνο τιμωρήθηκε, αλλά η τιμωρία του ήταν η πλέον παραδειγματική: αφαιρέθηκε από τη λίστα των υποψηφίων διεθνών, που θα αντικαταστήσουν τους Κύρο Βασάρα και Χριστόφορο Ζωγράφο στη λίστα της UEFA! Μάλιστα, για ένα λάθος που, σύμφωνα με off the record σχόλιο μεγαλοδημοσιογράφου της Θεσσαλονίκης και γνωστό για τα ασπρόμαυρα αισθήματά του, ονόματα δεν λέμε, ήταν "ανθρώπινο". Η συγνώμη του δεν έφτανε, λοιπόν. Βέβαια, δεν ξεχνάμε ότι κάποιοι, όχι μόνο δεν ζήτησαν συγνώμη για σφαγές στο παρελθόν (σφαγές, όχι λάθη!) αλλά επέστρεψαν στον τόπο του εγκλήματος και ασέλγησαν εκ νέου επί πτωμάτων και έφυγαν χαμογελώντας ειρωνικά στον κόσμο που παρακολουθούσε με απορία.
Συμπέρασμα: καλύτερα να τον ευνοείς, για να έχεις και το κεφάλι σου ήσυχο και την καριέρα σου ανέπαφη.

Ανοιχτή επιστολή

Αγαπητό κρατικό κανάλι,

όταν μια ομάδα έχει περάσει στα ημιτελικά μιας διοργάνωσης και εσύ παραληρείς στο μικρόφωνο, έχε κάτι στο μυαλό σου:
η ομάδα που πέρασε είναι ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ. Και όχι αυτή που απέμεινε. Καλό είναι, λοιπόν, η πρώτη μας δουλειά να είναι να μνημονεύουμε αυτούς που πάλεψαν και τα κατάφεραν. Και όχι αυτούς που λείπουν.
Πανηγύρια του στυλ "*τσιρίζοντας* παρά τις απουσίες των Διαμαντίδη, Παπαλουκά μπλα μπλα, η Ελλάδα πέρασε" είναι 100% άτοπα.
Η Ελλάδα δεν πέρασε παρά τις απουσίες. Η Ελλάδα πέρασε με τις παρουσίες.

Ευχαριστώ και καλή συνέχεια.

Τι έκανε ο παίκτης....!

Το ότι ο Ρότζερ Φέντερερ είναι ίσως ο καλύτερος τενίστας εν ενεργεία σήμερα, είναι λίγο πολύ γνωστό. Το ότι θα έκανε "πλάκα" με τους αντιπάλους του, σε ημιτελικό Grand Slam, όμως, ήταν κάτι που ίσως ούτε και ο ίδιος θα περίμενε!
Δυστυχώς στον τελικό έχασε, αλλά και πάλι, αυτό το χτύπημα θα μείνει στην ιστορία!

Το ταλέντο που φτύνουμε

Φτάσαμε λοιπόν και στα μισά του Ευρωμπάσκετ. Μιας διοργάνωσης, στην οποία, πρέπει να ομολογήσουμε ότι άλλα πράγματα περιμέναμε να δούμε –κυρίως από την Εθνική μας ομάδα με την οποία θα ασχοληθούμε στις επόμενες γραμμές- και άλλα βλέπουμε. Και για να μην παρεξηγηθούμε, η έκπληξή μας δεν είναι αρνητική. Το αντίθετο.

Αυτή η εθνική ομάδα, αν και ακόμη δεν έχει ολοκληρώσει την προσπάθειά της στην Πολωνία, έχει ήδη καταφέρει να αποδείξει και να μας υπενθυμίσει κάτι το οποίο ενδεχομένως ξεχνάμε, παρότι καταβάλλουν σημαντικές προσπάθειες για να μας το θυμίσουν και οι υπόλοιπες «μικρές» εθνικές μας ομάδες σχεδόν κάθε καλοκαίρι: Οι Έλληνες, έχουμε ταλέντο στο μπάσκετ. Και όχι, αν κατά λάθος η ομάδα μας, παίξει χάλια από εδώ και στο εξής και δεν καταφέρει εν τέλει κάτι σημαντικό σε αυτή τη διοργάνωση, δεν πρόκειται να αλλάξω άποψη περί αυτού.

Όταν ξεκίνησε η προετοιμασία της ομάδας, κανείς δεν ήξερε τι να περιμένει από αυτή. Πολλοί μάλιστα είχαν βιαστεί να φέρουν την καταστροφή, επειδή η ομάδα θα κατέβαινε ανανεωμένη και χωρίς παίκτες όπως ο Διαμαντίδης, ο Παπαλουκάς, ο Βασιλόπουλος, ο Χατζηβρέττας, ο Τσαρτσαρής, ο Ντικούδης.

Κανείς δεν φαινόταν να πιστεύει ιδιαίτερα στους υπόλοιπους παίκτες της ομάδας, τόσο τους παλιούς όπως ο Φώτσης, ο Σπανούλης, ο Ζήσης και ο Σχορτσανίτης. Πόσο μάλλον στους νεοφερμένους Καλάθη και Κουφό ή στον Καλαμπόκη (ο οποίος εξελίσσεται σε παίκτη-κλειδί για αυτή την ομάδα).

Ναι, όλοι είχαν να πουν τα καλύτερα λόγια για το ταλέντο του Καλάθη και του Κουφού. Όλοι είχαν να πουν τα καλύτερα για την προσπάθεια που έχει καταβάλει συνολικά στην καριέρα του ο Καλαμπόκης, ο οποίος έχει καταφέρει να ξεπεράσει και τις πιο αισιόδοξες προσδοκίες που υπήρχαν για αυτόν όταν ξεκινούσε πριν από πολλά χρόνια. Το ίδιο ισχύει και για τον Τσαλδάρη που κόπηκε την τελευταία στιγμή από την ομάδα. Και όμως. Όλοι αυτοί οι «ξεγραμμένοι» έχουν καταφέρει να κάνουν το κενό του Παπαλουκά, του Διαμαντίδη και όλων των υπολοίπων να μην φαίνεται.

Και ταυτόχρονα, λειτουργώντας ενδεχομένως συμπληρωματικά στις τεράστιες επιτυχίες που σημείωσαν νωρίτερα το καλοκαίρι οι εθνικές ομάδες των εφήβων και των νέων ανδρών, να στείλουν ένα μήνυμα βεβαιότητας –και όχι ελπίδας- ότι το ελληνικό μπάσκετ είναι πολύ δυνατό για να το κλονίσει η απουσία ενός Παπαλουκά ή ενός Διαμαντίδη. Εδώ θα μου πείτε, το ελληνικό μπάσκετ βρήκε το μέλλον του μετά την αποχώρηση του τεράστιου Νίκου Γκάλη. Τον Παπαλουκά δεν θα μπορέσουμε να αντικαταστήσουμε;

Όλα αυτά βέβαια, ακούγονται πολύ όμορφα, ταυτόχρονα όμως δημιουργούν και ένα αίσθημα απογοήτευσης, αν όχι απελπισίας. Γιατί ως Έλληνες, φαίνεται πως δυστυχώς οφείλουμε στον εαυτό μας να σνομπάρουμε τα πράγματα στα οποία είμαστε πραγματικά καλοί και να προσπαθούμε να μπλεχτούμε με άλλα στα οποία τυχαίνει που και που να είμαστε… κωλόφαρδοι. Αλλιώς δεν εξηγείται το «φτύσιμο» που δέχεται από τους έλληνες φιλάθλους το μπάσκετ, υπέρ του ποδοσφαίρου, το οποίο στη χώρα μας σε ελάχιστα πράγματα θυμίζει το πραγματικό ποδόσφαιρο, αλλά μοιάζει περισσότερο με κλωτσοσκούφι.

Πολιτική - Μπάσκετ 1-0

Φυσικά, αυτό που όλοι περίμεναν έγινε. Μαζεμένοι και ενωμένοι, οι Σκοπιανοί “φίλαθλοι” γιούχαραν και αποδοκίμαζαν κατά την ανάκρουση του ελληνικού εθνικού ύμνου, στο πλαίσιο του Ευρωμπάσκετ, που διοργανώνεται στην Πολωνία. Εξάλλου, πανό είχαν αναρτηθεί στο γήπεδο (όχι και ιδιαίτερα φιλικά προς τη χώρα ή το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα) ενώ το Πόζναν είχε γεμίσει από νωρίς από Σκοπιανούς, οι οποίοι φορούσαν υβριστικά μπλουζάκια, και τραγουδούσαν εν χορώ υβριστικά συνθήματα για την Ελλάδα.
Απόλυτα εναρμονισμένοι προς το αθλητικό πνεύμα, όπως αντιλαμβάνεστε.
Εγείρεται, λοιπόν, εδώ το “αιώνιο” ερώτημα: θα πρέπει να μπλέκονται ο αθλητισμός με την πολιτική;
Πρέπει δεν πρέπει, μπλέκονται. Αναπόφευκτα, όπου υπάρχουν άνθρωποι, υπάρχουν και οι αδυναμίες τους. Και ο φανατισμός και η υπέρβαση των ορίων είναι μια από τις ανθρώπινες αδυναμίες που αντιμετωπίζουμε συχνότερα. Εξάλλου, ίσως μόνο στην αρχαία Ελλάδα είχε καταστεί εφικτός ο διαχωρισμός του αθλητισμού από την πολιτική. Τότε σταματούσαν οι πόλεμοι, έπαυαν τα πάθη και όσοι δεν συμμετείχαν στους αγώνες – εντάξει, πλην των γυναικών – μαζεύονταν στις κερκίδες και θαύμαζαν τους αθλητές.
Γιατί έτσι πρέπει να είναι.
Αργότερα τα πράγματα άλλαξαν. Ποιος θα ξεχάσει τη Σφαγή του Μονάχου, όταν το 1972 μέλη του Μαύρου Σεπτέμβρη επιτέθηκαν στην ισραηλινή αποστολή στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μονάχου; Αλλά και άλλες περιπτώσεις, όχι τόσο αιματηρές, όπως το αίτημα που διατύπωσε πριν από μερικά χρόνια η Βρετανία να μείνει εκτός των διεθνών διοργανώσεων κρίκετ η Ζιμπάμπουε λόγω της πολιτικής του προέδρου της, Ρόμπερτ Μουγκάμπε. Η άρνηση των ΗΠΑ θα “σχετιστεί” αθλητικά με την Κούβα, ή η πολυετής απουσία της Νοτίου Αφρικής από τις αθλητικές διοργανώσεις λόγω του απαρτχάιντ.
Σε αυτή τη μακρά λίστα των περιπτώσεων συγκαταλέγεται και η δική μας: η ελληνοσκοπιανή κόντρα μεταφέρθηκε, από τα τραπέζια των διπλωματικών διαπραγματεύσεων και τα υπουργεία Εξωτερικών εντός των τεσσάρων γραμμών ενός γηπέδου μπάσκετ.
Θα έπρεπε, όμως, να συμβαίνει αυτό.
Η απάντηση είναι μία: όχι.
Μπορεί να μην συμφωνούμε με πολιτικές και πρακτικές κάποιων κρατών. Μπορεί κάποιες καταστάσεις να είναι απαράδεκτες, κατάπτυστες, καταδικαστέες. Ωστόσο, η πολιτική δεν έχει καμία θέση μέσα στο γήπεδο. Εκεί, δέκα παίκτες (ή δώδεκα, ή 22, ανάλογα με το άθλημα) έχουν το καθήκον να παίξουν έναν αγώνα, να δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό, για να προωθήσουν τη χώρα τους, το άθλημά τους και τα αθλητικά ιδεώδη. Τα εθνικά ζητήματα λύνονται από τους καθ’ ύλην αρμόδιους, τουτέστιν τους υπουργούς Εξωτερικών, τους διαμεσολαβητές του ΟΗΕ και τους παρατρεχάμενους αυτών. Αν μπορούσε ένας αγώνας μπάσκετ να καθορίσει το μέλλον της ονομασίας μιας χώρας, ή τα σύνορα μιας άλλης, ή τις εθνικές πολιτικές μίας τρίτης, τότε τα πράγματα θα ήταν αλλιώς. Και ίσως ήταν και ευκολότερη η ζωή μας, ποιος ξέρει;
Ίσως, πάντως, θα έπρεπε και η διοργανώτρια χώρα να έχει προνοήσει και να έχει προστατεύσει την ελληνική αποστολή από τέτοιου είδους εκδηλώσεις. Όχι, δηλαδή, μόνο την ελληνική αποστολή, αλλά γενικότερα τη διοργάνωση, από παρατράγουδα αυτού του είδους. Γιατί δεν αξίζει στην εικόνα που χαρίζει το μπάσκετ, να χαλάει από κάτι τέτοιες εθνικιστικές “φιοριτούρες”.

