Για τα μάτια του Κώστα

Και ξαφνικά ο Κώστας Παπανικολάου έγινε το πρόσωπο του καλοκαιριού.
Μια ωραία πρωία, κι εκεί που όλα τα μάτια ήταν στραμμένα στον Κασελάκη και τον Παππά, ο κόσμος άρχισε να παραμιλάει για τον Κώστα Παπανικολάου.
Λογικό, θα μου πείτε. Το παιδί ζωγράφισε, τόσο στη Νέα Ζηλανδία, με την εθνική εφήβων, όσο και στη Ρόδο, με την εθνική νέων ανδρών. Εκεί, μάλιστα, η προσφορά του αναγνωρίστηκε, και ανταμείφθηκε όπως έπρεπε: με το βραβείο του Πολυτιμότερου Παίκτη του Πανευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Νέων Ανδρών – όπου η εθνική μας ομάδα κέρδισε και το χρυσό.
Και όλοι οι δημοσιογράφοι παραληρούσαν. “Καταπληκτικός παίκτης ο Παπανικολάου”, “τι χέρι”, “τι ωριμότητα”, “τι κίνηση”, “τι στυλ”. Και το απαράμιλλο: “τι αδικία αυτόν τον παίκτη να μην τον χρησιμοποιεί ο Άρης και να χάνεται κάπου στην άκρη του πάγκου”.
Αν μαζέψατε το σαγόνι σας από το πάτωμα, μπορώ να συνεχίσω.
Δεν πέρασε πολύς καιρός, μερικές ημέρες, ίσως και μερικές εβδομάδες, και το ρεφρέν τραγουδήθηκε και πάλι από Αθηναίους δημοσιογράφους, εφημερίδων αυτή τη φορά. Στα “limit down” η διοίκηση της ΚΑΕ Άρης, επειδή υπο-χρησιμοποιεί αυτόν τον εκπληκτικό παίκτη, ο οποίος, αν μείνει στη Θεσσαλονίκη, θα τον φάει το μαύρο σκοτάδι, και δεν θα παίξει ποτέ.
Βρε τι σκοτούρα για τον Παπανικολάου ξαφνικά οι Αθηναίοι.
Και, φυσικά, σχεδόν ταυτόχρονα με τα σχόλια, “έσκασαν μύτη” και οι προτάσεις από την Αθήνα. Οι δύο αιώνιοι αντίπαλοι, Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός, προσφέρουν γη και ύδωρ για να εντάξουν τον νεαρό καλαθοσφαιριστή στο δυναμικό τους. Γη και Ύδωρ. Φήμες λένε πως η προσφορά μιας εκ των δύο ομάδων ξεπέρασε το ένα εκατομμύριο ευρώ.
Όλα αυτά για το καλό του παίκτη, φυσικά. Για το μέλλον του ελληνικού μπάσκετ. Για να μην χάνονται οι καλοί Έλληνες παίκτες και θάβονται πίσω από τους ξένους που, ως “τραγουδάται” συχνά εκεί στο Νότο, χρησιμοποιεί κατά κόρον η ομάδα της Θεσσαλονίκης.
Οι καλοί παίκτες, όπως, για να δούμε... Ο Πελεκάνος; Α, συγνώμη, αυτός έπαιζε στον Ολυμπιακό. “Έπαιζε”, δηλαδή, ας μην είμαστε και υπερβολικοί.
