Επειδή έχουμε βαρεθεί να ακούμε και να διαβάζουμε καφρίλες που μας χτυπάνε σαν σφαλιάρες από δεξιά και από αριστερά, και δεν μπορούμε να σταματήσουμε το βουητό που μας έχουν προκαλέσει στο κεφάλι, πρέπει να πούμε δύο πράγματα:
Θεωρούμε ότι είναι ντροπή, ΝΤΡΟΠΗ, για οποιονδήποτε, οποιουδήποτε χρώματος, να επιτίθεται με οποιονδήποτε τρόπο, σε οποιονδήποτε άνθρωπο, οποιασδήποτε απόχρωσης, κιτρινόμαυρης, ασπρόμαυρης, ερυθρόλευκης, πράσινης, γκρενά, ροζ, και δεν συμμαζεύεται.
Θεωρούμε ότι είναι ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΟ οι επιθέσεις αυτές να γίνονται οργανωμένα, προσχεδιασμένα, και με σκοπό να ΣΚΟΤΩΣΟΥΝ, όπως έγινε στην περίπτωση της επίθεσης στη Σουρωτή. Αυτά τα άτομα ανήκουν στη φυλακή, και όχι στους δρόμους ή στα γήπεδα. Ίσως και για πάντα.
Θεωρούμε ότι ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ ανήκουν όλοι εκείνοι που αυτούς τους ανθρώπους που είναι έτοιμοι να σκοτώσουν τους συγκεντρώνουν, τους εξοπλίζουν, τους «κουρντίζουν» και τους στέλνουν τυφλά εναντίον άλλων ανθρώπων.
Θεωρούμε ότι, όσο ήπια και αν είναι μια επίθεση, συνεχίζει να είναι επίθεση και επίσης καταδικαστέα.
Ωστόσο στο δικό μας τετράδιο, την τελευταία θέση της τροφικής αλυσίδας κατέχουν εκείνοι που εκμεταλλεύονται τις περιόδους τέτοιας κρίσης και όξυνσης των πνευμάτων για να εξυπηρετήσουν τους σκοπούς τους.
Γιατί το λέμε αυτό:
Από την αρχή αυτή η «υπόθεση Αλεξανδρίδη» δεν μας καθότανε. Όταν υπάρχει από το Super 3 μια κεντρική εντολή να μην υπάρξουν αντίποινα γιατί δεν βολεύει κανέναν το να ενταθεί η κατάσταση, μας φάνηκε περίεργο το να επιτεθούν ξαφνικά σε κάποιον. Πόσο, μάλιστα, όταν αυτός ο κάποιος δεν ήταν κάποιος εν ενεργεία παίκτης της ομάδας, κάποιος γνωστός – άγνωστος, κάποιος από εκείνους που συμμετείχαν στην επίθεση στη Σουρωτή (ναι ναι, όλοι ξέρουν ποιοι ήταν), κάποιος από τη διοίκηση, κάποιος από τους παίκτες του μπάσκετ, κάποιος από τη διοίκηση της ΚΑΕ (τελικά υπάρχουν πολλοί στόχοι, έτσι δεν είναι?), αλλά ένας παλαίμαχος παίκτης του ΠΑΟΚ, που έχει φορέσει και τη φανέλα του Άρη, και σήμερα προπονεί την τεράστια ομάδα του… Βαλτεσιακού.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Η επίθεση έγινε την Κυριακή. Μέχρι και τη Δευτέρα, ο κ. Αλεξανδρίδης δεν είχε πει τίποτα. Μετά βγήκε και είπε ότι δέχθηκε φραστική επίθεση. Μετά βγήκε και είπε ότι δέχθηκε επίθεση ο γιος του, στο αυτοκίνητό τους, από 40-50 νεαρούς. Μετά βγήκε και είπε ότι δέχθηκαν επίθεση, ο ίδιος και ο γιος του, από 40-50 νεαρούς. Μετά βγήκε και είπε ότι τους έσπασαν και το αυτοκίνητο. Μετά κατέθεσε μήνυση, λέγοντας ότι ήταν 4-5 οι νεαροί (συνηθισμένο λάθος). Μετά βγήκε και είπε ότι έτρεχαν στο δρόμο και τους κυνηγούσαν. Μετά έβγαλε και ανακοίνωση, στην οποία είπε ότι μένει εκεί κοντά και ότι δεν έχει αντιμετωπίσει στο παρελθόν κανένα πρόβλημα με το σύνδεσμο, αλλά ξαφνικά εκείνη την ημέρα, φανταζόμαστε ότι οι Σουπεράδες είδαν το διάβολο μέσα του και άρχισαν να τον κυνηγούν. Ή τον έψαξαν στο Google και είδαν ότι υπήρξε παίκτης του ΠΑΟΚ. Με την καταπληκτική μηχανή του Google για ταυτοποίηση προσώπων. Επίσης, είπε ότι κάποιοι από το σύνδεσμο έλεγαν σε όλους όσους τον κυνηγούσαν (τους 4-5, 40-50, ή όσοι ήταν) να σταματήσουν, ωστόσο ευχαριστεί την αστυνομία, η οποία ήρθε σε 5 λεπτά (θα αναλύσουμε τους χρόνους αντίδρασης της αστυνομίας άλλη φορά, γιατί κι εγώ στη γειτονιά μένω και ξέρω, και μια φορά ήρθαν και βαρούσαν τα κουδούνια μια μέρα αργότερα και μας ρωτούσαν τι πρόβλημα έχουμε).