Και μη χειρότερα....

Ρε τι πάθανε πάλι οι φίλοι μου οι Αρειανοί...
Βγήκε, λεει, χθες ο ελληνική αθλητική δικαιοσύνη - που λεει ο λόγος, δηλαδή - και αποφάσισε ότι ο Ηρακλής θα τιμωρηθεί με μία αγωνιστική κεκλεισμένων των θυρών και 60.000 πρόστιμο.
Αν δεν παρακολουθήσατε τις εξελιξεις, αυτή η τιμωρία δεν είναι γιατί οι φίλαθλοί του πέταξαν πυρσούς μέσα στο γήπεδο, και χαρτάκια, και κροτίδες και τραγουδούσαν υβριστικά συνθήματα. Αυτή η τιμωρία είναι επειδή, λίγα δευτερόλεπτα μετά την έναρξη του αγώνα, ένας "φίλαθλος" εισέβαλε στον αγωνιστικό χώρο και χτύπησε το Μιχάλη Σηφάκη, και ο αγώνας διακόπηκε για 50 λεπτά.
Ο Μιχάλης Σηφάκης, σε περίπτωση που μπερδευτήκατε - κατανοητό -, δεν είναι ο σεκιουριτάς που προσπάθησε να τον σταματήσει (τι να τον κάνει? Ας μην είμαστε είρωνες!). Ο Μιχάλης Σηφάκης είναι ο τερματοφύλακας του Άρη.
Δεκάδες άτομα εισήλθαν στον αγωνιστικό χώρο, για να "μαζέψουν" τον "φίλαθλο". Όλοι πίσω από την εστία του Σηφάκη. Δεν "μάζευαν" όλοι, βέβαια. Όπως έδειξε και η τηλεόραση, κάποιοι πέταξαν κιόλας. Κατι ποτηράκια, κάτι αντικειμενάκια, μικρά πράγματα.
Ο αγώνας (πάλι μην μπερδεύεστε), συνεχίστηκε μετά τα 50 λεπτά διακοπής. "Εύλογο χρονικό διάστημα", αναφέρει ο αθλητικός νόμος, και προφανώς για τον κ. Δαλούκα "εύλογο" σημαίνει "μεγάλο". Εντάξει, λάθος. Τι να κάνουμε τώρα;
Θα πρέπει εδώ να σημειώσουμε ότι η ελληνική δικαιοσύνη θεώρησε τόσο βαρύ το ατόπημα του φιλάθλου - σε ατομικό επίπεδο - που το αυτόφωρο τον καταδίκασε σε 18 μήνες φυλάκιση με αναστολή. Αλλά σε συλλογικό επίπεδο προφανώς ήταν ένα από τα πταίσματα.
Οι καημένοι οι Αρειανοί το φυσάνε και δεν κρυώνει. Και τι να τους πει κανένας; Εκείνοι για - μεγαλύτερης έκτασης, ομολογουμένως, αλλά δεν παύουν να είναι παρόμοια - ανάλογα επεισόδια "έφαγαν" δέκα αγωνιστικές κεκλεισμένων των θυρών, μείωση βαθμών και εξαντλητικό χρηματικό πρόστιμο. Με αποτέλεσμα, φυσικά, να χάσουν κατηγορία.
Δεν λεει κανένας - πιστεύω και ελπίζω - ότι ανάλογη θα έπρεπε να ήταν και η ποινή του Ηρακλή. Εξάλλου εκείνη η ποινή ήταν εξοντωτική, και το ζητούμενο δεν είναι να καταστρέφονται οι ομάδες. Ζητούμενο, όμως, δεν είναι και να επικροτείται, ουσιαστικά, η βία. Γιατί, τι είπαμε τώρα στο χουλιγκανάκι που βάζει την ομάδα του πάνω από όλα; "Δεν θα πάθει τίποτα φοβερό η ομάδα σου αν μπουκάρεις στο γήπεδο και τρομοκρατήσεις τους αντίπαλους παίκτες, μην ανησυχείς".
Δεσμευόμαστε να κάνουμε μια μικρή έρευνα, με δικηγόρους και τα σχετικά, για να μάθουμε κι εμείς, να ενημερώσουμε κι εσάς, σχετικά με το αν είναι σωστή η απόφαση, ή ποια τελικά θα έπρεπε να είναι. Μέχρι τότε, λίγη υπομονή (έχουμε και ΔΕΘ, τα πράγματα είναι περίεργα εδώ!)
Άκουσα κάποιον στο ραδιόφωνο να λεει κάτι που μου φάνηκε σωστό. Ο Άρης αυτά τα χρόνια έφερε μια τεράστια αλλαγή στο ελληνικό ποδόσφαιρο, που έκανε τους "μεγάλους" του αθλήματος να ιδρώνουν στον ύπνο τους: έδειξε στους φιλάθλους ότι οι μεγαλομέτοχοι δεν είναι απολύτως απαραίτητοι για να πηγαίνει μια ομάδα μπροστά.
Με την ίδρυση και τη λειτουργία της Λέσχης Φίλων Άρη, η οποία είναι και μεγαλομέτοχος της ΠΑΕ, έδειξε ότι μια ομάδα με λαϊκή βάση, που δεν στηρίζεται στα λεφτά αλλά και τα καπρίτσια ενός μεγαλομέτοχου, μπορεί να έχει πρωταγωνιστική πορεία. Και μπορεί να υποχρεώσει ένα ολόκληρο πρωτάθλημα να στηθεί, για να μην της επιτρέψει να βγει στην Ευρώπη, ή και παραπάνω - όπως έγινε πέρσι, κε. Χαραλαμπίδη καλημέρα! Και ο απεγκλωβισμός από τους μεγαλομετόχους σημαίνει ελευθερία για τους φιλάθλους, που έχουν τη δυνατότητα να κρίνουν, και να επιβραβεύουν με την προεδρεία ή να "τιμωρούν" και να καθαιρούν. Σημαίνει, όμως, και απώλεια ενός σημαντικού θώκου για τους ισχυρούς του χώρου, που χρησιμοποιούν τους οπαδούς σαν μέλη ενός ιδιότυπου "στρατού" ώστε να ασκούν πιέσεις σε διάφορα επίπεδα.
Μιλώντας προς τους φίλους μου τους Αρειανούς, λοιπόν, θα ήθελα να πω το εξής: αν αυτά τα φαινόμενα δεν σας κάνουν να κατανοήσετε πόσο σημαντική είναι η συμμετοχή σας σε αυτό το σύλλογο, και δεν σας ωθήσουν να αποκτήσετε εκείνο το χρυσό καρτελάκι που λεει "μέλος Λέσχης Φίλων Άρη", δεν έχετε καταλάβει την επανάσταση που έχετε φέρει στο ποδόσφαιρο. Και σε αυτή την περίπτωση, δεν ξέρω αν σας αξίζει η επανάσταση.

«Ολύμπιος» Σηφάκης

Σεκιουριτάς: "Πλιζ, φιλαράκι, αν θέλεις, μην τον σκοτώσεις, εγώ θα πρέπει να σφουγγαρίσω μετά!"