Επειδή, λοιπόν, μας κίνησε την περιέργεια όλη αυτή η πρεμούρα για το μέλλον του Κώστα Παπανικολάου, ψάξαμε να βρούμε πόσο αδικημένος ήταν αυτή τη χρονιά. Καταλήξαμε, λοιπόν, στα εξής συμπεράσματα:
Από όλους τους παίκτες της Εθνικής ομάδας Νέων Ανδρών που παίζουν στην Α1, ο Κώστας Παπανικολάου είχε το δεύτερο υψηλότερο χρόνο συμμετοχής, με πρώτο τον Κώστα Σλούκα του Ολυμπιακού. Συγκεκριμένα, ο Κώστας Παπανικολάου, στην κανονική περίοδο του πρωταθλήματος έπαιξε συνολικά 52 λεπτά και 49 δευτερόλεπτα, ενώ ο Κώστας Σλούκας έπαιξε 72 λεπτά και 6 δευτερόλεπτα. Ωστόσο, ο Κώστας Παπανικολάου έπαιξε σε περισσότερα παιχνίδια από όλους, μιας και “έπιασε μπάλα” σε 12 αγώνες, έναντι 8 του Σλούκα. Για να πάρετε μια ιδέα, τρίτος έρχεται ο Χάρης Γιαννόπουλος με 4 λεπτά και 18 δευτερόλεπτα σε ένα παιχνίδι στον Ολυμπιακό, και ακολουθεί ο Σπύρος Μούρτος, που έπαιξε 3 αγώνες, συνολικά για 4 λεπτά και 7 δευτερόλεπτα.
Και όλα αυτά όταν ο Ολυμπιακός είχε – θεωρητικά – μεγαλύτερη υπεροχή έναντι των αντιπάλων του καθ' όλη τη διάρκεια του πρωταθλήματος και, άρα, περισσότερα “εύκολα” παιχνίδια.
Για φαντάσου.
Από την άλλη, ο Πανιώνιος έστειλε δανεικό στη Σερβία τον Βλαδίμηρο Γιάνκοβιτς – δεν χωρούσε στα ευρωπαϊκά του πλάνα, φαίνεται, ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα του ελληνικού μπάσκετ -, ενω, έτσι, για να ικανοποιήσουμε την περιέργειά μας, ψάξαμε και πόσο έπαιζε ο Νίκος Παππάς κατά την περίοδο 2007- 2008, όταν έπαιζε στον Πανελλήνιο: 19 λεπτά και 32 δευτερόλεπτα, σε 6 αγώνες.

Μπούρου – Μπουρου – σης
Μετά από την καταπληκτική πορεία του με τις μικρές εθνικές, ήρθε ως “φυσικό” επακόλουθο η κλήση του στην εθνική ανδρών. Δεν είχε, φαίνεται, καμία σχέση με αυτό το γεγονός ότι μάνατζέρ του είναι ο αδερφός του Γιάννη Σφαιρόπουλου, πρώην βοηθού προπονητή του Ολυμπιακού. Από το τέλος των υποχρεώσεων των μικρών εθνικών, ο Κώστας Παπανικολάου, χωρίς να υπάρχει ουσιαστικός λόγος, αφού είναι σίγουρο ότι θα κοπεί από την εθνική ανδρών, ενόψει του Ευρωμπάσκετ στην Πολωνία, “σέρνεται” από τουρνουά σε τουρνουά, με μικρή συμμετοχή, αλλά με ένα Γιάννη Μπουρούση δίπλα του να τον “ψήνει” από το πρωί μέχρι το βράδυ.

Το 3άρι
Ας δούμε, λοιπόν, πόσο πολύ μπορεί να παίξει ο Κώστας Παπανικολάου στον Ολυμπιακό. Ο νεαρός καλαθοσφαιριστής είναι ένα καθαρό 3άρι – μια θέση στην οποία σπάνια βρίσκεις καλό παίκτη, και δη Έλληνα. Εκεί, δυστυχώς για αυτόν, αγωνίζεται και ο Τζος Τσίλντρες. Και ο Παναγιώτης Βασιλόπουλος. Καμία φορά και ο Λίνας Κλέιζα. Σαν να είναι λίγο γεμάτος ο “δαφνοστεφανωμένος έφηβος” σε αυτή τη θέση.