Για να ξεκαθαρίσουμε στο μυαλό μας μια και καλή το τι έγινε με τον κύριο Αλεξανδρίδη και την «επίθεση» που δέχθηκε φτάσαμε να ρωτήσουμε διάφορους «γνώστες» και «εσωομαδικούς», και «στήσαμε αυτί» στις καταπληκτικές εφημερίδες της πόλης που ξετρύπωσαν το θέμα. Αυτά είναι τα συμπεράσματα στα οποία φτάσαμε, με βάση τα όσα μας είπαν φίλοι που βρίσκονται κοντά και σε αυτούς που ήταν μπροστά αλλά και σε αυτούς που έλαβαν την είδηση και τη χρησιμοποίησαν όπως τη χρησιμοποίησαν:
Λέγεται, λοιπόν, ότι, πράγματι, το επεισόδιο έγινε. Την Κυριακή το βράδυ ο Κυριάκος Αλεξανδρίδης και ο γιος του περνούσαν έξω από κάποιο παράρτημα του Σούπερ 3. Και πράγματι, για άγνωστο λόγο και παρότι μέχρι τώρα οι δύο «οικογένειες» συμβίωναν στην ίδια γειτονιά χωρίς κανένα πρόβλημα, την Κυριακή ανταλλάχθηκαν κουβέντες. Απαράδεκτο, αν ρωτήσετε εμάς. Ο καθένας έχει το δικαίωμα να ανήκει όπου θέλει. Όπου θέλει! Άρης, ΠΑΟΚ, Ηρακλής, Εργοτέλης, Πανιώνιος, θεωρούμε ότι είναι απαράδεκτο να πιστεύεις τον εαυτό σου τόσο υπεράνω όλων που να επιχειρείς να επιβάλλεις τη δική σου άποψη σε όλους. Ωριμάστε, επιτέλους, για όνομα.
Τέλος πάντων, φαίνεται πως ήταν τόσο αμελητέο το περιστατικό, που πέρασε η Κυριακή και η μισή Δευτέρα χωρίς ο Αλεξανδρίδης να θελήσει να καταθέσει μηνύσεις ή και να το πει και στον οποιονδήποτε, τόσο πολύ δεν του έκανε ιδιαίτερη εντύπωση. Κάποια στιγμή, όμως, το ανέφερε σε δημοσιογράφο της πόλης. Εκείνος το πήρε, το φούσκωσε, το διόγκωσε, και το ανέφερε ως «αποκλειστικό». Από εκεί και πέρα, το θέμα πήρε δική του υπόσταση, και, με κάποιες «βιταμίνες» ήρθε και μεγάλωσε.
Αυτά, και τίποτα παραπάνω.
Αυτό που αυθεντικά μας ενοχλεί είναι ότι γεγονός ότι με τα δολοφονικά επεισόδια στη Σουρωτή ασχοληθήκαμε δύο μέρες, ενώ με ένα ανύπαρκτο γεγονός, ένα δημοσιοκαφρικό κατασκεύασμα, ασχολούμαστε εδώ και τέσσερις μέρες, και συνεχίζουμε. Και αυτό γιατί τροφοδοτείται καθημερινά, μεθοδικά, με «νέες» πληροφορίες. Μια δήλωση, μια μήνυση, μια ανακοίνωση, σαν σταγόνες που σιγά σιγά γεμίζουν έναν κουβά, για να κρατιέται κάτι στην επιφάνεια.
Ντροπή.