Χθες στις 7 και 30 δευτερόλεπτα περίπου θυμήθηκα γιατί ντρέπομαι που είμαι φίλος του ποδοσφαίρου. Θυμήθηκα γιατί πρέπει να δικαιολογώ την απόφασή μου να πηγαίνω στο γήπεδο σε φίλους που απέχουν, σε φίλους που θεωρούν τους εαυτούς τους πιο «καλλιεργημένους» από εμένα, σε φίλους που θεωρούν ότι τα πτυχία, τα μεταπτυχιακά που παίρνει και τα βιβλία που διαβάζει κανείς θα πρέπει να του βάζουν αρκετό μυαλό, ώστε να τον κρατάνε μακριά από μέρη όπου η βία και η καφρίλα βασιλεύουν.
Όλα τα χρόνια προσπαθώ να τους πείσω ότι αυτά είναι φαινόμενα του παρελθόντος και ότι, τουλάχιστον σε μεγάλη μερίδα των ελληνικών γηπέδων, η καφρίλα μπορεί να υπάρχει, ωστόσο είναι συγκεκαλυμμένη, μακριά από εμένα και, ευτυχώς πλέον, μακριά από τους παίκτες. Πως οι περισσότεροι που πηγαίνουν στα γήπεδα έχουν καψούρα με την ομάδα τους αλλά και με το άθλημα. Πως στις κερκίδες δεν γίνεται τίποτα παραπάνω από ανάλυση του παιχνιδιού, ανταλλαγή απόψεων για τους παίκτες και τους προπονητές, άντε και λίγο τραγούδι, έτσι για να φτιάξει η εβδομάδα μας και να ξεχάσουμε το ότι δεν μας αρέσουν οι δουλειές μας. Και δεν λεω ψέματα, αφού – τουλάχιστον στα γήπεδα και στις θύρες που πηγαίνω εγώ – αυτό γίνεται. Τραγούδι, συζήτηση, ξεχαρμάνιασμα, και σπίτι το βράδυ για να δούμε πάλι το παιχνίδι στο βίντεο.
Βέβαια, όλο κάτι γίνεται και με διαψεύδει, καταστρέφει την εικόνα που προσπαθούσα εγώ να χτίσω, για τη δική μου χάρη, βέβαια, γιατί ποδόσφαιρο και μπάσκετ δεν κόβονται, και, αφού δεν κόβονται, τουλάχιστον ας προσπαθήσω να κρατήσω άθικτη τη δική μου υπόληψη. Πριν από μερικούς μήνες ήταν εκείνη η δολοφονική επίθεση, κάπου στη Λατινική Αμερική, ενός οπαδού, ο οποίος μαχαίρωσε έναν παίκτη εν ώρα αγώνα.
«Είδες τι έκαναν οι φίλοι σου οι ‘ποδοσφαιρόφιλοι’;» άκουγα όλη την εβδομάδα. «Ευτυχώς που ‘αναλύετε το παιχνίδι’ μόνο και δεν κάνετε τίποτα άλλο», ή «ναι, ανέλυσε εκείνος το παιχνίδι και τα data που συγκέντρωσε του έβγαζαν έναν παίκτη παραπάνω και είπε να διορθώσει το λάθος» και κάτι τέτοια.
Είπα ότι εκεί μακριά αυτά γίνονται. Είπα ότι στη Θεσσαλονίκη οι περισσότεροι φίλαθλοι αγαπούν τις ομάδες τους και τέτοια δεν κάνουν. Είπα ό,τι μου κατέβηκε στο κεφάλι. Και πάνω που το είχαν ξεχάσει – ίσως και χάρη του καλοκαιριού – και με είχαν αφήσει για λίγο στην ησυχία μου…
… άρχισε το Ηρακλής – Άρης. Και ένα «μπουμπούκι» με έφερε πάλι σε δύσκολη θέση. Ένας «υπερήφανος» φίλαθλος του Γηραιού αποφάσισε να μπουκάρει στο γήπεδο, λίγα δευτερόλεπτα μετά από την έναρξη του παιχνιδιού, να σταθεί μπροστά στο Μιχάλη Σηφάκη και να αρχίσει να του αραδιάζει κάποια γαλλικά. Όταν ο Σηφάκης – τι ψυχραιμία, Θεέ μου! – δεν αντέδρασε (και είναι αξιοθαύμαστο το ότι δεν αντέδρασε, αν σκεφτεί κανείς ότι εγώ κόντεψα να σπάσω την τηλεόραση από τα νεύρα μου), σκέφτηκε «ρε συυυυ… αυτόοος δεν ψάρωσεεεεεε» και είπε να τον πιάσει και από το λαιμό και να τον χαστουκίσει. Ευτυχώς πρόλαβαν και έφτασαν οι συμπαίκτες του τερματοφύλακα του Άρη και τον απομάκρυναν, πριν γίνουν τα χειρότερα.
Μέσα μου η θλίψη και η αηδία διαδέχονται η μία την άλλη ως κυρίαρχο συναίσθημα. Θλίψη γιατί τον αθλητισμό τον αγαπάω. Λατρεύω να παρακολουθώ αγώνες, λατρεύω να πηγαίνω στο γήπεδο, λατρεύω να βλέπω 22 μαντραχαλάδες να κυνηγούν μια μπάλα πάνω στο χόρτο, λατρεύω να βλέπω 10 ντερέκια να ψάχνουν τρόπο να βάλουν μια σπυριάρα σε ένα καλάθι, λατρεύω την ατμόσφαιρα του γηπέδου και λατρεύω το ότι είναι ένα από τα λίγα πράγματα που κανείς δεν μπορεί να μου πάρει. Για αυτούς τους λόγους το χθεσινό με γέμισε με θλίψη. Θλίψη γιατί ένας, δύο ή δέκα, ή εκατό νιώθουν πως η απέραντη καφρίλα είναι ο τρόπος με τον οποίο μια ομάδα μπορεί να αντιμετωπίσει μια άλλη. Όχι μέσα στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου, ως ίσοι προς ίσους, αλλά με εξω-αγωνιστικές αγωνίες και φόβους για τη ζωή τους.
Για τους ίδιους λόγους με γέμισε με αηδία.
Και για έναν ακόμη:
Ας μου εξηγήσει κάποιος, με λογικά επιχειρήματα που θα με πείσουν, πώς κατάφερε ένας τύπος – σας φάνηκε καλά εσάς αυτός; - να κατέβει από το πέταλο όπου βρισκόταν, να περάσει τα προστατευτικά – καλά, αυτό δεν είναι και κανένα μεγάλο κατόρθωμα, καταπληκτικό για μεγάλους αγώνες το Καυτατζόγλειο, τα συγχαρητήριά μου -, να περάσει τους σεκιουριτάδες χωρίς να τον πάρει χαμπάρι κανένας απολύτως, να διανύσει όλη την απόσταση που χωρίζει το πέταλο από το γήπεδο του ποδοσφαίρου, δηλαδή το χώρο του στίβου στο συγκεκριμένο γήπεδο, να πατήσει το χορτάρι, να πάει, να σταθεί μπροστά στο Μιχάλη Σηφάκη και να τον βρίζει επί τόση ώρα, μετά να σηκώσει χέρι και να τον χτυπήσει και, ποιος βρέθηκε, λέτε, εκεί, για να δώσει τέλος στο περιστατικό; Σεκιουριτάδες; Άνδρες της αστυνομίας; Αστεία λέτε… Ο Ντάρσι Νέτο και ο Νάτσο Γκαρσία, που μπήκαν ανάμεσα στους δύο όταν το «μπουμπούκι» έπιασε το Σηφάκη από το λαιμό, και τους χώρισαν, με αποτέλεσμα ο «φίλαθλος» να προλάβει «μόνο» να τον χαστουκίσει.
Πού ήταν οι άνδρες της ασφάλειας του γηπέδου σε όλη αυτή τη βόλτα που έκανε αυτός ο «άνθρωπος»; Που ήταν τόσο μεγάλη που, αν ήταν διαβητικός, το ζάχαρό του θα είχε πέσει σε φυσιολογικά επίπεδα από την πολλή άθληση! Και, ρε παιδιά, εκείνοι οι δύο σεκιουριτάδες που στεκόταν από δίπλα και τον κοιτούσαν να «μιλάει» στο Σηφάκη, τι έκαναν; Τις Καρυάτιδες; Και αν, λέω αν, ο τύπος αυτός κουβαλούσε μαζί του κανένα μαχαίρι;
Πόσο φυσιολογικό σας ακούγεται όλο αυτό; Πόσο αθώο και τυχαίο;
Ας δούμε τι θα μπορούσε να προκύψει από αυτό το περιστατικό: δύο τινά. Α) Ο Μιχάλης Σηφάκης φοβάται για τη ζωή του (όπως είναι φυσικό), αντιδρά και παίρνει κόκκινη κάρτα. Ο Άρης μένει χωρίς το βασικό του τερματοφύλακα και χάνει. Β) Ο Μιχάλης Σηφάκης δεν αντιδρά, αλλά χάνει την ψυχραιμία του (όπως είναι φυσικό), δεν μπορεί να αποδώσει ανάλογα με τις δυνατότητές του και ο Άρης χάνει το παιχνίδι.
Ποιος κερδίζει;
Βέβαια, μπορεί και να ήταν τυχαίο. Αν ισχύει αυτό, όμως, μιλάμε για μνημειώδη βλακεία όλων όσων υποτίθεται ότι πληρώνονται για να προσέχουν τη δική μας ασφάλεια, αλλά και εκείνη των ποδοσφαιριστών. Γιατί, πείτε με παρανοϊκό, αλλά αν αυτός ο τύπος δεν είχε περιοριστεί στα όσα μπορεί να πει με το στόμα, και έβγαζε τίποτα άλλο από τις τσέπες του, τι θα γινόταν;
Και αν δεν ισχύει, τότε μιλάμε για το απόλυτο αίσχος. Για την απόλυτη κατάντια. Την απόλυτη ξεφτίλα μιας πόλης που κάποτε ήταν λίκνο του αθλητισμού και του πολιτισμού. Γιατί κάποτε αυτά τα δύο πήγαιναν χέρι- χέρι. Σήμερα φοβάμαι ότι έχουν δίκιο οι φίλοι μου.