Αλλά και στον Παναθηναϊκό δεν πάει πίσω. Εκεί θα πρέπει να γίνει καλύτερος από το Διαμαντίδη, τον Περπέρογλου και όποιον άλλο αγοράσουν μέχρι το τέλος της μεταγραφικής περιόδου στο “τριφύλλι”, γιατί αδυνατώ να πιστέψω ότι θα εμπιστευτούν την τρίτη, κατά σειρά, θέση 3αριού σε ένα παιδί που “δεν έπαιξε καθόλου όλη την περσινή χρονιά” στην προσπάθειά τους να διατηρήσουν τον ευρωπαϊκό θρόνο.
Βέβαια και στον Άρη θα πρέπει να αγωνιστεί για να κερδίσει τη θέση του. Ο Κακιούζης μπορεί να παίξει στο 3 (αν και η θέση του είναι το 4), ενώ και Ρίτσαρντσον και Χατζηβρέττας μπορούν, επίσης, να τον αντικαταστήσουν, αν και αμφότεροι παίζουν, κανονικά, στο 2. Ωστόσο, ήδη ο Αντρέα Ματσόν έχει δηλώσει κατηγορηματικά ότι φέτος ο Κώστας Παπανικολάου θα έχει ρόλο στην ομάδα. Και αν πιστέψουμε όσους μας λένε ότι ήδη έχει κατοχυρώσει συγκεκριμένο νούμερο στο... σύστημα “ρολόι” των αλλαγών του Ιταλού προπονητή (ο νοών νοείτω!), τότε μάλλον η χρονιά θα είναι καλή για το νεαρό.
Βέβαια, αυτά θα γίνουν εφόσον ο Παπανικολάου καταφέρει να ξεπεράσει το “σκοπελο” της πώλησης. Καλά πληροφορημένες πηγές αναφέρουν πως η διοίκηση της ΚΑΕ είναι διχασμένη σχετικά με την πώληση. Η... παλιά φρουρά φαίνεται να επιθυμεί διακαώς τη μετακίνηση του παίκτη προς Αθήνας, ενώ η... νέα φρουρά προσπαθεί με νύχια και με δόντια να τον κρατήσει στο Παλέ. Και, ας μην ξεχνάμε ότι ο Παπανικολάου μόλις υπέγραψε τετραετές συμβόλαιο. Και είναι και από τα αγαπημένα παιδιά της κερκίδας.

Η κερκίδα
Και μιας και αναφερθήκαμε στην κερκίδα, ας πούμε και αυτό για να τελειώνουμε: όταν βρίσκεσαι στο τιμόνι μιας μεγάλης ομάδας (ναι, είπα μεγάλης ομάδας) έχεις πολλά πράγματα να σκεφτείς. Σε αυτή τη σειρά των πραγμάτων, αρκετά συνυπάρχουν με το “πώς θα πληρώσω τους λογαριασμούς”, ειδικά όταν, χρόνος μπαίνει, χρόνος βγαίνει, τα κουτσοκαταφέρνεις. Ίσως όχι εύκολα, αλλά αποτελεσματικά.
Ένα από αυτά που προηγούνται είναι και το μέλλον της ομάδας. Αρχικά, είναι άτοπο να υποστηρίξει κανείς ότι πωλείται ο Παπανικολάου γιατί αγοράστηκαν ο Χατζηβρέττας, ο Ντικούδης και ο Κακιούζης, και “κάπως θα πρέπει να πληρωθούν”. Το να δώσεις έναν παίκτη στην αυγή της καριέρας του με όλο το μέλλον μπροστά του και τεράστιο ταλέντο για να πληρώσεις τρεις, καταπληκτικούς, μεν, παίκτες, οι οποίοι, όμως, σίγουρα δεν θα στηρίξουν την αναγέννηση καμίας ομάδας, είναι, αν μη τι άλλο, κοντόφθαλμο.