Α, και για να μην το ξεχάσω. Όταν έχουν συμβεί τα αίσχη στο γήπεδό μας, ανακοινώσεις τους στυλ «ηρεμήστε ρε παιδιά, για να μην κινδυνεύσουμε να τιμωρηθούμε ή να χάσουμε το παιχνίδι στα χαρτιά» ή κάπως έτσι, είναι τουλάχιστον αστείες. Αστείες. Γιατί η υποχρέωση όλων δεν είναι μόνο απέναντι στις ομάδες μας. Η υποχρέωση όλων όσων έχουν στα χέρια τους ομάδες της Σούπερ Λίγκας είναι πρώτιστα απέναντι στο ποδόσφαιρο. Α, και όταν τελειώνει αυτό το «παιχνίδι», ζητάμε και ένα συγνώμη. Έτσι για το γαμώτο. Για να μην κουβαληθεί κι ο άλλος στο δικαστήριο την επομένη με ένα από τα θαυματουργά κολάρα, που κυκλοφορούν στην αγορά.
Τα θερμά μου συγχαρητήρια λοιπόν στον Μιχάλη Σηφάκη. Ο οποίος αντέδρασε με τον ιδανικό τρόπο σε ό,τι έχει να κάνει με το καλό της ομάδας του, έστω και αν σε ένα αρκετά μεγάλο βαθμό έβαλε σε κίνδυνο τη σωματική του ακεραιότητα. Πόσοι από εμάς θα το έκαναν αυτό στη θέση του;

"Εικόνες" από το Άρης - ΚΑΟΔ

Καλή μπασκετική χρονιά σε όλους! Μπορεί τα πρώτα επίσημα παιχνίδια να αργούν ακόμα –άλλωστε υπάρχει και το Ευρωμπάσκετ της Πολωνίας πριν την έναρξη του πρωταθλήματος- αλλά η αρχή των φιλικών αγώνων προετοιμασίας σηματοδοτεί και το τέλος της μακράς περιόδου αναμονής για όλους τους φίλους της καλαθόσφαιρας και πιο συγκεκριμένα –στη δική μας περίπτωση- αυτών του Άρη.
Δεν ξέρω αν το μάθατε, αλλά η ομάδα του Άρη έδωσε χθες το βράδυ τον πρώτο της φιλικό αγώνα (με αντίπαλο τον ΚΑΟΔ), στον οποίο έκαναν το ντεμπούτο τους με την κιτρινόμαυρη φανέλα –έστω και αυτή της προπόνησης- ο Μιχάλης Κακιούζης, ο Νίκος Χατζηβρέττας, ο Δήμος Ντικούδης και τα λοιπά μεταγραφικά αποκτήματα της ομάδας. Γι’ αυτό το παιχνίδι, λοιπόν, δεν υπάρχουν παρά μόνο ορισμένες προαναγγελίες σε εφημερίδες και αθλητικά sites, ενώ στο site της ΚΑΕ δεν αναγράφεται ούτε μια λέξη!
Ναι, το παιχνίδι –καθότι καθαρά προπονητικού χαρακτήρα- διεξήχθη χωρίς θεατές. Ναι, εννοείται πως, δεν κρατήθηκε σκορ. Όλα αυτά, όμως, δεν δικαιολογούν σε καμία περίπτωση την αδιαφορία των αθλητικών ΜΜΕ για το θέμα (ελάχιστοι ήταν οι δημοσιογράφοι που παρευρέθησαν). Πόσο μάλλον του ίδιου του site της ΚΑΕ Άρης. Αρκεί να θυμίσουμε πως τα προηγούμενα χρόνια όταν το βασικό στάδιο της προετοιμασίας της ομάδας γινόταν είτε στη Νάουσα είτε κάπου αλλού στην Ελλάδα, πολλοί ήταν οι φίλοι του Άρη που ξεκινούσαν από τη Θεσσαλονίκη για να δώσουν το παρών στο πρώτο φιλικό αγώνα, ώστε να κάνουν και αυτοί τη δική τους «προετοιμασία» ενόψει των επίσημων αγώνων. Το ίδιο ισχύει και για τους δημοσιογράφους, οι οποίοι όταν επρόκειτο να κάνουν ένα ταξίδι, έστω και μέχρι τη Νάουσα ή το Πήλιο, ήταν κάτι παραπάνω από πρόθυμοι να το πραγματοποιήσουν. Χθες που το παιχνίδι γινόταν στη Θεσσαλονίκη, οι φίλοι της ομάδας δεν είχαν τη δυνατότητα να μπουν στο γήπεδο. Οι δημοσιογράφοι μπορούσαν, οι περισσότεροι, όμως, προτίμησαν προφανώς να βρεθούν σε κάποια παραλία…
Το Sports-alley, πάντως, φρόντισε να βρίσκεται μεταξύ αυτών οι οποίοι πήγαν για να πάρουν μια πρώτη γεύση από τον Άρη της νέας αγωνιστικής περιόδου και να καταγράψει τις εντυπώσεις του. Δυστυχώς παρακολουθήσαμε μόνο το πρώτο ημίχρονο του αγώνα, καθώς στις 7 ξεκινούσε το παιχνίδι του ποδοσφαίρου στο Καυταντζόγλειο και…. Καταλαβαίνετε.
Έχουμε και λέμε, λοιπόν. Ο Άρης, που αγωνίστηκε φυσικά χωρίς τον Παπανικολάου και τον Μπετς, που συμμετέχουν στις προετοιμασίες των εθνικών ομάδων της Ελλάδας και της Αγγλίας αντίστοιχα ενόψει του Ευρωμπάσκετ, ξεκίνησε τον αγώνα με τους Στίνσον, Χατζηβρέττα, Ρίτσαρντσον, Ντικούδη και Σκορδίλη. Οι άξονες πάνω στους οποίους θα στηριχτεί η φετινή προσπάθεια έγιναν ορατοί από την αρχή του αγώνα. Αυτό που ξεχώρισε πρώτο από όλα –αν και αναμενόμενο καθώς μιλάμε για ομάδα του Ματσόν- ήταν η διάθεση που έδειχναν όλοι οι παίκτες να πιέσουν τους αντιπάλους τους και να παίξουν καλή άμυνα. Ακόμα βέβαια οι παίκτες δεν συνεννοούνται όπως θα έπρεπε μέσα στο γήπεδο, αλλά αυτό είναι απόλυτα λογικό. Αποτέλεσμα της ασυνεννοησίας (σε συνδυασμό φυσικά με την έλλειψη ενός καθαρού σέντερ φορ, λέγε με Μπετς και λέγε με «επιπλέον κοινοτικός σέντερ που θα αποκτηθεί») ήταν να χάνονται πολλά ριμπάουντ, τομέας στον οποίο θα πρέπει να δοθεί μεγαλύτερη προσοχή.
Στην άλλη πλευρά του παρκέ, τα πράγματα ήταν λιγότερο αναμενόμενα. Οι ατομικές προσπάθειες ήταν ελάχιστες και οι παίκτες δούλευαν σαν σύνολο. Η μπάλα περνούσε συνεχώς από τα χέρια των ψηλών και ειδικά του Ντικούδη που μπορεί να παίξει αποτελεσματικά με πλάτη στο καλάθι και είτε να τελειώσει τις φάσεις είτε να μοιράσει τη μπάλα σε κάποιον ελεύθερο συμπαίκτη του.

Ας δούμε όμως τους παίκτες ξεχωριστά:
Στίνσον: Καλός χειριστής της μπάλας, ωστόσο δεν έδειξε δείγματα πασέρ με φαντασία. Αυτό βέβαια είναι κάτι που για να το πει κανείς με σιγουριά θα πρέπει να τον δει να αγωνίζεται και σε άλλα παιχνίδια. Είχε το μυαλό του στο να οργανώνει το παιχνίδι της ομάδας και να παίζει άμυνα και όχι στο να πάρει προσπάθειες στην επίθεση. Μου θύμισε για κάποιο λόγο τον Κένι Τέιλορ που είχε περάσει πριν μερικά χρόνια για λίγο από την ομάδα (και πάλι επί Ματσόν). Έχει πολύ γρήγορα πόδια και είναι τρομερά εκρηκτικός, αλλά χάνει πάρα πολύ σε «τελική» ταχύτητα επειδή έχει περιέργως μικρό διασκελισμό.
Χατζηβρέττας: Κάποτε είχε γίνει ο πρώτος Έλληνας παίκτης μετά το Νίκο Γκάλη που αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ του ελληνικού πρωταθλήματος. Έκτοτε εξελίχθηκε σε έναν παίκτη ειδικών αμυντικών αποστολών. Πάντα όμως ήταν παίκτης που έπαιζε πρώτα για την ομάδα του και μετά για τον εαυτό του. Αυτό δεν αλλάζει, ωστόσο φέτος ξέρει ότι εκτός από την άμυνα θα πρέπει να θυμηθεί και πτυχές του επιθετικού του ταλέντου τις οποίες είχε βάλει «στον πάγο». Και όπως έδειξε χθες, δεν έχει πρόβλημα να το κάνει.
Ρίτσαρτνστον: Ψηλός περιφερειακός παίκτης με αρκετά μακριά χέρια, καλό άλμα, ταχύτητα και πολύ καλό «μηχανισμό» στο σουτ. Θα είναι δύσκολο να κοπεί επειδή σουτάρει από ψηλά και με άλμα. Δείχνει να είναι καλός σουτέρ, ενώ έχει και τη δυνατότητα να βάλει τη μπάλα στο παρκέ και να δημιουργήσει φάσεις για τον εαυτό του. Ταυτόχρονα εκμεταλλεύεται πολύ αποτελεσματικά τους ελεύθερους χώρους και βρέθηκε πολλές φορές ακάλυπτος στην περιφέρεια. Θα πρέπει ωστόσο να ξεχάσει τις αμερικανικές του συνήθειες (κάνει το γνωστό πρώτο βήμα πριν από την ντρίπλα που επιτρέπεται στην Αμερική) γιατί αλλιώς θα του δίνουν συνεχώς βήματα.
Ντικούδης: Το σημείο αναφοράς των επιθέσεων του Άρη. Σε πολλές στιγμές θύμιζε το ρόλο που είχε ο Λάζαρος Παπαδόπουλος στην εθνική ομάδα. Η μπάλα περνούσε από τα χέρια του σε κάθε επίθεση και αυτός το εκμεταλλευόταν στο μέγιστο βαθμό.
Σκορδίλης: Φαίνεται πως δούλεψε αρκετά και αποτελεσματικά το καλοκαίρι καθώς έχει προσθέσει μυϊκή μάζα. Εξακολουθεί όμως να έχει πολύ αργά πόδια το οποίο πρέπει να βελτιώσει και μάλιστα πολύ αν θέλει να είναι αποτελεσματικός και στην άμυνα και στην επίθεση και να κερδίσει χρόνο συμμετοχής. Επίσης τείνει να χρησιμοποιεί πολύ τα χέρια του στην άμυνα για να πάρει θέση, με αποτέλεσμα να χρεώνεται με φάουλ.
Μπέλσερ: Περιορισμένων δυνατοτήτων αμερικανός παίκτης. Έχει καλό ύψος και μήκος για 3άρι, είναι γρήγορος και προσπαθεί στην άμυνα, ωστόσο δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο. Προσωπική άποψη είναι ότι σε καμία περίπτωση δεν είναι καλύτερος του Παπανικολάου και σε περίπτωση που ο «μικρός» μείνει στην ομάδα, τότε ο Μπέλσερ είναι μάλλον περιττός.
Κλαρκ: Κάποιος έπρεπε χθες να του θυμίσει ότι υπάρχουν κι άλλοι τρόποι για να σκοράρει από το να σουτάρει για τρεις πόντους. Κατά τα άλλα όλοι ξέρουν τι πρέπει να περιμένουν από αυτόν.
Κακιούζης: Ο γνωστός «Μιχαλάκης». Κινητικός, παίζει πρώτα με το μυαλό και μετά με τα αθλητικά του προσόντα και όπως πάντα τρυπώνει κοντά στο καλάθι και χτυπάει από εκεί που δεν το περιμένεις. Ξέρει το ρόλο του, ξέρει τι πρέπει να κάνει και πολύ απλά το κάνει.
Μπάρλος: Έδειχνε λίγο εκτός κλίματος. Τίποτα το ανησυχητικό φυσικά. Θα βοηθήσει όπως βοήθησε και πέρσι.
Αργυρόπουλος: Άμυνα και πάλι άμυνα. Χάνει τη θέση του από τον Στίνσον ως δεύτερος point guard και μάλλον επωμίζεται το ρόλο του Γκαβέλ στον οποίο μπορεί να ανταποκριθεί.
Μανούσος: Ακούγεται ότι θα ακολουθήσει την αποστολή της ομάδας στην Ιταλία. Πολύ δύσκολα θα καταφέρει να κερδίσει μια θέση στο ρόστερ. Για όσους δεν τον ξέρουν, το όνομά του είναι Σάββας Μανούσος. Είναι γεννημένος το 1985 και έχει ύψος 2.08. Ξεκίνησε να παίζει μπάσκετ στα εφηβικά τμήματα του Παοκ και έκτοτε έχει αγωνιστεί στον, ΚΑΟΔ, τον Ηρακλή, την Πανεβέζ (στη Λιθουανία), στην ΑΕΛ, στη Στρούμιτσα (στα Σκόπια), στον Απόλλωνα Πάτρας και στην Ολυμπιάδα Πατρών.
Μούρτος: Δεν αγωνίστηκε στο πρώτο ημίχρονο το οποίο παρακολούθησα και ως εκ τούτου δεν μπορώ να εκφράσω γνώμη.
Ματσόν: Τον Ιταλό αν μη τι άλλο τον γνωρίζουμε καλά. Όπως καλά μας γνωρίζει και αυτός. Στην αρχή της περσινής χρονιάς (μέχρι το Δεκέμβριο) είχε καταφέρει να στήσει ιδανικά μια ομάδα με περιορισμένες λύσεις και εν πολλοίς περιορισμένων δυνατοτήτων και να πάρει από αυτή πολλά περισσότερα από αυτά που θα μπορούσαμε να περιμένουμε. Φέτος, ειδικά αν προστεθούν στην ομάδα ο Μπετς, ο Παπανικολάου (αν δεν πουληθεί) καθώς και ένας ακόμη κοινοτικός σέντερ που λέγεται ότι θα αποκτηθεί, τότε ο Ιταλός θα έχει στα χέρια του μια ομάδα ικανή γεμάτη σε όλες τις θέσεις, με ταλέντο και εμπειρία και σίγουρα την καλύτερη ομάδα που είχε ο ίδιος να διαχειριστεί όλα αυτά τα χρόνια που είναι στον Άρη. Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, ο Ματσόν δεν είναι πολύ καλός στο να διαχειρίζεται απρόβλεπτες καταστάσεις που προκύπτουν κατά τη διάρκεια του αγώνα. Είναι, όμως, πολύ καλός ψυχολόγος, ξέρει πώς να ετοιμάσει την ομάδα του για κάθε παιχνίδι. Στο χέρι του είναι, λοιπόν να κάνει αυτό που πρέπει. Είδωμεν…

Για τα μάτια του Κώστα

Και ξαφνικά ο Κώστας Παπανικολάου έγινε το πρόσωπο του καλοκαιριού.
Μια ωραία πρωία, κι εκεί που όλα τα μάτια ήταν στραμμένα στον Κασελάκη και τον Παππά, ο κόσμος άρχισε να παραμιλάει για τον Κώστα Παπανικολάου.
Λογικό, θα μου πείτε. Το παιδί ζωγράφισε, τόσο στη Νέα Ζηλανδία, με την εθνική εφήβων, όσο και στη Ρόδο, με την εθνική νέων ανδρών. Εκεί, μάλιστα, η προσφορά του αναγνωρίστηκε, και ανταμείφθηκε όπως έπρεπε: με το βραβείο του Πολυτιμότερου Παίκτη του Πανευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Νέων Ανδρών – όπου η εθνική μας ομάδα κέρδισε και το χρυσό.
Και όλοι οι δημοσιογράφοι παραληρούσαν. “Καταπληκτικός παίκτης ο Παπανικολάου”, “τι χέρι”, “τι ωριμότητα”, “τι κίνηση”, “τι στυλ”. Και το απαράμιλλο: “τι αδικία αυτόν τον παίκτη να μην τον χρησιμοποιεί ο Άρης και να χάνεται κάπου στην άκρη του πάγκου”.
Αν μαζέψατε το σαγόνι σας από το πάτωμα, μπορώ να συνεχίσω.
Δεν πέρασε πολύς καιρός, μερικές ημέρες, ίσως και μερικές εβδομάδες, και το ρεφρέν τραγουδήθηκε και πάλι από Αθηναίους δημοσιογράφους, εφημερίδων αυτή τη φορά. Στα “limit down” η διοίκηση της ΚΑΕ Άρης, επειδή υπο-χρησιμοποιεί αυτόν τον εκπληκτικό παίκτη, ο οποίος, αν μείνει στη Θεσσαλονίκη, θα τον φάει το μαύρο σκοτάδι, και δεν θα παίξει ποτέ.
Βρε τι σκοτούρα για τον Παπανικολάου ξαφνικά οι Αθηναίοι.
Και, φυσικά, σχεδόν ταυτόχρονα με τα σχόλια, “έσκασαν μύτη” και οι προτάσεις από την Αθήνα. Οι δύο αιώνιοι αντίπαλοι, Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός, προσφέρουν γη και ύδωρ για να εντάξουν τον νεαρό καλαθοσφαιριστή στο δυναμικό τους. Γη και Ύδωρ. Φήμες λένε πως η προσφορά μιας εκ των δύο ομάδων ξεπέρασε το ένα εκατομμύριο ευρώ.
Όλα αυτά για το καλό του παίκτη, φυσικά. Για το μέλλον του ελληνικού μπάσκετ. Για να μην χάνονται οι καλοί Έλληνες παίκτες και θάβονται πίσω από τους ξένους που, ως “τραγουδάται” συχνά εκεί στο Νότο, χρησιμοποιεί κατά κόρον η ομάδα της Θεσσαλονίκης.
Οι καλοί παίκτες, όπως, για να δούμε... Ο Πελεκάνος; Α, συγνώμη, αυτός έπαιζε στον Ολυμπιακό. “Έπαιζε”, δηλαδή, ας μην είμαστε και υπερβολικοί.
Επειδή, λοιπόν, μας κίνησε την περιέργεια όλη αυτή η πρεμούρα για το μέλλον του Κώστα Παπανικολάου, ψάξαμε να βρούμε πόσο αδικημένος ήταν αυτή τη χρονιά. Καταλήξαμε, λοιπόν, στα εξής συμπεράσματα:
Από όλους τους παίκτες της Εθνικής ομάδας Νέων Ανδρών που παίζουν στην Α1, ο Κώστας Παπανικολάου είχε το δεύτερο υψηλότερο χρόνο συμμετοχής, με πρώτο τον Κώστα Σλούκα του Ολυμπιακού. Συγκεκριμένα, ο Κώστας Παπανικολάου, στην κανονική περίοδο του πρωταθλήματος έπαιξε συνολικά 52 λεπτά και 49 δευτερόλεπτα, ενώ ο Κώστας Σλούκας έπαιξε 72 λεπτά και 6 δευτερόλεπτα. Ωστόσο, ο Κώστας Παπανικολάου έπαιξε σε περισσότερα παιχνίδια από όλους, μιας και “έπιασε μπάλα” σε 12 αγώνες, έναντι 8 του Σλούκα. Για να πάρετε μια ιδέα, τρίτος έρχεται ο Χάρης Γιαννόπουλος με 4 λεπτά και 18 δευτερόλεπτα σε ένα παιχνίδι στον Ολυμπιακό, και ακολουθεί ο Σπύρος Μούρτος, που έπαιξε 3 αγώνες, συνολικά για 4 λεπτά και 7 δευτερόλεπτα.
Και όλα αυτά όταν ο Ολυμπιακός είχε – θεωρητικά – μεγαλύτερη υπεροχή έναντι των αντιπάλων του καθ' όλη τη διάρκεια του πρωταθλήματος και, άρα, περισσότερα “εύκολα” παιχνίδια.
Για φαντάσου.
Από την άλλη, ο Πανιώνιος έστειλε δανεικό στη Σερβία τον Βλαδίμηρο Γιάνκοβιτς – δεν χωρούσε στα ευρωπαϊκά του πλάνα, φαίνεται, ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα του ελληνικού μπάσκετ -, ενω, έτσι, για να ικανοποιήσουμε την περιέργειά μας, ψάξαμε και πόσο έπαιζε ο Νίκος Παππάς κατά την περίοδο 2007- 2008, όταν έπαιζε στον Πανελλήνιο: 19 λεπτά και 32 δευτερόλεπτα, σε 6 αγώνες.

Μπούρου – Μπουρου – σης
Μετά από την καταπληκτική πορεία του με τις μικρές εθνικές, ήρθε ως “φυσικό” επακόλουθο η κλήση του στην εθνική ανδρών. Δεν είχε, φαίνεται, καμία σχέση με αυτό το γεγονός ότι μάνατζέρ του είναι ο αδερφός του Γιάννη Σφαιρόπουλου, πρώην βοηθού προπονητή του Ολυμπιακού. Από το τέλος των υποχρεώσεων των μικρών εθνικών, ο Κώστας Παπανικολάου, χωρίς να υπάρχει ουσιαστικός λόγος, αφού είναι σίγουρο ότι θα κοπεί από την εθνική ανδρών, ενόψει του Ευρωμπάσκετ στην Πολωνία, “σέρνεται” από τουρνουά σε τουρνουά, με μικρή συμμετοχή, αλλά με ένα Γιάννη Μπουρούση δίπλα του να τον “ψήνει” από το πρωί μέχρι το βράδυ.