Αλλά είναι και αυτοί ο άμοιροι που κάθε χρόνο στάζουν λίγο από τις οικονομίες τους, λίγο από το ζακετάκι των παιδιών τους και λίγο χρεωστούμενο για να αγοράσουν ένα διαρκείας. Αυτοί το κάνουν για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι ο προφανής: για να ενισχύσουν την ομάδα τους και να συμβάλουν σε μια προσπάθεια που, κακά τα ψέματα, μέχρι στιγμής φαίνεται να πηγαίνει αρκετά καλά. Ο δεύτερος είναι γιατί ελπίζουν ότι, μέσα από αυτή την προσπάθεια θα γεννηθεί κάτι καλύτερο. Κάτι που θα θυμίζει εκείνα τα ένδοξα παλιά χρόνια, που όλη η χώρα καθηλωνόταν στις τηλεοράσεις για να βλέπει το θεό του πολέμου να τα βάζει με μεγαθήρια του εξωτερικού, και να τα αναγκάζει να γονατίζουν μπροστά του.
Αυτές οι ομάδες δεν γίνονται με περαστικούς ξένους παίκτες, μισθοφόρους, που έχουν συμβόλαιο για ένα ή δύο χρόνια, και μετά φεύγουν. Αυτές οι ομάδες γίνονται με δύο ή τρεις καλούς Έλληνες πιτσιρικάδες, οι οποίοι ανδρώθηκαν από τα παιδικά και τα εφηβικά και έφτασαν να παίζουν στο ανδρικό, ακολουθώντας μια συνεχή πορεία και αγωνιζόμενοι για κάτι παραπάνω από το 1,2 εκατομμύριο ευρώ: για 5.000 παλαβούς που, για αυτά τα παιδιά, θα δώσουν λεφτά και θα πάρουν διαρκείας.
Τέτοια παιδιά είναι ο Λίνος Χρυσικόπουλος, ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα που έχουν πατήσει ποτέ το εφηβικό τους πόδι κάτω από τα 21 λάβαρα. Είναι ο Σπύρος Μούρτος. Είναι ο Γάιος Σκορδίλης. Και είναι και ο Κώστας Παπανικολάου. Αυτά είναι τα παιδιά πάνω στα οποία θα πρέπει να στηριχθεί το μέλλον του μπασκετικού Άρη.
Και ίσως και γι' αυτό να κόπτονται τόσο πολύ για να τους αγοράσουν εκεί στην Αθήνα. Ποιος ξέρει;

Κάτι κινείται στην ΚΑΕ Άρης

Τα τελευταία χρόνια ακουγόταν όλο και πιο έντονα ότι στην ΚΑΕ Άρης γίνεται πολύ καλή δουλειά. Από οργανωτικής απόψεως, δηλαδή. Με άλλα λόγια, αρκετοί ήταν οι καλαθοσφαιριστές εκείνοι που δήλωναν εντυπωσιασμένοι από τον τρόπο λειτουργίας του Άρη. Δεν είναι άγνωστη η ιστορία συγκεκριμένου παίκτη (ονόματα δεν λέμε, υπολήψεις δεν θίγουμε) ο οποίος, όταν εκπρόσωπος της ΚΑΕ τον οδήγησε στο σπίτι του για πρώτη φορά – σε ένα από τα σπίτια που διατηρεί η ομάδα στο Πανόραμα – εκείνος κοίταξε γύρω του εντυπωσιασμένος και ρώτησε “με πόσους θα το μοιράζομαι αυτό;”. Όταν έμαθε πως θα έμενε εκεί μόνος του μόνο που δεν πήδηξε από τη χαρά του. “Στην προηγούμενη ομάδα μου έμενα στο μισό από αυτό το σπίτι, με άλλους δύο συγκατοίκους” έλεγε και ξαναέλεγε, υπογραμμίζοντας το ότι ο Άρης φαίνεται να σέβεται εκείνους που αφήνουν τις οικογένειές τους και τον τόπο τους για να παίξουν για εκείνον. Δεν είναι, όμως, μόνο οι καλαθοσφαιριστές που μετράνε. Είναι και πολλά άλλα πράγματα, και μέχρι τώρα εκεί ο Άρης χώλαινε. Δημοσιογραφικοί κύκλοι μας ενημέρωναν ότι τα τελευταία χρόνια, από άποψη συνεργασίας με τα ΜΜΕ (εντάξει, ίσως όχι με όλους, βγάλτε τα δικά σας συμπεράσματα!), η ΚΑΕ δεν εμφάνιζε και το καλύτερό της πρόσωπο. Συγκεκριμένο παράδειγμα είναι ότι, όταν περιοδικό της πόλης χρειάστηκε να κάνει ρεπορτάζ για τις τρεις ομάδες (Άρη, Πάοκ, Ηρακλή), το γραφείο Τύπου του Πάοκ το κανόνισε μέσα σε μισή ώρα, το γραφείο Τύπου του Ηρακλή χρειάστηκε κάτι λιγότερο από μια μέρα, ενώ δύο χρόνια μετά, ακόμη περιμένουν το γραφείο Τύπου του Άρη να τους απαντήσει. Όλα αυτά φαίνεται ότι βαίνουν προς αλλαγή. Γιατί το λέμε αυτό; Μα γιατί αυτό το καλοκαίρι άλλαξαν πολλά στα γραφεία της διοίκησης του Παλέ ντε Σπορ. Με ικανοποίηση και ελπίδα, λοιπόν, υποδεχθήκαμε την είδηση ότι ο Βασίλης Κεχαγιάς ανέλαβε τη θέση του υπεύθυνου επικοινωνίας στην ΚΑΕ. Άνθρωπος με κύρος, λέγειν, άποψη, και κυρίως, μυαλό και γνώση του αντικειμένου. Δεν είναι άγνωστος ο Βασίλης Κεχαγιάς, ούτε στο χώρο της Θεσσαλονίκης, αλλά ούτε, φυσικά, και στον κόσμο της δημοσιογραφίας. Με ανοιχτό μυαλό και δημιουργικότητα, ο διευθυντής του Μουσείου Κινηματογράφου και επί χρόνια σινε-κριτικός και αρθρογράφος / δημοσιογράφος σε εφημερίδες της πόλης ελπίζουμε ότι θα φέρει τον καινούργιο αέρα που τόσο χρειάζεται αυτή η ομάδα. Εξάλλου, η δημιουργικότητά του δεν τίθεται υπό αμφισβήτηση, οι καλές του ιδέες αλλά ούτε και το καλό του όνομα στην “πιάτσα”. Σιδεροκέφαλος, λοιπόν, και άντε, ας δούμε καμία βελτίωση. Και μιας και μιλάμε για νέο αίμα, αυτό φαίνεται να κυλάει και στα πιο υψηλά κλιμάκια της ΚΑΕ. Ο Θανάσης Κουιμτζής είναι η καινούργια προσθήκη στη διοίκηση και από νωρίς φαίνεται να έπεσε στα βαθιά, μιας και τοποθετήθηκε στη θέση του αντιπροέδρου. Πρόκειται για έναν καθ' όλα ευυπόληπτο επιχειρηματία που δραστηριοποιείται στην περιοχή της Σίνδου και είναι γνωστός από παλιά στις τάξεις των φιλάθλων του Άρη. Από εκείνους που ακολουθούν την ομάδα όπου μπορούν και είναι παρόντες όταν εκείνη τους χρειαστεί. Ο Θανάσης Κουιμτζής είναι ένας άνθρωπος μορφωμένος, επιτυχημένος επιχειρηματίας, αμερικανο-σπουδαγμένος, δραστήριος, με ιδέες και όνειρα και όραμα για τον Άρη. Φίλος του Θανάση Τζεβελέκη από τον χώρο των επιχειρήσεων, δέχθηκε να βοηθήσει μόλις του ζητήθηκε από τον πρώην πρόεδρο του Άρη. Και φαίνεται ότι θα βοηθήσει, μιας και – πάλι σύμφωνα με πηγές, αχ αυτές οι πηγές μας! - έχει πέσει με τα μούτρα στη δουλειά και έχει αποφασίσει να “στρώσει” αυτό το μαγαζί, πάση θυσία!