Το 3άρι
Ας δούμε, λοιπόν, πόσο πολύ μπορεί να παίξει ο Κώστας Παπανικολάου στον Ολυμπιακό. Ο νεαρός καλαθοσφαιριστής είναι ένα καθαρό 3άρι – μια θέση στην οποία σπάνια βρίσκεις καλό παίκτη, και δη Έλληνα. Εκεί, δυστυχώς για αυτόν, αγωνίζεται και ο Τζος Τσίλντρες. Και ο Παναγιώτης Βασιλόπουλος. Καμία φορά και ο Λίνας Κλέιζα. Σαν να είναι λίγο γεμάτος ο “δαφνοστεφανωμένος έφηβος” σε αυτή τη θέση.
Αλλά και στον Παναθηναϊκό δεν πάει πίσω. Εκεί θα πρέπει να γίνει καλύτερος από το Διαμαντίδη, τον Περπέρογλου και όποιον άλλο αγοράσουν μέχρι το τέλος της μεταγραφικής περιόδου στο “τριφύλλι”, γιατί αδυνατώ να πιστέψω ότι θα εμπιστευτούν την τρίτη, κατά σειρά, θέση 3αριού σε ένα παιδί που “δεν έπαιξε καθόλου όλη την περσινή χρονιά” στην προσπάθειά τους να διατηρήσουν τον ευρωπαϊκό θρόνο.
Βέβαια και στον Άρη θα πρέπει να αγωνιστεί για να κερδίσει τη θέση του. Ο Κακιούζης μπορεί να παίξει στο 3 (αν και η θέση του είναι το 4), ενώ και Ρίτσαρντσον και Χατζηβρέττας μπορούν, επίσης, να τον αντικαταστήσουν, αν και αμφότεροι παίζουν, κανονικά, στο 2. Ωστόσο, ήδη ο Αντρέα Ματσόν έχει δηλώσει κατηγορηματικά ότι φέτος ο Κώστας Παπανικολάου θα έχει ρόλο στην ομάδα. Και αν πιστέψουμε όσους μας λένε ότι ήδη έχει κατοχυρώσει συγκεκριμένο νούμερο στο... σύστημα “ρολόι” των αλλαγών του Ιταλού προπονητή (ο νοών νοείτω!), τότε μάλλον η χρονιά θα είναι καλή για το νεαρό.
Βέβαια, αυτά θα γίνουν εφόσον ο Παπανικολάου καταφέρει να ξεπεράσει το “σκοπελο” της πώλησης. Καλά πληροφορημένες πηγές αναφέρουν πως η διοίκηση της ΚΑΕ είναι διχασμένη σχετικά με την πώληση. Η... παλιά φρουρά φαίνεται να επιθυμεί διακαώς τη μετακίνηση του παίκτη προς Αθήνας, ενώ η... νέα φρουρά προσπαθεί με νύχια και με δόντια να τον κρατήσει στο Παλέ. Και, ας μην ξεχνάμε ότι ο Παπανικολάου μόλις υπέγραψε τετραετές συμβόλαιο. Και είναι και από τα αγαπημένα παιδιά της κερκίδας.

Η κερκίδα
Και μιας και αναφερθήκαμε στην κερκίδα, ας πούμε και αυτό για να τελειώνουμε: όταν βρίσκεσαι στο τιμόνι μιας μεγάλης ομάδας (ναι, είπα μεγάλης ομάδας) έχεις πολλά πράγματα να σκεφτείς. Σε αυτή τη σειρά των πραγμάτων, αρκετά συνυπάρχουν με το “πώς θα πληρώσω τους λογαριασμούς”, ειδικά όταν, χρόνος μπαίνει, χρόνος βγαίνει, τα κουτσοκαταφέρνεις. Ίσως όχι εύκολα, αλλά αποτελεσματικά.
Ένα από αυτά που προηγούνται είναι και το μέλλον της ομάδας. Αρχικά, είναι άτοπο να υποστηρίξει κανείς ότι πωλείται ο Παπανικολάου γιατί αγοράστηκαν ο Χατζηβρέττας, ο Ντικούδης και ο Κακιούζης, και “κάπως θα πρέπει να πληρωθούν”. Το να δώσεις έναν παίκτη στην αυγή της καριέρας του με όλο το μέλλον μπροστά του και τεράστιο ταλέντο για να πληρώσεις τρεις, καταπληκτικούς, μεν, παίκτες, οι οποίοι, όμως, σίγουρα δεν θα στηρίξουν την αναγέννηση καμίας ομάδας, είναι, αν μη τι άλλο, κοντόφθαλμο.
Αλλά είναι και αυτοί ο άμοιροι που κάθε χρόνο στάζουν λίγο από τις οικονομίες τους, λίγο από το ζακετάκι των παιδιών τους και λίγο χρεωστούμενο για να αγοράσουν ένα διαρκείας. Αυτοί το κάνουν για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι ο προφανής: για να ενισχύσουν την ομάδα τους και να συμβάλουν σε μια προσπάθεια που, κακά τα ψέματα, μέχρι στιγμής φαίνεται να πηγαίνει αρκετά καλά. Ο δεύτερος είναι γιατί ελπίζουν ότι, μέσα από αυτή την προσπάθεια θα γεννηθεί κάτι καλύτερο. Κάτι που θα θυμίζει εκείνα τα ένδοξα παλιά χρόνια, που όλη η χώρα καθηλωνόταν στις τηλεοράσεις για να βλέπει το θεό του πολέμου να τα βάζει με μεγαθήρια του εξωτερικού, και να τα αναγκάζει να γονατίζουν μπροστά του.
Αυτές οι ομάδες δεν γίνονται με περαστικούς ξένους παίκτες, μισθοφόρους, που έχουν συμβόλαιο για ένα ή δύο χρόνια, και μετά φεύγουν. Αυτές οι ομάδες γίνονται με δύο ή τρεις καλούς Έλληνες πιτσιρικάδες, οι οποίοι ανδρώθηκαν από τα παιδικά και τα εφηβικά και έφτασαν να παίζουν στο ανδρικό, ακολουθώντας μια συνεχή πορεία και αγωνιζόμενοι για κάτι παραπάνω από το 1,2 εκατομμύριο ευρώ: για 5.000 παλαβούς που, για αυτά τα παιδιά, θα δώσουν λεφτά και θα πάρουν διαρκείας.
Τέτοια παιδιά είναι ο Λίνος Χρυσικόπουλος, ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα που έχουν πατήσει ποτέ το εφηβικό τους πόδι κάτω από τα 21 λάβαρα. Είναι ο Σπύρος Μούρτος. Είναι ο Γάιος Σκορδίλης. Και είναι και ο Κώστας Παπανικολάου. Αυτά είναι τα παιδιά πάνω στα οποία θα πρέπει να στηριχθεί το μέλλον του μπασκετικού Άρη.
Και ίσως και γι' αυτό να κόπτονται τόσο πολύ για να τους αγοράσουν εκεί στην Αθήνα. Ποιος ξέρει;

Κάτι κινείται στην ΚΑΕ Άρης

Τα τελευταία χρόνια ακουγόταν όλο και πιο έντονα ότι στην ΚΑΕ Άρης γίνεται πολύ καλή δουλειά. Από οργανωτικής απόψεως, δηλαδή. Με άλλα λόγια, αρκετοί ήταν οι καλαθοσφαιριστές εκείνοι που δήλωναν εντυπωσιασμένοι από τον τρόπο λειτουργίας του Άρη. Δεν είναι άγνωστη η ιστορία συγκεκριμένου παίκτη (ονόματα δεν λέμε, υπολήψεις δεν θίγουμε) ο οποίος, όταν εκπρόσωπος της ΚΑΕ τον οδήγησε στο σπίτι του για πρώτη φορά – σε ένα από τα σπίτια που διατηρεί η ομάδα στο Πανόραμα – εκείνος κοίταξε γύρω του εντυπωσιασμένος και ρώτησε “με πόσους θα το μοιράζομαι αυτό;”. Όταν έμαθε πως θα έμενε εκεί μόνος του μόνο που δεν πήδηξε από τη χαρά του. “Στην προηγούμενη ομάδα μου έμενα στο μισό από αυτό το σπίτι, με άλλους δύο συγκατοίκους” έλεγε και ξαναέλεγε, υπογραμμίζοντας το ότι ο Άρης φαίνεται να σέβεται εκείνους που αφήνουν τις οικογένειές τους και τον τόπο τους για να παίξουν για εκείνον. Δεν είναι, όμως, μόνο οι καλαθοσφαιριστές που μετράνε. Είναι και πολλά άλλα πράγματα, και μέχρι τώρα εκεί ο Άρης χώλαινε. Δημοσιογραφικοί κύκλοι μας ενημέρωναν ότι τα τελευταία χρόνια, από άποψη συνεργασίας με τα ΜΜΕ (εντάξει, ίσως όχι με όλους, βγάλτε τα δικά σας συμπεράσματα!), η ΚΑΕ δεν εμφάνιζε και το καλύτερό της πρόσωπο. Συγκεκριμένο παράδειγμα είναι ότι, όταν περιοδικό της πόλης χρειάστηκε να κάνει ρεπορτάζ για τις τρεις ομάδες (Άρη, Πάοκ, Ηρακλή), το γραφείο Τύπου του Πάοκ το κανόνισε μέσα σε μισή ώρα, το γραφείο Τύπου του Ηρακλή χρειάστηκε κάτι λιγότερο από μια μέρα, ενώ δύο χρόνια μετά, ακόμη περιμένουν το γραφείο Τύπου του Άρη να τους απαντήσει. Όλα αυτά φαίνεται ότι βαίνουν προς αλλαγή. Γιατί το λέμε αυτό; Μα γιατί αυτό το καλοκαίρι άλλαξαν πολλά στα γραφεία της διοίκησης του Παλέ ντε Σπορ. Με ικανοποίηση και ελπίδα, λοιπόν, υποδεχθήκαμε την είδηση ότι ο Βασίλης Κεχαγιάς ανέλαβε τη θέση του υπεύθυνου επικοινωνίας στην ΚΑΕ. Άνθρωπος με κύρος, λέγειν, άποψη, και κυρίως, μυαλό και γνώση του αντικειμένου. Δεν είναι άγνωστος ο Βασίλης Κεχαγιάς, ούτε στο χώρο της Θεσσαλονίκης, αλλά ούτε, φυσικά, και στον κόσμο της δημοσιογραφίας. Με ανοιχτό μυαλό και δημιουργικότητα, ο διευθυντής του Μουσείου Κινηματογράφου και επί χρόνια σινε-κριτικός και αρθρογράφος / δημοσιογράφος σε εφημερίδες της πόλης ελπίζουμε ότι θα φέρει τον καινούργιο αέρα που τόσο χρειάζεται αυτή η ομάδα. Εξάλλου, η δημιουργικότητά του δεν τίθεται υπό αμφισβήτηση, οι καλές του ιδέες αλλά ούτε και το καλό του όνομα στην “πιάτσα”. Σιδεροκέφαλος, λοιπόν, και άντε, ας δούμε καμία βελτίωση. Και μιας και μιλάμε για νέο αίμα, αυτό φαίνεται να κυλάει και στα πιο υψηλά κλιμάκια της ΚΑΕ. Ο Θανάσης Κουιμτζής είναι η καινούργια προσθήκη στη διοίκηση και από νωρίς φαίνεται να έπεσε στα βαθιά, μιας και τοποθετήθηκε στη θέση του αντιπροέδρου. Πρόκειται για έναν καθ' όλα ευυπόληπτο επιχειρηματία που δραστηριοποιείται στην περιοχή της Σίνδου και είναι γνωστός από παλιά στις τάξεις των φιλάθλων του Άρη. Από εκείνους που ακολουθούν την ομάδα όπου μπορούν και είναι παρόντες όταν εκείνη τους χρειαστεί. Ο Θανάσης Κουιμτζής είναι ένας άνθρωπος μορφωμένος, επιτυχημένος επιχειρηματίας, αμερικανο-σπουδαγμένος, δραστήριος, με ιδέες και όνειρα και όραμα για τον Άρη. Φίλος του Θανάση Τζεβελέκη από τον χώρο των επιχειρήσεων, δέχθηκε να βοηθήσει μόλις του ζητήθηκε από τον πρώην πρόεδρο του Άρη. Και φαίνεται ότι θα βοηθήσει, μιας και – πάλι σύμφωνα με πηγές, αχ αυτές οι πηγές μας! - έχει πέσει με τα μούτρα στη δουλειά και έχει αποφασίσει να “στρώσει” αυτό το μαγαζί, πάση θυσία!

Όταν ο Βολταίρος έπιασε τη μπάλα

Την ερχόμενη Κυριακή, ο Άρης γράφει ιστορία. Αυτό, γιατί στις 17 Μαΐου οι εκλογές που προκήρυξε η Λέσχη Φίλων Άρη για την ανάδειξη της επόμενης διοίκησης της ΠΑΕ θα γίνουν οι πρώτες του είδους τους στην ελληνική ποδοσφαιρική ιστορία. Για πρώτη φορά δύο ξεχωριστά ψηφοδέλτια στέκονται ενώπιον του λαού μιας ποδοσφαιρικής ομάδας και ζητούν την εμπιστοσύνη του, με τη μορφή της ψήφου, για να διοικήσουν για τα επόμενα δύο χρόνια. Για πρώτη φορά ο λαός μιας ελληνικής ομάδας θα προσέλθει στις κάλπες και θα ρίξει την ψήφο του για να εκλέξει την, κατά τη γνώμη του, καλύτερη διοίκηση για την ομάδα της καρδιάς του.
Πριν από μερικά χρόνια διαβάζαμε για κάποιες ομάδες πως είναι “κοινωνικά φαινόμενα”, από ανθρώπους που επιχειρούσαν μανιωδώς να επωφεληθούν από περιρρέουσες ατμόσφαιρες που ευνοούσαν το λαϊκισμό. “Κοινωνικό φαινόμενο” έγραφαν, χωρίς, ωστόσο, ουδόλως να δικαιολογούν στα κείμενά τους την την επιλογή της φράσης.
“Κοινωνικό φαινόμενο”, αγαπητοί, είναι ένα φαινόμενο που επιφέρει κοινωνικές αλλαγές, κοινωνικά γεγονότα, κοινωνική κινητοποίηση. Ίσως αποτελέσει είδηση για κάποιους, που επί χρόνια προσπαθούν να πείσουν τις αθηναϊκές διόδους ενημέρωσης ότι το αποκλειστικό προνόμιο της αγάπης προς οποιοδήποτε άθλημα στη Θεσσαλονίκη κινείται στα σοκάκια συγκεκριμένων γειτονιών, αλλά το να πηγαίνει κανείς στο γήπεδο δεν αποτελεί κοινωνική κινητοποίηση. Ούτε και κοινωνική αλλαγή, μιας και τα γήπεδα της “νύφης του Θερμαϊκού” - όλα τα γήπεδα, πληροφοριακά – γεμίζουν από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα. Και σίγουρα όχι κοινωνικό γεγονός.
Ωστόσο, η πλήρης εκδημοκράτηση του ποδοσφαίρου, του “βασιλιά των σπορ”, σε μια χώρα όπου οι μεγαλομέτοχοι κάνουν κουμάντο όχι μόνο στις ομάδες τους, αλλά σε πολλές περιπτώσεις και στο σύνολο του ελληνικού ποδοσφαιρικού χώρου, εμπίπτει και στις τρεις κατηγορίες: Κοινωνική αλλαγή, κοινωνικό γεγονός, αλλά και κοινωνική κινητοποίηση.
Αυτό συμβαίνει στον Άρη, η πλήρης εκδημοκράτηση. Για πρώτη φορά στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου ο λαός έχει τον πρώτο λόγο για το ποιος θα λαμβάνει τις αποφάσεις στην αγαπημένη του ομάδα. Ο λαός θα αποφασίσει ποιος θα διαχειρίζεται τα έσοδα της ΠΑΕ, και ο λαός θα αποφασίσει ποιος θα τον εκπροσωπεί στα επίσημα όργανα του ποδοσφαίρου. Για πρώτη φορά, ο λαός αποκτά φωνή, και καταρρίπτεται εκείνο που έλεγαν οι παλιοί ότι, για όλα μπορείς να έχεις άποψη και να φωνάζεις, όμως στο ποδόσφαιρο κλείνεις το στόμα και απλά ακολουθείς, γιατί άλλοι αποφασίζουν. Και για πρώτη φορά ο λαός αποκτά το δικαίωμα να αποφασίζει για το μέλλον της ομάδας και να συμμετέχει σε αρχαιρεσίες, ενώ χάνουν το δικαίωμα οι “φίλαθλοι του καναπέ”, οι “φίλαθλοι εξ αποστάσεως” (εννοώντας φυσικά όσους δεν συμμετέχουν στις διαδικασίες, και όχι όσους κάνουν δεκάδες και εκατοντάδες χιλιόμετρα για να δουν την αγαπημένη τους ομάδα, όπως το χθεσινοβραδινό παλικάρι, που κουβαλήθηκε στη Γενική Συνέλευση από το Σουφλί) να γκρινιάζουν και να αφορίζουν προπονητές και αποφάσεις: Αν δεν ψηφίζεις, δεν έχεις πια το δικαίωμα να μιλάς.
“Κοινωνικό φαινόμενο”, λοιπόν, είναι ο Άρης. Ωστόσο, φαντάζομαι ότι, όποιον Αρειανό και αν ρωτήσουμε, θα μας πει “κρατήστε τις ταμπέλες για τα μαγαζιά σας. Εμείς εδώ κάνουμε δουλειά, δεν είμαστε περίπτερο”.

Χθες το βράδυ, όποιος Αρειανός βρέθηκε στο Βελλίδειο Συνεδριακό Κέντρο θα έχει να το λέει για πολλά χρόνια. Κι αυτό γιατί… κανείς δεν τον έδειρε μπαίνοντας, κανείς δεν τον έδειρε βγαίνοντας, κανείς δεν τον προπηλάκισε εντός της αίθουσας, κανείς από τους υποψηφίους δεν έφτασε με κλούβα, κανείς δεν εμποδίστηκε από το να πει τη γνώμη του. Οι δυσοίωνες προβλέψεις των Θεσσαλονικιώτικων ερτζιανών, λοιπόν, διαψεύστηκαν. Τα μόνα που έλαμψαν κατά τη διάρκεια της διαδικασίας της Γενικής Συνέλευσης ήταν - δυστυχώς για τα ΜΜΕ, που αναζητούσαν την παραμικρή ρανίδα βίας για να γεμίσουν τις σελίδες τους με “αίμα”, που πουλάει- ο διάλογος, η διαφωνία, η παρουσίαση διαφορετικών απόψεων, η αγάπη για μια ομάδα, η προεκλογική κουβέντα και η υπόσχεση, από όλες τις πλευρές, της συνεργασίας και του σεβασμού της λαϊκής ετυμηγορίας, ανεξάρτητα με το εκλογικό αποτέλεσμα. Αυτά, κ.κ. δημοσιογράφοι, είναι, δυστυχώς για εσάς, ευτυχώς για το μέλλον του θεσμού, τα συστατικά της εποικοδομητικής αντιπαράθεσης στο πλαίσιο μιας δημοκρατικής διαδικασίας.
Οι Αρειανοί για περισσότερες από έξι ώρες κατέθεταν τις απόψεις τους, τα προγράμματά τους, την αγάπη τους για την ομάδα τους, ψήφιζαν προεδρεία και εκλογικές διαδικασίες, ακολουθούσαν, από τους περισσότερο μέχρι τους λιγότερο μορφωμένους με απόλυτη πειθαρχεία και θετική διάθεση τις τυπικές διαδικασίες που απαιτούνται στο πλαίσιο μιας Γενικής Συνέλευσης. Και όταν άρχισε η αντιπαράθεση των δύο ψηφοδελτίων, οι Αρειανοί παρακολούθησαν με ενδιαφέρον, με πάθος, με δυναμικότητα, με ματιά στο μέλλον τις δύο πλευρές να διαφωνούν. Και, αν υπάρχει μετά θάνατον ζωή, από κάποια γωνιά ο Γάλλος διανοητής, Βολταίρος, παρακολουθούσε τη μετεξέλιξη και την ενσωμάτωσή της στα νέα – για εκείνον – δεδομένα της σύγχρονης κοινωνίας μιας από τις πιο διάσημες φράσεις του: “Μπορεί να μην συμφωνώ ούτε με μια λέξη από όσα λες, θα υπερασπίζομαι, όμως, με όλες μου τις δυνάμεις το δικαίωμά σου ελεύθερα να λες όσα πρεσβεύεις”.

Ο κόσμος το 'χει τούμπανο...

Και η ξεφτίλα δεν έχει τέλος. Σαν να μην φτάνει που το σιγοψιθυρίζουμε όλοι στην Ελλάδα, με αποτέλεσμα να χάνουμε το νόημα του αθλητισμού, να χάνουμε την όρεξή μας για το ελληνικό πρωτάθλημα και να αηδιάζουμε με τη σκέψη και μόνο ότι θα πρέπει να "κάνουμε χάρες" στους "μεγάλους" (ο Θεός να τους κάνει!) για να δούμε μια άσπρη μέρα, μας έπιασαν στο στόμα τους και οι ξένοι τώρα.
Και μάλιστα οι Πολωνοί.
Έτσι, λοιπόν, πολωνική ενημερωτική ιστοσελίδα, η sport.interia.pl, δημοσίευσε άρθρο, στο πλαίσιο του οποίου, ούτε λίγο ούτε πολύ, υποστηρίζει ότι, άκουσον άκουσον, ο Ολυμπιακός "έδωσε" το τελευταίο παιχνίδι στο Καραϊσκάκη στη Λάρισα, για να ξεπληρώσει "παλιά χρέη".
Όχι! Μην μας σοκάρετε έτσι! Δεν το πιστεύω αυτό που διαβάζω!
Στο σχετικό άρθρο της, (εδώ είναι το αρχικό κείμενο, για όσους γνωρίζουν πολωνικά, και εδώ είναι το μεταφρασμένο από τη Google, για όσους δεν γνωρίζουν πολωνικά. Εσείς οι δεύτεροι θα πρέπει λίγο να κάνετε υπομονή, γιατί οι αυτόματες μεταφράσεις είναι λίγο... περίεργες) η ιστοσελίδα ασχολείται με το εν λόγω παιχνίδι, μιας και παίζει στη Λάρισα ο Ζουράφσκι, που είναι Πολωνός αλλά και πέτυχε και το νικηφόρο γκολ. Μάλιστα, σύμφωνα με το άρθρο, ακόμη και οι φίλαθλοι του Ολυμπιακού εκνευρίστηκαν με την κίνηση αυτή της ομάδας τους, και γιούχαραν στο τέλος. Πάντως, ο Ζουράφκσι έδειξε ιδιαίτερα ενοχλημένος (μπα;; γιατί;;). "Αυτό που κοιτάζω εγώ είναι πως πέτυχα ένα πολύ σημαντικό γκολ που βοηθάει την ομάδα μου να παραμείνει στην πέμπτη θέση και γιατί να μην κυνηγήσει την έξοδο στο Τσάμπιονς Λιγκ", τόνισε ο Ζουράφσκι, μιλώντας σε αθλητική ιστοσελίδα. "Δεν μ'ενδιαφέρει τι ακούγεται και τι γράφεται. Δεν με νοιάζει τι λένε για τον περσινό αγώνα". Γιατί να σε ενδιαφέρει αγόρι μου; Γιατί να σε ενδιαφέρει η κατάντια του ελληνικού ποδοσφαίρου; Περαστικός είσαι εσύ, ήρθες, τα πήρες, θα φύγεις, θα γυρίσεις στο σπίτι σου και θα χαρείς τα λεφτάκια σου. Και αν στο μεταξύ κάνεις κάτι παραπάνω με πουλημένα παιχνίδια, γιατί να πεις όχι; Χαζός είσαι; Εμείς είμαστε οι χαζοί, που χτυπιόμαστε στα κάγκελα των γηπέδων, που δεν βγαίνουμε από τη στεναχώρια μας το βράδυ αν η ομάδα μας χάσει, ενώ η τελική κατάταξη έχει αποφασιστεί από τον προηγούμενο Αύγουστο. "Εγώ ξέρω ότι η Λάρισα έπαιξε πολύ καλά και είναι πρόβλημα του Ολυμπιακού που χρησιμοποίησε νεαρούς παίκτες. Είμαστε ευχαριστημένοι για τη νίκη που πετύχαμε". Είναι πρόβλημα του Ολυμπιακού, το ότι χρησιμοποίησε νεαρούς παίκτες. Δεν σου έκανε εσένα λίγο περίεργο το ότι έπαιζες απέναντι στον Νικλιτσιώτη, έτσι; Τον ήξερες και από χθες;
Τουλάχιστον, ο εισαγγελέας κάλεσε τον πρόεδρο του Πανσερραϊκού, κ. Θεοδωρίδη, για τις δηλώσεις του, στο Libero και στα Αθλητικά Νέα, ότι ο Άρης δεν έχει καμία ελπίδα να περάσει στα play-off, γιατί η κατάταξη είναι προαποφασισμένη. Μην τρέφετε, όμως, φρούδες ελπίδες. Εδώ είναι ελληνικό ποδόσφαιρο. Η δικαιοσύνη και η αξιοκρατία δεν έχουν καμία δουλειά σε αυτό το χώρο.

Η ευκαιρία που έχασα…

Όλοι το ξέρουν, όλοι το σκέφτονται, κανείς όμως δεν τολμά –και δεν μπορεί- να το πει δυνατά. Και προσωπικά ειλικρινά απορώ με τον εαυτό μου που δεν έπαιξα στοίχημα στο διπλό της ΑΕΛ επί του Ολυμπιακού μέσα στο Καραϊσκάκη. Και ας μην έχω παίξει στοίχημα ούτε μια φορά στη ζωή μου μέχρι σήμερα. Αυτό ήταν τόσο σίγουρο που η παράλειψή μου μοιάζει τώρα το λιγότερο ανόητη.
Όλη την εβδομάδα το συζητούσαμε για το πώς ο Ολυμπιακός μπορεί να θέλει τη Λάρισα στα play off. Μας ήταν βέβαια δύσκολο να πιστέψουμε ότι ο μόνιμος πρωταθλητής Ελλάδας θα κάνει χαλάστρα στους οπαδούς του στο τελευταίο εντός έδρας παιχνίδι της χρονιάς. Στο παιχνίδι που όλοι περιμένουν για να πανηγυρίσουν ένα ακόμη πρωτάθλημα. Και ακόμα περισσότερο το τελευταίο παιχνίδι του Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς στο Καραϊσκάκη μπροστά στους οπαδούς του Ολυμπιακού που τόσο τον λάτρεψαν.
Κι όμως. Η περήφανη ομάδα από τον Πειραιά απέδειξε για άλλη μια φορά πως δεν έχει ηθικούς φραγμούς. Και κατέβηκε στον αγώνα με την ΑΕΛ με τους αναπληρωματικούς της και χωρίς καμία απολύτως διάθεση να αγωνιστεί για τον κόσμο που πήγε να την παρακολουθήσει και να πανηγυρίσει την εντός συνόρων κυριαρχία της. Χωρίς καμία διάθεση να αγωνιστεί για την αξιοπιστία του πρωταθλήματος που κατέκτησε για άλλη μια φορά. Πώς είπατε; Δεν ταιριάζουν αυτές οι συμπεριφορές σε μεγάλες ομάδες όπως ο Ολυμπιακός; Η πράξη δείχνει πως ισχύει το αντίθετο…
Το είχε πει άλλωστε σχεδόν ξεκάθαρα μιλώντας στα Αθλητικά Νέα ο πρόεδρος του Πανσεραϊκού Πέτρος Θεοδωρίδης. «Ο Άρης δεν έχει ελπίδες να παίξει στα play off», είχε πει. «Αυτά είναι ήδη κανονισμένα». Πήγε στράφι λοιπόν η εντυπωσιακή –αν μη τι άλλο- εμφάνιση του Άρη χθες το βράδυ στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας και η νίκη του επί της ΑΕΚ. Μια νίκη που θα μπορούσε να είναι ακόμα πιο ευρεία σε σκορ, αν ο Χαβίτο είχε δείξει τη στοιχειώδη ηρεμία στη φάση που βρέθηκε μόνος του απέναντι στον τερματοφύλακα της ΑΕΚ και κατάφερε εν τέλει να στείλει τη μπάλα στην κερκίδα αντί για τα δίχτυα του Σαχά. Ή αν ο Κάμπορα δεν είχε κλωτσήσει αέρα λίγο αργότερα. «Κι αν η γιαγιά μου είχε ρόδες θα ήταν πατίνι» θα μου απαντήσετε και ίσως να μην έχετε και άδικο. Ωστόσο το γεγονός είναι πως η ΑΕΚ βυθισμένη στα εσωτερικά της προβλήματά και εγκλωβισμένη από την τακτική του Μαζίνιο, δεν κατάφερε ουσιαστικά ποτέ να απειλήσει τον Άρη, ο οποίος πήρε μια νίκη το δίκαιο της οποίας ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει. Σε αντίθεση με τη νίκη της ΑΕΛ στο Καραϊσκάκη…
Βέβαια, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, ο Άρης ουσιαστικά δεν μπορεί να κατηγορήσει κανέναν άλλο εκτός από τον εαυτό του για το σχεδόν βέβαιο πλέον γεγονός ότι δεν θα αγωνιστεί φέτος στα play off και κατ΄ επέκταση στο κύπελλο UEFA (ή Europa Cup όπως θα λέγεται) του χρόνου. Αν οι παίκτες του είχαν δείξει ως όφειλαν νωρίτερα το πραγματικό τους πρόσωπο, τώρα δεν θα περίμεναν το στραβοπάτημα της ΑΕΛ. Τώρα είναι αργά για δάκρυα όπως δήλωσε ο Ρομπέρτο Μπατιόν χθες το βράδυ…

ΥΓ: Πολλά έχουν ακουστεί για τον Μαζίνιο και τις προπονητικές του δυνατότητες. Ωστόσο ο Βραζιλιάνος rookie τεχνικός του Άρη αποδεικνύει τον τελευταίο καιρό πως το κατέχει το άθλημα. Και πιστεύω πως αν του δοθεί η ευκαιρία να συνεχίσει το έργο του και του χρόνου, θα δείξει ακόμα περισσότερα. Δεν είναι άλλωστε εύκολο να γίνει τόσο άμεσα η μετάβαση από παίκτης και μετέπειτα σκάουτερ και τεχνικός διευθυντής σε προπονητής. Πόσο μάλιστα όταν κλήθηκε να αναλάβει μια ομάδα με τρομερές δυσλειτουργίες στα μέσα της χρονιάς και με τόσο μεγάλη πίεση για άμεσα αποτελέσματα.
Προσωπικά θα ήθελα να τον δω να μένει και του χρόνου στην ομάδα, άσχετα με το ποιο θα είναι το αποτέλεσμα στις εκλογές της λέσχης φίλων Άρη και άσχετα με το διαφαινόμενο αποκλεισμό της ομάδας από τα play off.